The games that began on July 23 under the name Tokyo 2020 may be the top world championships of 2021, but they are not the Olympics. The statute of the International Olympic Committee is clear and does not admit of any other interpretation. There is no possibility of postponement, except during the Olympic year. Since the Games were not organized then, i.e. in 2020, they have lost the right to be called the Olympics.
Athletes should be aware that in the only similar precedent, the winners' medals were ultimately annulled years later, even though they had been awarded. Even if they are held, they will probably be canceled in the future, just as happened in the only similar case. Unless the International Olympic Committee reverses its historically wrong decision to cancel the most important Olympic Games ever.
On the afternoon of March 24, 2020, the International Olympic Committee, after a marathon teleconference between its President Thomas Bach and the then Japanese Prime Minister, Shinzo Abe, announced its decision to postpone the 32 Olympic Games Tokyo Olympics, for the summer of 2021.
With the specter of the global epidemiological threat of SARS-CoV-2 looming as a nightmare for humanity, it was decided by the President of the I.O.E. Thomas Bach the postponement of the Tokyo Games to the summer of 2021. It was not an easy decision and it was certainly not simple at all.
A year after the decision to postpone the Games, the very cause of them, the SARS-CoV-2 pandemic continues to present its dangers, especially in the face of an event as massive as the Olympic Games. Under the specter of the pandemic, the great celebration of Tokyo will look and be, for sure, different from any other previous one. As such, the decision to postpone the Games was historic, since a similar postponing decision has no precedent in the annals of the institution. However, this originality is the cause of creating complex problems that endanger the overall prestige of the organization. The network of binding provisions of the Charter of the Olympic Movement, as they were in force at the time of the postponement decision in question, did not in fact leave any scope whatsoever for the postponement of the Games beyond the Olympic year expressly provided for them, i.e. within 2020 .
With the specter of the global epidemiological threat of SARS-CoV-2 looming as a nightmare for humanity, it was decided by the President of the I.O.E. Thomas Bach the postponement of the Tokyo Games to the summer of 2021. It was not an easy decision and it was certainly not simple at all. After all, this was underlined by the experienced member of the D.O.E. Dick Pound, when, just four weeks ago, when asked about the possibility of postponing the Games, stated:"An event with the enormous size of the Olympic Games is not simply postponed. There are so many individual issues, so many participating countries, so binding the schedule of other events and TV seasons, that you can't just say "let's do it in October" ”, summarizing the main of the countless complex problems that postponing the Tokyo Games would cause. It is no coincidence that he mentioned, of course, October and not next year.
However, the common will of the interested parties to save the Games was a given and indeed strong to such an extent that the possibility of its cancellation was almost automatically ruled out and, in a spirit of understanding the conditions and in good faith, efforts to now turn to its solution postponement. As for expediency , therefore, of the impugned postponement decision of March 2020, no issues arise. But when the control is oriented to the side of legality of this decision, the resulting problems are dead ends.
The worldwide consensus on shared pandemic risk, especially at the time it was taken, made it seem so self-evident, so one-way imposed by the performances, that there was no room left for questions about its legitimacy to be raised. But the IOC, by postponing the Tokyo Games, directly violated the provisions of the Olympic Charter, thus rendering the entire event invalid, negating the Olympic character of this global sporting event itself, with its decisions.
According to the survey, 43% of respondents wanted the Games canceled and 40% wanted them postponed again. These numbers showed an increase in relation to a poll carried out by the same newspaper a month ago, which had shown that 35% wanted the Olympic Games to be canceled and 34% to postpone them.
“Fall down seven times, but get up eight ", commands the ancient Japanese proverb, and perhaps there is no people in the world as persistent, as determined, as that of the Land of the Rising Sun. A large majority of those people were opposed to the Olympic Games being held this summer, according to a poll published less than 10 weeks before they began.
According to the survey, 43% of respondents wanted the Games to be canceled and 40% to be postponed again. These numbers showed an increase in relation to a poll carried out by the same newspaper a month ago, which had shown that 35% wanted the Olympic Games to be canceled and 34% to postpone them.
In another Kyodo news agency poll, published on Sunday, May 16, 60% of respondents were in favor of canceling the Games. How would the Japanese feel if, in addition to the risk of the virus spreading, they knew that these Games might eventually go down in history as just another international sporting event rather than the Olympics?
OLYMPIC MAP - The organization of the Olympic Games in 2021 is void
Whether the Tokyo Games are legitimate, from their postponement and thereafter, to bear the title "Olympics ", it is determined by no one else but the provisions of the Olympic Charter of D.O.E. The Olympic Charter is the main source of international sports law, defining in detail, with a constitutional text structure and binding rules, the fundamental principles, the regulatory, competitive and sporting framework of the Olympic Games, as well as that of the functioning and responsibilities of the bodies of D.O.E. The legality, therefore, of every decision and act of the D.O.E. is always checked in light of the provisions of the applicable Olympic Charter.
According to the clear provision of Article 6 (Chap. 1) of the Olympic Charter, as always valid, "Olympiad is a time period of four consecutive years, beginning on the 1 th January of the first year and expires on the 31 th December of last year ». Subsequently, according to the also express provision of article 32 par. 1 (Ch. 5 "Celebration of the Olympic Games ») «The Olympic Games are celebrated during the first year of each Olympiad, while the Winter Olympics during the third year ».
This rule, of holding the Olympic Games in the first year of the four-year period of each Olympiad (starting to count from the year 1896), is fundamental and inexorable. It is closely connected with the will to hold the modern Olympic Games according to the model of the ancient Olympic Games, in their revival. As, the Olympic Games in ancient Greece were the way to measure time. And time cannot be postponed.
Historically, there are three cases of cancellation of the Olympic Games, specifically those that were to be held in the years 1916, 1940 and 1944, with the dates testifying to the tragic historical causes of the cancellation, i.e. the time of the World Wars, the First and Second, who raged at their respective critical times.
Precisely because of the exclusive rule of holding the Olympic Games in the first year of each Olympiad, never before, in the entire long history of the modern Olympic Games, was there any question of postponing any, for any reason, even in cases of obvious force majeure. If serious reasons prevented the games from being held on time, then they were canceled and the city that had undertaken to organize them lost, at the same time, the status of the organizer, without any transfer of the relevant right in the future.
Historically, there are three cases of cancellation of the Olympic Games, specifically those that were to be held in the years 1916, 1940 and 1944, with the dates testifying to the tragic historical causes of the cancellation, i.e. the time of the First and Second World Wars, the who raged at the respective critical times. In none of these three cases was the possibility of postponing the event to a later date even discussed. The cancellations occurred automatically, precisely as a consequence of the impossibility of holding the Games in the orderly time provided for in the relevant provisions of the Olympic Charter.
ATHENS 1906 - The most important A corners in the history of the institution!
The case of the Tokyo Games is the only case of postponement Olympic Games, in the entire history of the institution. However –and here exactly lies the even greater interest of the case - the Tokyo games are not the only case of an event that was held out of sequence, since there is indeed a historical precedent, one and only. That of the 1906 Olympic Games, held in Athens, between the Games of 1904 and 1908, respectively.
The Olympic Games of 1906 are accompanied to this day by the reputation of being the best and most successful organization of their time, while the prevailing historical view considers that the institution of the modern Olympic Games might not even have survived if the Athenian Games of 1906. Despite their capital importance in the history of the institution, a "fog", unfortunately, surrounds these Games, with the I.O.E. not to recognize them today as official Olympians.
The Athens Olympic Games of 1906 could be likened to the "kiss of life" in the newly created - and yet, already threatened - institution of the modern Olympic Games.
Historians of the Olympic Games, as a whole, agree that the specific Games, with their organizational success, with the lively interest of the public and the press of the time focused on them, with their strong international character, saved the wounded prestige of the institution and ensured its continuity. This is mainly because the two sporting events that preceded it, both the Paris (1900) and St. Louis (1904) events fell far short of the standard of the revived Olympic Ideal, which led to general disappointment and concern about the future of the modern Olympic Games.
The request of King George I, already at the time of the holding of the first international Olympic Games, for their permanent holding in Greece, proved to be in practice more relevant than ever, while they received strong support from domestic and foreign personalities, with the American in particular, but also the German side to support it fervently.
The idea of holding the Games alternately, periodically every four years, in some foreign capital, and permanently in Athens, also every four years, but in the intervening time between two Games in another city, had already been born and was the subject of discussions at that time, a relevant publication of the Times of the time is indeed characteristic ("The ideal solution would be to hold the Games alternately every two years, in Athens and in a large European or American city" The Times ”, 16 April 1896).
During this time, an Olympic Charter had not even been drawn up (which did not happen until 1908), with the written rule of holding the Games in the first year of the four-year period of each Olympiad being established for the first time even later (1921). Therefore, during the period we are referring to (1896-1906), the possible transformation into practice of the idea of holding the Olympic Games every two years did not violate any written rule and, therefore, the dialectic on the subject was conceivable and permissible.
In this legal context, in May 1896 the first President (and then member) of the D.O.E. Dimitrios Vikelas submitted to the Commission a written proposal for the permanent holding of the Olympic Games in Athens, every four years, in between each event that would be held in another city. At that time, the President of D.O.E. Pierre de Coubertin considered the request premature and did not put it on the agenda before the Synod of Le Havre (1897).
The Greek proposal has always had its supporters within the D.O.E. and so, later, at the Paris Congress of 1901, three members of the D.O.E. they again brought up the same subject for discussion. From a publication of the Newsletter of the D.O.E. ("Revue Olympique", March 1901) it appears that the proposal was discussed and approved at the Congress of Paris, while Coubertin himself in his work "A Race of Twenty-One Years ” (1909) refers to this same decision for the holding of “Additions » Olympic Games in Athens, 1906.
Finally, it is clear that this decision was ratified at the D.O.E. in Brussels, in 1905 (Muller “One Hundred Years of Olympic Congress ” 1994, Coubertin “Olympic Memoirs ”, 1932), as appears from the minutes of the 8th At the IOC Brussels 1905 (IOC Historical Archive) the holding of the Athens Games was decided exactly under their official name, i.e. "Olympic Games of Athens, 1906<" /i> ", thus not leaving, since then, the slightest room for questioning their genuine and official Olympic character.
The decision, therefore, of the D.O.E. on the holding of the Olympic Games in Athens in the year 1906 was taken by a majority, through the prescribed procedure and by the materially competent Body (Synod of the IOC), in the presence of President Pierre de Coubertin, who, despite the personal his opposition to the idea, as a whole, of holding intermediate Olympic Games, however, he did not exercise his presidential right of veto against this decision at the critical meeting. The documents of the time as well as thorough investigations, in recent years, by the historians Young (1988), Lennartz (2002) and Findling (2004), confirm the fact that the I.O.E. had officially sanctioned the 1906 Olympic Games , so that this can no longer be disputed.
The Athenian Games of 1906 were in all respects valid Olympic Games and therefore should be recognized as such by the IOC, not only because the decision to hold them was legally taken by it, but additionally because as such their conduct took place under the auspices and supervision of the D.O.E.
This is also the prevailing opinion, that the Athenian Games of 1906 were in all respects valid Olympic Games and therefore should be recognized as such by the IOC, not only because the decision to hold them was legally taken by the same, but additionally because as such their conduct took place under the auspices and supervision of the D.O.E. (with). characteristic, in fact, the fact that ten members of the Committee were in the stands of the Stadium, among the spectators ).
Therefore, the Games of 1906 brought all the essential characteristics and typical elements of valid Olympic Games in all respects, absolutely equal to any other Olympic event, historically they were of greater importance and significance than the two previous, certainly, sporting events. They were indeed - but also considered, unquestionably - official Olympic Games at the time they were held (1906) and then, at least up to a point in time.
The hard effort, the sacrifices of the athletes and of an entire nation, in order to organize a sporting event of global impact, should now be explicitly and officially recognized by the IOC. The titles of a valid and official Olympic event, especially when they have been legally claimed, won and awarded, cannot then be taken away, arbitrarily and at will. Είναι δίκαιο και εύλογο να επιβραβευτεί η υπερπροσπάθεια των 903 αθλητών από 20 χώρες, που συμμετείχαν στα 74 αγωνίσματα των Αγώνων του 1906, με την αναγνώριση και παραδοχή -έστω και τώρα- μιας μεγάλης αλήθειας, ότι οι δάφνες της συμμετοχής στους Αγώνες του 1906, για νικητές και ηττημένους, ήταν δάφνες Ολυμπιακές και τίποτε λιγότερο, όπως γνήσια Ολυμπιακά ήταν και τα μετάλλια που κατέκτησαν οι κορυφαίοι σε κάθε άθλημα.
Η σύγχρονη συγκυρία ανοίγει το δρόμο προς την αποκατάσταση μιας ιστορικής αδικίας. Έφθασε η στιγμή να ανακτήσουν, επιτέλους, οι Αγώνες του 1906 -οι σημαντικότεροι Ολυμπιακοί της εποχής τους- το Ολυμπιακό τους κύρος. Να αναγνωριστούν από τη Δ.Ο.Ε. ρητά, επίσημα και πανηγυρικά, δίχως υπεκφυγές και επιφυλάξεις, ώστε να αναγραφούν στην επίσημη Ολυμπιακή ιστορία σαν αυτό ακριβώς που ήσαν πραγματικά, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας του έτους 1906.
Διοργανωσεις 1900 και 1904 - Ο ευτελισμος του Ολυμπιακου ιδεωδους και το Human Zoo
Η κατάφωρη ιστορική αδικία λόγω της μη επίσημης αναγνώρισης των κατεξοχήν Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 1906, αναδεικνύεται εντονότερη εξαιτίας της παράλληλης κατακύρωσης από τη Δ.Ο.Ε. ως Ολυμπιακών Αγώνων των διοργανώσεων του 1900 στο Παρίσι, καθώς και του 1904 στο Σεντ Λούις των Η.Π.Α., παρά το γεγονός ότι, στην πραγματικότητα οι αγώνες αυτοί, τόσο από πλευράς σχεδιασμού, διοργάνωσης, συνθηκών διεξαγωγής, όσο και φιλοσοφίας των διοργανωτών και των συμμετεχόντων κάθε άλλο παρά γνήσιοι Ολυμπιακοί μπορούν να χαρακτηριστούν.
Ειδικότερα, οι Αγώνες του 1900 δεν ήταν πολύ περισσότερο από ένα απλό προσάρτημα της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1900 στο Παρίσι («Universelle» του 1900, γνωστότερης ως «Paris Exposition»), αφιερωμένης στην παρουσίαση των τεχνολογικών επιτευγμάτων του περασμένου αιώνα.
Αποδεικνύεται ιστορικά ότι οι αθλητικές διοργανώσεις του 1900 και του 1904 απείχαν μακράν του Ολυμπιακού Ιδεώδους, των θεμελιωδών διακηρύξεων και του πνεύματος του Ολυμπισμού, η αναβίωση του οποίου ήταν πρωταρχικός και αποκλειστικός σκοπός των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Επρόκειτο, επομένως, για γεγονότα που πραγματοποιήθηκαν ευκαιριακά και πρόχειρα, ως δευτερεύουσας σημασίας εκδηλώσεις στα πλαίσια της πολύμηνης διάρκειας Παγκόσμιων Εκθέσεων εμπορικού χαρακτήρα, με περιεχόμενο και προσανατολισμό τελείως άσχετο με το Ολυμπιακό πνεύμα. Περισσότερο υπέσκαψαν, παρά υποστήριξαν τον θεσμό των Ολυμπιακών Αγώνων, ο οποίος έτσι κινδύνευσε σοβαρά με αφανισμό σύντομα μετά τη γέννησή του. Υπ’ αυτήν τη σκοπιά, μάλιστα, υποστηρίζεται βάσιμα από ιστορικούς των Αγώνων η εκδοχή ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας του 1906 προέκυψαν ιδίως σαν αναγκαιότητα διάσωσης και συνέχισης του θεσμού μπροστά σε μία κατάσταση ανωτέρας βίας, που είχε δημιουργηθεί εξαιτίας ακριβώς της τραγικής αποτυχίας των δύο προηγούμενων διοργανώσεων.
Ειδικότερα, οι Αγώνες του 1900 δεν ήταν πολύ περισσότερο από ένα απλό προσάρτημα της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1900 στο Παρίσι («Universelle» του 1900, γνωστότερης ως «Paris Exposition»), αφιερωμένης στην παρουσίαση των τεχνολογικών επιτευγμάτων του περασμένου αιώνα. Ο ίδιος μάλιστα ο διευθυντής της Έκθεσης, Alfred Picard, θεωρούσε εξ αρχής την ταυτόχρονη με την Έκθεση διοργάνωση του εμπνευσμένου από την κλασική αρχαιότητα αθλητικού δρώμενου ως έναν «παράλογο αναχρονισμό » και δεν υιοθέτησε ποτέ τα μεγαλεπίβολα σχέδια του ντε Κουμπερτέν για κατασκευή ειδικών αθλητικών εγκαταστάσεων που θα παρέπεμπαν στον αρχαίο χώρο της Ολυμπίας.
Στο πρόγραμμα των αθλητικών εκδηλώσεων του 1900 συμπεριλήφθησαν έως και αγώνες παντελώς άσχετοι με την ιστορία του θεσμού, ενδεικτικά να αναφέρουμε τους αγώνες ταχύτητας μηχανοκίνητων οχημάτων και αερόστατων, τα βελάκια και αλλά παιχνίδια που δεν συνάδουν με τα ολυμπιακά αγωνίσματα.
Οι συγκεκριμένοι αγώνες δεν πραγματοποιήθηκαν καν υπό την αιγίδα της Δ.Ο.Ε. Ήδη, από τον Νοέμβριο του 1898, η «Ένωση Γαλλικών Αθλητικών Σωματείων» (USFSA) ανακοίνωσε ότι ανήκε στην ίδια η εποπτεία κάθε αθλητικής δραστηριότητας που θα λάμβανε χώρα κατά τη διάρκεια της Έκθεσης. Ο ντε Κουμπερτέν υποχρεώθηκε να αποσύρει άδοξα τη Δ.Ο.Ε. απ’ οποιονδήποτε ρόλο στη διοργάνωση των αγώνων του 1900 και ο έλεγχος περιήλθε αποκλειστικά στα χέρια κάποιας επιτροπής τελείως άσχετης με το Ολυμπιακό κίνημα. Στο πρόγραμμα των αθλητικών εκδηλώσεων συμπεριελήφθησαν έως και αγώνες παντελώς άσχετοι με την ιστορία του θεσμού, ενδεικτικά να αναφέρουμε τους αγώνες ταχύτητας μηχανοκίνητων οχημάτων και αερόστατων, τα βελάκια και αλλά παιχνίδια που δεν συνάδουν με τα ολυμπιακά αγωνίσματα.
Μια τέτοια γραφική πανήγυρις δεν δικαιούτο, με αντικειμενικά κριτήρια, να φέρει τον τίτλο των Ολυμπιακών Αγώνων, ούτε άλλωστε τον έφερε, τουλάχιστον κατά τον χρόνο της διεξαγωγής της, αφού τότε προτιμήθηκε ο όρος "Διεθνείς Σωματικές Ασκήσεις και Αθλητισμός" για να περιγράψει το σύνολο των επιδείξεων των Παρισίων του 1900. Ούτε και ο Τύπος, εξάλλου, μνημόνευε τους συγκεκριμένους αγώνες ως Ολυμπιακούς, αλλά ως "Διεθνή Πρωταθλήματα", "Διεθνή Παιχνίδια", "Παρισινά Πρωταθλήματα", "Παγκόσμια Πρωταθλήματα" και "Γκραν Πρι της Έκθεσης του Παρισιού".
Οι Αγώνες του 1900 οδήγησαν τον ίδιο τον Κουμπερτέν να σχολιάσει αργότερα στον κύκλο του:"Είναι θαύμα που το Ολυμπιακό Κίνημα επέζησε αυτής της γιορτής ".
Δημιουργήθηκε σύγχυση σχετικά με τα προγράμματα, με αποτέλεσμα να παρίστανται ελάχιστοι θεατές και δημοσιογράφοι, ενώ οι ίδιοι οι αθλητές συνηθέστατα δεν είχαν καν συναίσθηση ότι συμμετείχαν σε «Ολυμπιακούς Αγώνες». Οι περισσότεροι από τους νικητές του 1900 δεν έλαβαν Ολυμπιακά μετάλλια, αλλά τους δόθηκαν κύπελλα, τρόπαια ή ακόμη και χρηματικά έπαθλα. Στις περιπτώσεις δε που απονεμήθηκαν μετάλλια ή διπλώματα, δεν υπήρχε -ορθά- σ’ αυτά η παραμικρή μνεία περί συμμετοχής σε «Ολυμπιακούς Αγώνες του 1900», παρά πιστοποιείτο ακριβώς η διάκριση στα πλαίσια του θεσμού της Παγκόσμιας Έκθεσης.
Οι Παρισινές γραφικότητες του 1900 οδήγησαν τον ίδιο τον Κουμπερτέν να σχολιάσει αργότερα στον κύκλο του:"Είναι θαύμα που το Ολυμπιακό Κίνημα επέζησε αυτής της γιορτής ".
Εξίσου δευτερεύοντα ρόλο είχαν και οι αγώνες του 1904 στο Σεντ Λούις, οι οποίοι αποτέλεσαν δευτερεύουσα εκδήλωση στα πλαίσια της μεγάλης Εμπορικής Έκθεσης της Λουιζιάνας. Όπως και οι Παρισινοί, τέσσερα χρόνια πριν, όμοια και οι αγώνες του 1904 κάθε άλλο παρά Ολυμπιακοί ήταν. Αφενός δεν είχαν διεθνή χαρακτήρα, αφού τα περισσότερα ευρωπαϊκά έθνη, λόγω απόστασης και κόστους, δεν συμμετείχαν καν, με λογική συνέπεια τα συνολικά αποτελέσματα να κλίνουν μονόπλευρα υπέρ των Αμερικανών.
Οι διοργανώτριες Η.Π.Α. δέχτηκαν κριτική για την αποδοχή της συμμετοχής, υπό την Αμερικανική σημαία, πολλών Ευρωπαίων μεταναστών που δεν ήταν ακόμη Αμερικανοί πολίτες –χαρακτηριστικό ότι ακόμη και το 2012 η Νορβηγία ζητούσε από τη Δ.Ο.Ε. να διορθώσει επίσημα σε Νορβηγική -από Αμερικανική- την εθνικότητα δύο παλαιστών της, που κατέκτησαν χρυσά μετάλλια το 1904. Αφετέρου, οι Αμερικανικοί αγώνες δεν είχαν Ολυμπιακό χαρακτήρα, αφού εντάχθηκαν σε ένα ευρύ αθλητικό πρόγραμμα πολλαπλών δραστηριοτήτων (συμπεριλαμβανομένου ενός αθλητικού καρναβαλιού και ενός ιρλανδικού φεστιβάλ), γεγονότα που δημιούργησαν σύγχυση σχετικά με το ποια αθλήματα ήταν επίσημα Ολυμπιακά γεγονότα και ποια όχι. Και σε αυτή τη διοργάνωση, στα διπλώματα και βραβεία που απονεμήθηκαν στους νικητές δεν αναγραφόταν ο όρος «3 οι Ολυμπιακοί Αγώνες», παρά αγώνες στα πλαίσια της Εμπορικής Έκθεσης του Σεντ Λούις.
Ως μέρος του διήμερου διαγωνισμού, οι τότε λεγόμενες «μη πολιτισμένες φυλές» στρατολογήθηκαν ως «ατραξιόν» από τα «εκθέματα» του ντροπιαστικού «Ανθρώπινου Ζωολογικού Κήπου» της Παγκόσμιας Έκθεσης, δηλαδή από ανθρώπους ανήκοντες σε εξωτικές φυλές, που ενθαρρύνθηκαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στα αγωνίσματα. Η εκδήλωση ήταν εντελώς αποτυχημένη, οι συμμετέχοντες δεν έλαβαν σχεδόν καθόλου οδηγίες και οι περισσότεροι είχαν χαμηλή απόδοση. Από την πλευρά του, ο ίδιος ο Ντε Κουμπερτέν χαρακτήρισε τις «Ανθρωπολογικές Ημέρες» ως «εξωφρενική φάρσα»
Ένα ακόμα ενδεικτικό στοιχείο του πόσο απείχαν οι εκδηλώσεις του 1904 από το πνεύμα και τη φιλοσοφία των Ολυμπιακών αγώνων στοιχείο είναι και το γεγονός ότι σε αυτούς συμπεριελήφθη και ένας δευτερεύων διαγωνισμός για φυλές ανθρώπων του Τρίτου Κόσμου, ένα μελανό συμβάν, γνωστό ως «Ανθρωπολογικές Ημέρες», περισσότερο γνωστό ως «Human Zoo».
Ως μέρος του διήμερου διαγωνισμού, οι τότε λεγόμενες «μη πολιτισμένες φυλές» στρατολογήθηκαν ως «ατραξιόν» από τα «εκθέματα» του ντροπιαστικού «Ανθρώπινου Ζωολογικού Κήπου» της Παγκόσμιας Έκθεσης, δηλαδή από ανθρώπους ανήκοντες σε εξωτικές φυλές, που ενθαρρύνθηκαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στα αγωνίσματα. Η εκδήλωση ήταν εντελώς αποτυχημένη, οι συμμετέχοντες δεν έλαβαν σχεδόν καθόλου οδηγίες και οι περισσότεροι είχαν χαμηλή απόδοση. Από την πλευρά του, ο ίδιος ο Ντε Κουμπερτέν χαρακτήρισε τις «Ανθρωπολογικές Ημέρες» ως «εξωφρενική φάρσα» ενώ, αργότερα, σχολιάζοντας τους Αγώνες του 1904 έγραψε:«Είχα την αίσθηση ότι η Ολυμπιάδα θα συμβαδίζει με τη μετριότητα αυτής της πόλης ».
Με αυτά τα δεδομένα, έναν χρόνο κατόπιν, to 1905, στη Σύνοδο της Δ.Ο.Ε. στις Βρυξέλλες, κατανοώντας πρώτος ο ίδιος τον κίνδυνο που πλέον διάτρεχε ο θεσμός, θα συμμετείχε ως Πρόεδρος στη λήψη της ιστορικής απόφασης για την ανάθεση των επόμενων Ολυμπιακών Αγώνων, το 1906, στην Αθήνα. Τη μόνη πρωτεύουσα της εποχής που διέθετε ένα πραγματικό Στάδιο, όπως το Καλλιμάρμαρο, την πόλη που είχε την οργανωτική εμπειρία, την τεχνογνωσία και άλλωστε είχε ήδη αποδείξει, εννιά χρόνια πριν, την ικανότητά της να διοργανώσει με απόλυτη επιτυχία γνήσιους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο ντε Κουμπερτέν τους οραματιζόταν. Ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, η σοφότερη απόφαση που λήφθηκε στην ιστορία της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.
ΑΘΗΝΑ 1906 - Οι Ολυμπιακοι ακυρωθηκαν εκ των υστερων
Το έγκυρο «Ιστορικό Λεξικό του Ολυμπιακού Κινήματος » (Μallon &Heijmans, Scarecrow, 4 η έκδ. 2011) λημματογραφεί τους «Ενδιάμεσους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας », σαν «μη αναγνωριζόμενους πλέον από τη Δ.Ο.Ε., ως επίσημους Ολυμπιακούς Αγώνες ». Είναι μια ψυχρή, τηλεγραφική, μα ακριβής περιγραφή της εδώ και δεκαετίες παράδοξης στάσης της Δ.Ο.Ε. απέναντι, ειδικά, στους Ολυμπιακούς -όπως ορθά αναφέρονται στο σύγχρονο αυτό Λεξικό- του 1906. Αυτό, όντως, συμβαίνει με τους συγκεκριμένους Αγώνες, να είναι όντως καθ’ όλα έγκυροι Ολυμπιακοί, αλλά να μην αναγνωρίζονται –πλέον !- από τη Δ.Ο.Ε.
Και όμως, η υπόθεση των Αγώνων του 1906 είχε ξεκινήσει τελείως διαφορετικά. Ποτέ και από κανέναν δεν αμφισβητήθηκε ο Ολυμπιακός χαρακτήρας τους. Θα ήταν, άλλωστε, παράλογο να συμβεί κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι η διενέργειά τους αποφασίστηκε νόμιμα από την Δ.Ο.Ε. και η διεξαγωγή τους τελούσε υπό την αιγίδα και εποπτεία της, με την παρουσία αρκετών μελών της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου.
Για την oικουμένη, οι Αγώνες αυτοί ήταν ξεκάθαρα Ολυμπιακοί. Για τη φίλαθλη κοινή γνώμη, για τον τύπο, για πολλές ξένες προσωπικότητες της εποχής που συνέρρευσαν στην ελληνική πρωτεύουσα, μετατρέποντας την Αθήνα σε «μικρά υφήλιο ». Για το βασιλικό ζεύγος της Μ. Βρετανίας και άλλα μέλη της ίδιας βασιλικής οικογένειας, που πραγματοποίησαν το ταξίδι ως την Ελλάδα, ώστε να παρακολουθήσουν τους Αγώνες -ιδίως μάλιστα αγωνιζόμενη την πρώτη στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων οργανωμένη Βρετανική αποστολή- δίπλα στον Έλληνα Γεώργιο Α΄ και τον διάδοχό του, Κωνσταντίνο Α΄, που μάλιστα ήταν ο επικεφαλής της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων (Ε.Ο.Α.).
Για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Θεόδωρο Ρούζβελτ, που είχε τεθεί ο ίδιος επικεφαλής της Αμερικανικής Οργανωτικής Επιτροπής και ασχολήθηκε προσωπικά με τα θέματα της αποστολής της χώρας του. Και βέβαια, για τις αρκετές δεκάδες χιλιάδες των απλών ανθρώπων στις κερκίδες του Σταδίου, το σπουδαίο αθλητικό δρώμενο που προσήλθαν να παρακολουθήσουν, το σπουδαιότερο της εποχής του, ήταν οι Αγώνες του 1906 ήταν Ολυμπιακοί και τίποτε λιγότερο.
Κανείς από τους παραπάνω δεν τελούσε σε πλάνη. Το αθλητικό θέαμα που παρακολουθούσαν στο ανακαινισμένο Παναθηναϊκό Στάδιο εν έτει 1906 ήταν όντως οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας.
Στα Ενημερωτικά Δελτία της Δ.Ο.Ε. (“I . O . C . Bulletin ”) της περιόδου, η διοργάνωση αναφέρεται ρητά ως «Ολυμπιακοί Αγώνες». Για όλα, ανεξαιρέτως, τα μέσα ενημέρωσης, εφημερίδες και περιοδικά της εποχής οι Αγώνες που διεξάγονταν στην Αθήνα του 1906 δεν ήταν τίποτε άλλο από «Ολυμπιακοί Αγώνες», όχι «Μεσολυμπιακοί », ούτε «Ενδιάμεσοι ». Σε όλο το έντυπο προωθητικό υλικό που τυπώθηκε και διανεμήθηκε με μέριμνα της Οργανωτικής Επιτροπής των Αγώνων, ομοίως οι Αγώνες αναγράφονταν ως «Ολυμπιακοί». Στα λευκώματα της εποχής, στις ιστορικές εκδόσεις. Στις σειρές των γραμματοσήμων και στις φιλοτελικές βινιέτες που εκδόθηκαν επ’ ευκαιρία των Αγώνων. Στα προγράμματα των Αγώνων, στα δελτία αθλητικών αποτελεσμάτων της διοργάνωσης. Και, φυσικά, στα μετάλλια και στους επαίνους που απονεμήθηκαν σε νικητές και συμμετέχοντες αθλητές κάθε αγωνίσματος, στα οποία αναγραφόταν ο τίτλος, ο τόπος και η χρονολογία της διοργάνωσης, «Διεθνείς Ολυμπιακοί Αγώνες Αθήνησι 1906 ».
Η σταδιακή σιωπηρή απαξίωση των αθηναϊκών Αγώνων, η τυπική τους υποβάθμιση, η «μετάλλαξή» τους σε κάτι υποδεέστερο από Ολυμπιακούς Αγώνες έγινε σε μεταγενέστερο χρόνο. Παρότι η ελληνική διοργάνωση του 1906 όχι μόνο διέσωσε τον Ολυμπιακό θεσμό μετά την παταγώδη αποτυχία διοργάνωσης Ολυμπιακών αγώνων από τη Δ.Ο.Ε. κατά τα έτη 1900 και 1904, αλλά επιπλέον ενίσχυσε τον ρόλο της ίδιας της Δ.Ο.Ε.
Στις 2 Μαϊου 1906, κατά την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, ο λόρδος Desborough, επικεφαλής της Βρετανικής Ολυμπιακής Επιτροπής, σημαιοφόρος της Βρετανικής αποστολής στη διοργάνωση και μάλιστα αργυρός Ολυμπιονίκης ο ίδιος, λίγες ημέρες πριν, στο αγώνισμα της ξιφασκίας, προσφώνησε τον Γενικό Γραμματέα της Ε.Ο.Α. Σπυρίδωνα Λάμπρο ως εξής :«Η ανάμνηση της μεγάλης Ολυμπιακής Γιορτής που με τόση επιτυχία ολοκληρώθηκε στην όμορφη και ιστορική σας πόλη, θα διατηρείται για πάντα, σαν μια από τις πιο ένδοξες και ευτυχείς κατακτήσεις σας ».
Η σταδιακή σιωπηρή απαξίωση των αθηναϊκών Αγώνων, η τυπική τους υποβάθμιση, η «μετάλλαξή» τους σε κάτι υποδεέστερο από Ολυμπιακούς Αγώνες έγινε σε μεταγενέστερο χρόνο. Παρότι η ελληνική διοργάνωση του 1906 όχι μόνο διέσωσε τον Ολυμπιακό θεσμό μετά την παταγώδη αποτυχία διοργάνωσης Ολυμπιακών αγώνων από τη Δ.Ο.Ε. κατά τα έτη 1900 και 1904, αλλά επιπλέον ενίσχυσε τον ρόλο της ίδιας της Δ.Ο.Ε.
Με τα χρόνια, οι αναφορές σε «Ολυμπιακούς» Αγώνες του 1906 σχεδόν εξέλιπαν, ο όρος «Μεσολυμπιακοί » επικράτησε, αλλά και πάλι, ισχυρές αποδείξεις του γνήσιου Ολυμπιακού χαρακτήρα της διοργάνωσης του 1906 εξακολουθούσαν -για δεκαετίες κατόπιν, ως και το έτος 1972- να υπάρχουν στους επίσημους Ολυμπιακούς Οδηγούς της Δ.Ο.Ε., καθώς και σε όλα τα σχετικά στατιστικά στοιχεία που αυτή εξέδιδε.
Ακόμη και αρκετά αργότερα (1995), στο τρίτομο έργο του τότε εν ενεργεία μέλους της Δ.Ο.Ε. Raymond Gafner με τίτλο «Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή» τα αποτελέσματα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας συγκαταλέγονται κανονικά στoυς στατιστικούς καταλόγους της έκδοσης. Στη βιβλιοθήκη του Ολυμπιακού Μουσείου της Λωζάνης οι έντυπες εκδόσεις, ιδίως βιβλία και λευκώματα, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1906 καταλαμβάνουν όσον ακριβώς χώρο και οι αντίστοιχες των Ολυμπιακών του 1896 ! Αυθεντικές φωτογραφίες των Ολυμπιακών Αγώνων του 1906 εκτίθεντο (τουλάχιστον έως το 2002 όπως καταγράφει ο Γερμανός ιστορικός Lennartz) στο Ολυμπιακό Μουσείο της Λωζάνης σαν δήθεν φωτογραφικά ντοκουμέντα από τη διοργάνωση του 1896.
Ο κατοπινός αποχαρακτηρισμός από τη Δ.Ο.Ε. των Αγώνων του 1906 ως ισότιμα Ολυμπιακών και η επινόηση από την ίδια του όρου «ενδιάμεσοι », ώστε να τους θέτει εκτός πλαισίου των υπόλοιπων Ολυμπιακών διοργανώσεων, με μόνο πρόσχημα το ότι διεξήχθησαν «εκτός σειράς», συνιστά παραχάραξη της ιστορίας.
Σήμερα, το ίδιο όργανο, η Δ.Ο.Ε. θέτει ανεπιφύλακτα υπό την αιγίδα της τους -επίσης εκτός σειράς- Αγώνες του Τόκυο. Είναι ακριβώς η στιγμή που η παλιά «εκκρεμότητα» του 1906 αναβιώνει. Είναι η στιγμή που οι δύο περιπτώσεις, των Αθηνών (1906) και του Τόκιο (2021) συσχετίζονται, μοιραία και αναπόδραστα. Και η λύση στο πρόβλημα της δεύτερης περίπτωσης περνάει αναγκαστικά μέσα απ’ την προηγούμενη επίλυση του ζητήματος της πρώτης.
Επιτροπη B rundage - Η επικυρωση μιας ιστορικης παραχαραξης
Τα συγκλονιστικά γεγονότα του πρώτου ημίσεως του πρηγούμενου αιώνα επισκίασαν συνολικά το Ολυμπιακό κίνημα και μάλιστα, όπως ήδη αναφέρθηκε, οδήγησαν στη ματαίωση τριών Ολυμπιακών διοργανώσεων. Στο διάστημα αυτό η πρακτική, στους κόλπους της Δ.Ο.Ε., της περιθωριοποίησης των σπουδαίων Αγώνων του 1906 συνεχίστηκε, εκδηλούμενη ιδίως σαν σκόπιμη παράλειψη της επίσημης μνείας τους μεταξύ των λοιπών Ολυμπιακών διοργανώσεων.
Η κατάφωρη αυτή παραβίαση, στην πράξη, των ίδιων των αποφάσεων της Δ.Ο.Ε., των ετών 1901 και 1905, με τις οποίες οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας το 1906 είχαν εξυπαρχής και ρητά αναγνωριστεί σαν επίσημοι Ολυμπιακοί και, φυσικά, καθαυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός της διεξαγωγής τους, πράγματι, ως Ολυμπιακών Αγώνων το 1906, δεν θα μπορούσε να περάσει για πάντα απαρατήρητη.
Στη 41 η Συνεδρίαση της Δ.Ο.Ε. στο Λονδίνο ο Ούγγρος ιστορικός και μάλιστα εν ενεργεία μέλος, ο ίδιος, της Δ.Ο.Ε. Ferenc Mező, εισηγήθηκε, με αίτησή του τιτλοφορούμενη ως «Αποδοχή των Ενδιάμεσων Αγώνων του 1906 » να αναγνωριστεί ρητά η διοργάνωση του 1906 ως «ΙΙΙ b Ολυμπιακοί Αγώνες ». Το Συνέδριο διαβίβασε την αίτηση στη λεγόμενη «Επιτροπή Brundage », με Πρόεδρο τον Avery Brundage και μέλη τον Καναδό Sidney Dawes, καθώς και τον Κουβανό Angel Moenck.
Συνήλθαν προς διάσκεψη στη Νέα Ορλεάνη τον Ιανουάριο του 1949 (ερήμην του αιτούντος F. Mezo) και –δίχως καθόλου να υπεισέλθουν στην αξιολόγηση του ιστορικού της υπόθεσης– απέρριψαν την αίτηση, κρίνοντας ότι η εκ των υστέρων αναγνώριση των Αγώνων του 1906 “δεν θα ήταν επωφελής ”, με το εξής σκεπτικό:«Δεν θεωρούμε ότι οποιαδήποτε ειδική αναγνώριση, σε τόσο ύστερο χρόνο , εκ μέρους της Δ.Ο.Ε. προς τους συμμετέχοντες στη συγκεκριμένη διοργάνωση θα προσέδιδε κάποιο κύρος στις συμμετοχές τους, ενώ αντίθετα ο κίνδυνος να δημιουργηθεί ένα δυσάρεστο προηγουμένο αντισταθμίζει και με το παραπάνω το όποιο όφελος ».
Η ιστορική διαδρομή έφερε τα πράγματα έτσι, ώστε το «δυσάρεστο προηγούμενο » που «εξόρκισε », τάχα, η επιτροπή Brundage το 1949, δηλαδή την τέλεση Αγώνων «εκτός σειράς», έρχεται σήμερα να το πραγματώσει η ίδια η Δ.Ο.Ε. με την επίμαχη από 24-3-20 απόφαση του Προέδρου της, να ορίσει τη διεξαγωγή των Αγώνων του Tόκυo το καλοκαίρι του 2021, παρακάμπτοντας την ίδια τη νομολογία της Δ.Ο.Ε.
Η τηλεγραφική αυτή απόφαση, όπως παρουσιάστηκε στη Δ.Ο.Ε. κατά την 44 η Συνεδρίαση της Ρώμης, ήταν η πρώτη, εκ μέρους της, ρητή άρνηση αναγνώρισης του γνήσιου Ολυμπιακού χαρακτήρα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 1906, σαραντατρία ολόκληρα χρόνια μετά τη διεξαγωγή τους. Ήταν όμως και η πρώτη φορά στα χρονικά της Δ.Ο.Ε. που η ίδια, βασισμένη στο πόρισμα μία τριμελούς Επιτροπής της, ανέτρεπε προηγούμενες έγκυρες αποφάσεις υπέρτερης ουσιαστικής και τυπικής ισχύος, ως ληφθείσες από τα ανώτατα αποφασιστικά Όργανα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, δηλαδή -αφ’ ενός μεν την απόφαση του Συνεδρίου των Παρισίων του 1901, με την οποίαν εγκρίθηκε η πρόταση διεξαγωγής στην Αθήνα ενδιάμεσων Ολυμπιακών Αγώνων -αφ’ ετέρου δε, ιδίως, την απόφαση της Συνόδου των Βρυξελλών (1905), με την οποία επικυρώθηκε η ως άνω απόφαση του Συνεδρίου των Παρισίων και οριστικά αποφασίστηκε η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, κατά το αμέσως επόμενο έτος, με ρητή μάλιστα μνεία του έγκυρου τίτλου τους ως «Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, 1906 ».
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, όπως φαίνεται, η Επιτροπή Brundage απέφυγε να υπεισέλθει στο ιστορικό της υπόθεσης, αφού, σε αντίθετη περίπτωση, η κρίση της θα συγκρουόταν με προηγούμενες αποφάσεις του ανώτατου αποφασιστικού οργάνου της Δ.Ο.Ε., ιδίως της Συνόδου, οι οποίες, εφόσον ποτέ δεν ακυρώθηκαν νόμιμα, εξακολουθούσαν –και φυσικά εξακολουθούν- ισχυρές, στο διηνεκές.
Βέβαια, η ιστορική διαδρομή έφερε τα πράγματα έτσι, ώστε το «δυσάρεστο προηγούμενο » που «εξόρκισε », τάχα, η επιτροπή Brundage το 1949, δηλαδή την τέλεση Αγώνων «εκτός σειράς», έρχεται σήμερα να το πραγματώσει η ίδια η Δ.Ο.Ε. με την επίμαχη από 24-3-20 απόφαση του Προέδρου της, να ορίσει τη διεξαγωγή των Αγώνων του Tόκυo το καλοκαίρι του 2021, παρακάμπτοντας την ίδια τη νομολογία της Δ.Ο.Ε.
Εάν η Δ.Ο.Ε. εξακολουθήσει, ακόμη και τώρα, να θεωρεί τη νομολογία αυτή επίκαιρη, κάτι τέτοιο θα σήμαινε, απλούστατα, ότι οι εκτός προβλεπόμενης σειράς αγώνες του Τokyo είναι ένα εξίσου «δυσάρεστο προηγούμενο » και μάλιστα σύγχρονο. Και, αυτόματα, θα εξοβέλιζε τους Αγώνες της Ιαπωνικής πρωτεύουσας από την κατάσταση των επίσημων Ολυμπιακών Αγώνων. Όπως ακριβώς υπαγορεύει η νομολογία.
Εκκρεμεί, επομένως, η επικαιροποίηση της σχετικής νομολογίας της Δ.Ο.Ε., ώστε αυτή να εναρμονισθεί προς τις σύγχρονες συναφείς αποφάσεις της ίδιας. Και ο δρόμος για την εναρμόνιση αυτή οδηγεί, αναπόφευκτα πια, στην ανατροπή του ως άνω πορίσματος του 1949. Δηλαδή, στη ρητή αναγνώριση του κύρους των από 1901 και 1905 αποφάσεων του Συνεδρίου των Παρισίων και της Συνόδου των Βρυξελλών. Με δυό λέξεις, στην αναγώριση, επιτέλους, του κύρους των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 1906 ως πράγματι Ολυμπιακών.
Πως οι Ολυμπιακοι του 1906 μπορουν να διασωσουν τους Αγωνες του Tο κιο
Σε αυτόν τον χρόνο, λοιπόν, και με τα δεδομένα που αναλύθηκαν, ο κίνδυνος να τεθεί ανά πάσα στιγμή ζήτημα ακυρότητας των Αγώνων του Τόκυο είναι πολύ παραπάνω από θεωρητικός. Πόσο μάλλον ενόσω εξακολουθεί να υφίσταται, το ιστορικό προηγούμενο των Ολυμπιακών Αγώνων του 1906, που έως και σήμερα, δυστυχώς, δεν θεωρούνται από τη Δ.Ο.Ε. επίσημοι Ολυμπιακοί Αγώνες στη βάση της ίδιας συλλογιστικής, ότι διεξήχθησαν εκτός σειράς.
Ο δρόμος για τη διάσωση του Ολυμπιακού χαρακτήρα των Αγώνων του Tόκιο περνάει υποχρεωτικά μέσα από την προηγούμενη διαδικασία αναδρομικής αναγνώρισης, σήμερα, των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας σαν καθ’ όλα έγκυρων Ολυμπιακών, παρά το γεγονός ότι διεξήχθησαν εκτός σειράς. Συνιστά, πλέον, προϋπόθεση για την χωρίς κινδύνους διεξαγωγή των Αγώνων του Τόκιο.
Το ζήτημα της αναγνώρισης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1906 δεν είναι μόνο εθνικό, είναι οικουμενικό, έχει να κάνει με την Ολυμπιακή Ιδέα, στο όλον. Εφόσον οι επικείμενοι αγώνες του Tόκιο θέλουν να λογίζονται, ως καθ’ όλα έγκυροι Ολυμπιακοί, παρά την ανεπίτρεπτη αναβολή τους, τότε, χάριν ισονομίας, θα πρέπει έστω και τώρα να αναγνωριστεί αναδρομικά το Ολυμπιακό κύρος των «εκτός σειράς» αγώνων της Αθήνας, του 1906.
Ήδη, από το 1991, η Διεθνής Ένωση Ιστορικών Ολυμπιακών Αγώνων, έπειτα από διεξοδική μελέτη των πηγών και συλλογή των σχετικών τεκμηρίων, αποφάσισε (επικυρώνοντας μάλιστα την ίδια απόφασή της το 2001) να συμπεριλάβει αμετάκλητα τους Αγώνες του 1906 στη λίστα των επίσημων Ολυμπιακών Αγώνων, χαρακτηρίζοντάς τους ρητά ως καθ’ όλα έγκυρους Ολυμπιακούς Aγώνες, με την επίσημη, ήδη από τη Σύνοδο της Δ.Ο.Ε. του 1905, επίσημη ονομασία τους ως «Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, 1906 ». Η συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών, αλλά και των ανθρώπων του διεθνούς Αθλητισμού, εν γένει, ασπάζεται σήμερα αυτή την άποψη, με τη Δ.Ο.Ε. να αποτελεί ουσιαστικά τη μόνη αντιλογία.
Η επίκληση, πια, του κινδύνου δημιουργίας ενός «δυσάρεστου προηγουμένου » σε περίπτωση αναγνώρισης του Ολυμπιακού κύρους αγώνων που διεξήχθησαν εκτός σειράς, δεν στέκει σήμερα ως νομικό επιχείρημα, ειδικά από τη στιγμή που το «προηγούμενο » αυτό το δημιουργεί και νομιμοποιεί η ίδια η Δ.Ο.Ε., εν έτει 2020-2021, θέτοντας υπό την αιγίδα της και αναλαμβάνοντας την πλήρη νομική ευθύνη για τη διοργάνωση των Αγώνων του Tόκιο το 2021.
Το Ολυμπιακό ιδεώδες δεν αφήνει χώρο για αδιαλλαξίες και γραφειοκρατικές εμμονές, απ’ όπου κι αν προήλθαν. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1906 κέρδισαν 15 χρυσά μετάλλια αθλητές από τη Γαλλία, 12 από τις ΗΠΑ, 8 από την Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο, 7 από την Ιταλία, 5 από την Ελβετία, 4 από τη Γερμανία και τη Νορβηγία, 3 από την Αυστρία, 2 από τη Σουηδία, την Ουγγαρία, το Βέλγιο και τη Φινλανδία και 1 από τον Καναδά. Συνολικά απονεμήθηκαν 226 μετάλλια και έλαβαν μέρος 903 αθλητές. Η συμμετοχή και οι νίκες τους επιζητούν την αναγνώριση του χαρακτήρα τους και την αναγραφή τους στην επίσημη Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, με τη μέριμνα του οργάνου που έχει την κύρια ευθύνη διαφύλαξης της γνησιότητάς της, της Δ.Ο.Ε.
Νικόλαος Γεωργαντάς (Λιθοβολία), Δημήτριος Τόφαλος (Άρση Βαρών), Ιωάννης Γεωργιάδης(Σπάθη), Γεώργιος Αλιπράντης (Αναρρίχηση επί κάλω), Ομάδα Πόρου (Ναυτική Κωπηλασία), Κωνσταντίνος Σκαρλάτος (Πιστόλι από απόσταση 30 μέτρων), Γεώργιος Ορφανίδης (Ελεύθερο Πιστόλι), Εσμέ Σημηριώτη (απλό γυναικών, τένις):οι χρυσοί Έλληνες Ολυμπιονίκες, στους Αγώνες της Αθήνας, του 1906.
Η πλήρης αναγνώριση των Αγώνων του 1906 ως καθ’ όλα έγκυρων και ισότιμων Ολυμπιακών, η νόμιμη αποκατάστασή τους στην Ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιάδων είναι ένα γραμμάτιο που θα πρέπει να εξοφληθεί άμεσα, ειδάλλως η παλιά αυτή εκκρεμότητα θα βαρύνει και τους Αγώνες του Tόκιο, συμπαρασύροντάς τους εν καιρώ στην ίδια τραγική μοίρα που επιφυλάχθηκε στους Αγώνες του 1906:να είναι Ολυμπιακοί, αλλά να μην αναγνωρίζονται.
*Ο Δημήτρης Τζιώτης είναι Σύμβουλος Στρατηγικής. Στον κλάδο του αθλητισμού έχει σχεδιάσει την στρατηγική για τη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004, την Πολιτιστική Ολυμπιάδα, την Ολυμπιακή Εκεχειρία και τη Διεθνή Ολυμπιακή Ακαδημία. Το βιβλίο του "H ιδέα του φωτός" αναδεικνύει μια διαφορετική και άγνωστη, σε πολλούς, πτυχή της πραγματικής ιστορίας πίσω από την αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων.