1972 was a very special year for the Olympic movement. Not only were the Games returning to Europe after a 12-year "absence" (1964 Tokyo, 1968 Mexico City), but more importantly they would be hosted by Munich, West Germany, 36 years after those in Berlin, the last before the outbreak of World War II. There was a very special symbolism in the choice of the Bavarian capital, no one had forgotten that the Nazi Party (NSDAP) was officially founded there in February 1920 with Adolf Hitler's famous speech at the "Hofbräuhaus am Platzl". Half a century later, the whole world was ready to leave behind the bloody memories and united under the Olympic flag, to move into a new era.
The symbolism became even more powerful, since Israel had announced that he would send his own athletes to the global celebration, thus exorcising, once and for all, the ghosts of the past. The Games provided fans around the world with many great racing moments. From the American Mark Spitz with seven gold medals and the same number of world records, to the unreal Soviet gymnast Olga Korbut and her three golds and from the first boxing gold of the great Cuban Teofilo Stevenson, to the incredible triumph of the Soviets in basketball against the mighty USA, the Munich Olympics left behind a huge sporting legacy.
THE INVASION OF "BLACK SEPTEMBER"
But the event that finally marked the 20th edition of the Olympic Games had nothing to do with sports, with the brotherhood of peoples, with the world truce. Blind violence, cold-blooded murders, unbridled fanaticism and the blood of innocents, hurt the Olympic movement and destroyed whatever "innocence" was left in it. Today, 49 years after the "Munich massacre", Magazine remembers the sad chain of events that happened on September 5, 1972, leading to the tragic end of an allegedly political act, which brought together all the elements of an inhuman atrocity. But let's take things from the beginning, going to the eleventh day of the Games, which had started on August 26.
Munich, September 5, 4:30 in the morning , Olympic Village of Munich. While most of the residents of the village were sleeping, eight armed members of "Black September", a small cell of "Fatah" (an armed faction of the PLO, that is, the Palestine Liberation Organization), climbed over the two-meter-high fence, thus entering in the inner precinct of the Olympic Village. In this effort, they were also helped by some "night owls", apparently unsuspecting Canadian athletes, who were returning to their rooms. In the bags they were carrying with them, the terrorists had hidden automatic Kalashnikovs, Tokarev pistols and grenades.
They immediately moved to Connollystraße 31, where the apartments used by the Israeli mission were located. With stolen keys they had procured, they tried to open the door to the first apartment on the second floor (where the Israeli coaches and mission officials lived), but the noise they made woke up Yosef Gutfreud, a wrestling referee, who saw the armed hooded men to enter the house. He immediately started shouting to warn the other housemates, while at the same time, he threw a 135 kg barbell at them, to delay their invasion.
Indeed, weightlifting coach Tuvia Sokolovsky managed to break a window and escape, but wrestling coach Moshe Weinberg, who tried to confront the terrorists, was shot in the cheek and then, bleeding, forced to lead the Palestinians. in the rooms of the rest of the Israelis. Passing out of apartment 2, Weinberg lied that the occupants there were not Israelis, wanting to lead them to apartment 3, where the weightlifters and wrestlers of the expedition lived, in the hope that they would be able to deal with them more successfully intruders . But nothing like that happened, since none of them had woken up from the commotion.
THE FIRST DEAD IN THE OLYMPIC VILLAGE
The terrorists took six more hostages from apartment 3, but returning with them to apartment 1, the injured Weinberg attacked them again, thus giving one of the fighters, Gad Chobari, the opportunity to escape through the underground garage. The Palestinians they did not hesitate to execute Weinberg on the spot, while they did the same to weightlifter Joseph Romano, who injured one of them. The operation "Tikrit and Berem" (so named after the two Christian Palestinian villages, whose inhabitants had been driven out by the Israelis after the Arab-Israeli war of 1948) counted only a few minutes and already two dead.
The gunmen were now left with nine hostages:Gutfreud, shooting coach Kehat Shor, track coach Amidzur Shapira, fencing coach Andre Spitzer, weightlifting judge Jacob Springer, wrestlers Eliezer Halfin and Mark Slavin, and weightlifters David Berger and Zeev Friedman. The terrorists had tied Gutfreud to a chair like a mummy, because he was the biggest and huskiest of them all, while the rest were sitting in fours on two beds, with their wrists and ankles tied, and they were also tied together. Romano's bullet-riddled corpse, which the Palestinians castrated soon after, was seen at the hostages' feet as a warning.
Those of the remaining members of the Israeli delegation who lived in the adjacent apartments, managed to escape from the building. One of them, walker Saul Landani, jumped from a second-story balcony, ran to the American mission's apartments, and woke track coach Bill Bowerman, describing to him in horror what had happened. They immediately contacted the German police and informed them of the situation that had arisen. After a short investigation, the terrorists were identified. Their leader was Ludit Afif (code name "Isa"), with deputy leader Yusuf Nazal ("Tony") and members "Paolo", "Salah", "Abu Hala", "Badran", "Denawi" and " Samir".
According to testimonies, Afif, Nazal and another of the terrorists , had worked in various capacities for two weeks in the Olympic Village, thus having time to spy on the area in which they would carry out their attack. The rest of the team had arrived in Munich by train and plane in the last few days before the strike. On the same floor as the Israelis, the Uruguayan and Hong Kong missions also lived, but all their members were released by the Palestinians immediately after the invasion was over. A few hours later, the entire world was informed of the drama unfolding in the Bavarian capital.
NEGOTIATIONS BEGIN
The terrorists began their contacts with the German police, demanding the immediate release of 234 Palestinians and the Japanese terrorist Kozo Okamoto held in Israeli prisons, as well as the release of Andreas Baander and Ulrike Meinhoff, founding members of the RAF (Red Army Faction). , who were incarcerated in German prisons. To show that they were determined to do anything, the terrorists threw Weinberg's body out of the main door of the building. Israel's reaction was immediate and absolutely vertical:there would be no negotiation. It was an official line of the Israelis in general, to refuse any negotiation with terrorists under any circumstances.
On that morning of September 5, Israel's Prime Minister Golda Meir , addressed the international community, asking "to save the hostages and to condemn the unspeakable acts of violence that took place in Munich", while making it clear that "if Israel accepted the demands of the terrorists, then no Israeli anywhere on earth would he could feel that his life was safe." "This is extortion of the manipulative kind," Meir concluded in her statements. Meanwhile, the only Arab leader to publicly condemn the attack was Jordan's King Hussein, calling it a "savage crime against civilization, perpetrated by sick minds".
LACK OF SAFETY MEASURES FOR ATHLETES
At the same time as the contacts of the terrorists with the government of West Germany, those of the Germans with the government of Israel had also begun, which asked Chancellor Willy Brandt to send a special forces unit to Munich to operate against the terrorists, but German officials denied that there had ever been such a request from the Israeli side. The truth is that the Germans were in a very difficult position , because security in the Olympic Village - despite repeated warnings - was almost non-existent. The German Olympic Committee wanted to give a completely different image to the rest of the world than that of 1936 in Berlin.
So he had decided on loose security measures for the village, with the athletes entering and exiting the facilities often without even showing their identities. Equally important, it was forbidden for the uniformed guards to carry weapons, a fact that had greatly worried Shmuel Lalkin, head of the Israeli delegation, before the athletes had even left for Munich. Lalkin, in a later interview, said that he had also expressed his concern about the location of the Israelis' accommodation, since the specific building was located in an isolated part of the village and even close to the main gate, making it particularly vulnerable to a possible terrorist attack. attack.
But the worst thing for the Germans was that before the Games they had asked the forensic psychologist Georg Zimmer to create 26 different terrorism scenarios to help them plan the protection of athletes and missions. In "Scenario 21" presented by Ziber , spoke of a possible attack by armed Palestinian terrorists who would storm the Israeli compound, kill and take hostages, demanding from Israel the release of prisoners and from West Germany a plane to escape the country. But in the end the organizers decided not to take the scenarios into account and preferred to apply lax guarding.
The German magazine Der Spiegel wrote in 2012 that three weeks before the attack, West German authorities had received a warning from a Palestinian informant in Beirut about an "event" that Palestinians were preparing at the Olympics. The Ministry of Foreign Affairs in Bonn assessed the information as serious enough to forward it to the Secret Service in Munich, with the footnote "'to take all necessary measures". But, always according to Der Spiegel, the German police did not "sound the alarm" then either. Returning to the events of September 5th, the German government was mired in a very difficult political impasse.
NEGOTIATIONS WITHOUT RESULTS
The fact that the hostages were Israelis made things even more difficult. Such was Brad's "desperation" that he offered the Palestinians money - a blank check to be precise - in exchange for the release of the athletes or even their replacement by high-ranking German officials (!), but the terrorists refused. It was Munich police chief Manfred Schreiber and Bavarian interior minister Bruno Merck who spoke directly to the terrorists, repeatedly offering huge sums of money but receiving the same response:"Money means nothing to us, our lives mean nothing to us".
Three Egyptians entered the battle of the negotiations, the two advisors of the Arab League and the third member of the Egyptian Olympic Committee, but to no avail. All the terrorists were convinced of was that "their demands were being considered", which led to their leader, Afif, accepting five consecutive extensions of his term. In the meantime, the Games they had started that day, as if nothing had happened, and were stopped only a few hours later (late afternoon), after the international outcry. At 4:30 in the afternoon, the Germans had prepared to raid the apartment where the Palestinians were holding the hostages. A total of 38 policemen were gathered, ready for the attack.
THE FIRST MOVES OF THE POLICE FAILED
They were all dressed in tracksuits so as not to arouse suspicion, armed with small Walther MP semi-automatic weapons and members of the German border police, but without any training in combat or hostage rescue. Their plan was to crawl through the vents and kill the terrorists. The policemen they were ready in their places and waiting for the signal to start the operation, but at the same time, television crews were in the area, covering everything live, broadcasting the images to the whole world, which was anxiously watching the development. But together with the whole world, there were also the terrorists who saw the movements of the police from the TV in the room!
Immediately Issa threatened to kill two of the hostages, forcing the police to call off the invasion. At one point while the negotiations were going on, the Germans demanded that the Palestinians see the Israelis to make sure they were alive. Soon after, Andre Spitzer, who spoke German fluently, and Kehat Schor, the oldest of the hostages, appeared at the window and spoke briefly with the German officials, still with the terrorists' guns pointed at them. When at some point Spitzer he went to answer a question, was hit by a Palestinian with the butt of his gun, and violently pulled inside the room.
A few minutes later, Hans Dietrich Genscher, the West German interior minister, and Walter Treger, the mayor of the Olympic Village, were given the go-ahead. , to enter the apartment and talk with the hostages. Immediately after the meeting, Treger said he was moved by the dignity with which the prisoners faced their fate, adding that it was obvious that the terrorists had used physical violence on them. He also said that he had seen four or five Palestinians inside the apartment, which the German police, making yet another tragic mistake, took to be the exact number of terrorists. At 6 p.m., the Palestinians issued a new statement, demanding their transfer to Cairo.
The German authorities pretended to accept the request, knowing that the Egyptians had clearly and unequivocally stated that they did not want to get involved in the crisis in any way. Two Bell UH-1 military helicopters would transport the terrorists and hostages to Fürstenfeldbruck, a NATO air base on the outskirts of Munich. The Palestinians' original plan was to go to Riem, then Munich's international airport, but negotiators convinced them that taking them to Fürstenfeldbruck would be easier and more practical. The police who would be in a third helicopter, driving the other two to their destination, had already planned and decided on an armed attack on the airport.
BY THE HELICOPTER AT THE AIRPORT
Knowing that the terrorists along with the Israelis would have to cross a distance of 200 meters through the underground garage to reach the helicopters, the Germans decided to set up a first ambush there, placing their best snipers at various vantage points. Όμως ο Ίσα επέμεινε να ελέγξει πρώτα αυτά τα 200 μέτρα και μαζί με δυο συντρόφους του άρχισαν να περπατάνε, σημαδεύοντας ταυτόχρονα με όπλα τους Γκένσερ, Σράιμπερ και Τρέγκερ. Οι σκοπευτές ήταν όλοι κρυμμένοι πίσω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα και όταν συνειδητοποίησαν ότι οι τρομοκράτες είχαν μαζί τους και τους τρεις επίσημους, άρχισαν να υποχωρούν έρποντας.
Ο Ίσα αντιλήφθηκε τον θόρυβο και κατάλαβε αμέσως τον κίνδυνο, ζητώντας από τους διαπραγματευτές να του διαθέσουν ένα λεωφορείο για να γίνει η μετακίνησή τους προς τα ελικόπτερα. Πράγματι, στις 10:00 το βράδυ έφτασε το λεωφορείο και σε αυτό επιβιβάστηκαν οι Παλαιστίνιοι και οι όμηροι. Πέντε Γερμανοί ελεύθεροι σκοπευτές είχαν αναπτυχθεί στο αεροδρόμιο :τρεις στον πύργο ελέγχου, ένας πίσω από ένα φορτηγό και ένας πίσω από έναν μικρό πύργο στο έδαφος. Η απίστευτη προχειρότητα της γερμανικής αστυνομίας φάνηκε για μια ακόμα φορά, αφού όχι μόνο κανείς από τους πέντε δεν είχε εκπαιδευτεί ως ελεύθερος σκοπευτής, αλλά δε διέθεταν καν ειδικά όπλα με διόπτρες νυχτερινής όρασης.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΝΕΔΡΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ
Όλοι οι επικεφαλής της ομάδας "κρούσης", Σράιμπερ, Γκένσερ και Μερκ, παρακολουθούσαν την εξέλιξη της επιχείρησης από τον πύργο ελέγχου, μαζί με αξιωματούχους της Μοσάντ που είχαν έρθει από το Ισραήλ, έχοντας όμως μόνο τον ρόλο του παρατηρητή. Ένα Boeing 727 βρισκόταν ήδη στο έδαφος, με 16 αστυνομικούς στο εσωτερικό του, που όλοι είχαν μεταμφιεστεί σε πλήρωμα του αεροσκάφους. Οι Γερμανοί είχαν αποδεχτεί το αίτημα των τρομοκρατών να επιθεωρήσουν πρώτα το αεροπλάνο οι Ίσα και Τόνι, προτού επιβιβαστούν οι υπόλοιποι. Το σχέδιο προέβλεπε την εξόντωση των δυο τρομοκρατών μόλις θα έμπαιναν στο εσωτερικό του Boeing από τους μεταμφιεσμένους αστυνομικούς , ενώ στη συνέχεια οι ελεύθεροι σκοπευτές θα πυροβολούσαν και θα σκότωναν τους Παλαιστίνιους στα ελικόπτερα.
Σύμφωνα με όσα τους είχε μεταφέρει ο Τρέγκερ ύστερα από τη σύντομη επίσκεψή του στο διαμέρισμα όπου κρατούνταν οι όμηροι, θα υπήρχαν μόλις δυο, το πολύ τρεις ακόμα στα ελικόπτερα, μαζί με τους Ισραηλινούς. Όμως κατά τη μεταφορά με το λεωφορείο από το Ολυμπιακό Χωριό στα ελικόπτερα, συνειδητοποίησαν ότι οι τρομοκράτες ήταν οκτώ. Την τελευταία στιγμή και ενώ τα ελικόπτερα πλησίαζαν στο Fürstenfeldbruck, οι αστυνομικοί που βρίσκονταν μέσα στο Boeing, ψήφισαν και αποφάσισαν να ακυρώσουν την επιχείρηση, εγκαταλείποντας το σκάφος, χωρίς πρώτα να συμβουλευτούν την κεντρική διοίκηση. Λίγο μετά τις 10:30 προσγειώθηκαν τα ελικόπτερα και αμέσως βγήκαν από αυτά οι τέσσερις πιλότοι και έξι από τους Παλαιστίνιους.
Ενώ οι τέσσερις τρομοκράτες σημάδευαν με τα πιστόλια τους τους πιλότους, παραβιάζοντας έτσι τη συμφωνία με την αστυνομία ότι κανείς Γερμανός δε θα περνούσε σε κατάσταση ομηρίας, ο Ίσα και ο Τόνι επιβιβάστηκαν στο αεροσκάφος, το οποίο και βρήκαν εντελώς άδειο, συνειδητοποιώντας ότι είχαν πέσει σε παγίδα. Καθώς έτρεχαν πίσω στα ελικόπτερα, ένας από τους ελεύθερους σκοπευτές πυροβόλησε θέλοντας να εξοντώσει τον Ίσα και να αφήσει τους τρομοκράτες χωρίς αρχηγό, όμως αστόχησε πετυχαίνοντας τελικά τον Τόνι στον μηρό. Την ίδια στιγμή, πλέον γύρω στις 11:00 τη νύχτα, οι επικεφαλής στον πύργο ελέγχου διέταξαν τους ακροβολισμένους ελεύθερους σκοπευτές να ανοίξουν πυρ κατά των Παλαιστίνιων.
Στο χάος που επακολούθησε, δυο από τους τρομοκράτες που σημάδευαν τους πιλότους, ο Πάολο και ο Αμπού Χαλά, σκοτώθηκαν από πυρά των ελεύθερων σκοπευτών, ενώ οι υπόλοιποι καλύφθηκαν πίσω και κάτω από τα ελικόπτερα, ανταποδίδοντας τους πυροβολισμούς, από τους οποίους σκοτώθηκε ο Άντον Φλίγκερμπαουερ, ένας Γερμανός αστυνομικός που βρισκόταν στον πύργο ελέγχου. Οι πιλότοι κατάφεραν να ξεφύγουν, όχι όμως και οι όμηροι που ήταν δεμένοι μέσα στα ελικόπτερα. Η γερμανική αστυνομία δεν είχε φροντίσει να φέρει από νωρίς στο αεροδρόμιο τεθωρακισμένα οχήματα, κάτι που έκανε μετά τις 11:00, όμως αυτά κόλλησαν στην κίνηση και τελικά κατάφεραν να φτάσουν γύρω στα μεσάνυχτα.
ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ
Όταν τα είδαν οι Παλαιστίνιοι, συνειδητοποίησαν ότι όλα είχαν τελειώσει, πως η επιχείρησή τους είχε αποτύχει. Στις 12:04 μετά τα μεσάνυχτα, ο Ίσα έστρεψε το Καλάσνικοφ προς τους ομήρους στο ανατολικό ελικόπτερο και τους εκτέλεσε όλους με μια ριπή. Αμέσως μετά έριξε μια χειροβομβίδα στο κόκπιτ, με την έκρηξη να καταστρέφει τελείως το ελικόπτερο και να διαλύει τα πτώματα. Στη συνέχεια άρχισε να πυροβολεί προς τις θέσεις των αστυνομικών, πέφτοντας νεκρός από τα πυρά τους. Ένας άλλος τρομοκράτης, ο Σαλάχ, προσπάθησε να διαφύγει, αλλά σκοτώθηκε και αυτός από την αστυνομία. Την ίδια στιγμή, ο Παλαιστίνιος Ντενάουι στάθηκε μπροστά στην πόρτα του δυτικού ελικοπτέρου, εκτελώντας εν ψυχρώ τους εναπομείναντες πέντε ομήρους.
Οι τρεις Παλαιστίνιοι που ήταν ακόμα ζωντανοί, συνελήφθησαν από τη γερμανική αστυνομία. Ο τέταρτος επιζών, ο υπαρχηγός Τόνι, διέφυγε προσωρινά, αλλά εντοπίστηκε 40 λεπτά αργότερα σε ένα απομακρυσμένο πάρκινγκ του αεροδρομίου. Οι αστυνομικοί τον περικύκλωσαν, του έριξαν δακρυγόνα και τελικά τον σκότωσαν όταν εκείνος άρχισε να πυροβολεί εναντίον τους. Στη 1:30 μετά τα μεσάνυχτα, πλέον στην 6η Σεπτεμβρίου, 21 ώρες μετά την έναρξη της εισβολής στο Ολυμπιακό Χωριό, η σύγκρουση είχε τελειώσει. Τα πρώτα ρεπορτάζ που έκαναν τον γύρο του κόσμου, μιλούσαν για πλήρη επιτυχία της επιχείρησης των Γερμανών και απελευθέρωση όλων των ομήρων. Όμως αργότερα, ένα μέλος της ΔΟΕ μίλησε για "αρχική υπεραισιοδοξία".
Στις 3:24 τη νύχτα, το αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι ABC μετέδωσε ζωντανά:"Οι χειρότεροι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν απόψε. Μας λένε ότι υπήρχαν έντεκα όμηροι. Δυο σκοτώθηκαν χθες το πρωί στα δωμάτιά τους, ενώ οι υπόλοιποι εννιά απόψε στο αεροδρόμιο. Είναι όλοι νεκροί". Αυτή ήταν η σοκαριστική κατάληξη του τρομοκρατικού χτυπήματος του "Μαύρου Σεπτέμβρη", που είχε ως τραγικό απολογισμό 17 νεκρούς:πέντε ισραηλινούς προπονητές, έξι Ισραηλινούς αθλητές, έναν Γερμανό αστυνομικό και πέντε Παλαιστίνιους. Πέρα όμως από τις ανθρώπινες ζωές, οι τρομοκράτες χτύπησαν κατευθείαν στην καρδιά του και το ίδιο το ολυμπιακό κίνημα, βάφοντας με αίμα την παγκόσμια γιορτή του αθλητισμού.
Οι σοροί των πέντε νεκρών τρομοκρατών παραδόθηκαν στη Λιβύη, όπου τάφηκαν με στρατιωτικές τιμές. Τρεις μέρες μετά τα γεγονότα του Μονάχου, η ισραηλινή πολεμική αεροπορία βομβάρδισε σε αντίποινα, βάσεις της PLO στη Συρία και το Λίβανο, σκοτώνοντας δεκάδες αμάχους. Οι υπόλοιποι τρεις τρομοκράτες που είχαν συλληφθεί, οδηγήθηκαν σε γερμανική φυλακή περιμένοντας να δικαστούν. Όμως στις 29 Οκτωβρίου του 1972, Παλαιστίνιοι πραγματοποίησαν αεροπειρατεία στην πτήση 615 της Lufthansa από τη Βηρυτό προς τη Λευκωσία, απαιτώντας την απελευθέρωση των τριών κρατούμενων, αλλιώς απείλησαν ότι θα ανατίναζαν το αεροπλάνο. Οι γερμανικές αρχές άφησαν αμέσως ελεύθερους τους Μπαντράν, Ντενάουι και Σαμίρ, οι οποίοι κατέληξαν στη Λιβύη, όπου έτυχαν υποδοχής ηρώων.
Η ΑΝΑΙΣΘΗΤΗ ΔΟΕ ΚΑΙ ΤΟ "ΑΝΤΙΟ" ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ
Τι έγινε όμως με τους Αγώνες; Καταρχάς να πούμε ότι διακόπηκαν για 36 ώρες, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία τους, αν και χρειάστηκε πρώτα η δημόσια κατακραυγή για να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά της ΔΟΕ, η οποία το πρωί της 5ης Σεπτεμβρίου είχε συνεχίσει κανονικά με τη διεξαγωγή των αθλημάτων, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Στις 6 Σεπτεμβρίου, 80.000 θεατές και 3.000 αθλητές τίμησαν τη μνήμη των δολοφονηθέντων με μια επιμνημόσυνη τελετή στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Αμερικανός Έιβερι Μπράντεζ, γιουχαΐστηκε κατ' επανάληψη από το πλήθος κατά τη διάρκεια της εκφώνησης του λόγου του, επειδή αναφέρθηκε ελάχιστα στους νεκρούς Ισραηλινούς, μιλώντας κυρίως για τη δύναμη του ολυμπιακού κινήματος.
Η ολυμπιακή σημαία, μαζί και αυτές των υπόλοιπων κρατών, κυμάτιζαν μεσίστιες, εκτός από εκείνες δέκα αραβικών κρατών που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη συμβολική κίνηση πένθους. Στη διάρκεια της τελετής, ένας ξάδερφος του Βάινμπεργκ, ο Κάρμελ Ελίας, έπαθε καρδιακή ανακοπή και πέθανε. Ο Βίλι Ντάουμε, πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του Μονάχου, πρότεινε να ακυρωθεί το υπόλοιπο των αγώνων, όμως ο Μπράντεζ τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της συνέχισης αυτών, λέγοντας χαρακτηριστικά "οι αγώνες πρέπει να συνεχιστούν, το ίδιο και οι προσπάθειές μας να τους διατηρήσουμε καθαρούς, αγνούς και τίμιους". Την απόφαση αυτή στήριξαν τόσο η ισραηλινή κυβέρνηση, όσο και ο αρχηγός της ισραηλινής αποστολής, Σμούελ Λάρκιν.
Στις 6 Σεπτεμβρίου, αμέσως μετά την επιμνημόσυνη τελετή, οι εναπομείναντες Ισραηλινοί αθλητές και αθλήτριες, αποχώρησαν από τους αγώνες και αναχώρησαν από το Μόναχο. Την επόμενη μέρα αναχώρησε και η αιγυπτιακή αποστολή, φοβούμενη αντίποινα. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής των αγώνων, Μαρκ Σπιτς , φυγαδεύτηκε από τη βαυαρική πρωτεύουσα κατά τη διάρκεια της κρίσης, επειδή οι υπεύθυνοι της αμερικανικής αποστολής φοβήθηκαν ότι θα μπορούσε να αποτελέσει στόχο απαγωγής λόγω της εβραϊκής καταγωγής του. Το Μόναχο εγκατέλειψαν επίσης οι αποστολές των Φιλιππίνων και της Αλγερίας, καθώς και κάποιοι Ολλανδοί και Νορβηγοί αθλητές. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στην τελετή έναρξης των αγώνων στο Μόντρεαλ, κατά την είσοδο της ισραηλινής ομάδας στο στάδιο, η ισραηλινή σημαία είχε πάνω της μια μαύρη κορδέλα.
Μετά τα γεγονότα του Μονάχου, η Γκόλντα Μέιρ και η ισραηλινή επιτροπή άμυνας, εξουσιοδότησαν τη Μοσάντ να ανακαλύψει και να σκοτώσει όσους είχαν σχέση με τις δολοφονίες της 5ης Σεπτεμβρίου. Η επιχείρηση αυτή πήρε την κωδική ονομασία "Οργή του Θεού" και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2005 με την ταινία "Munich" του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Οι πράκτορες της Μοσάντ δολοφόνησαν αρκετά μέλη του "Μαύρου Σεπτέμβρη" αλλά και της PLO, ενώ η επιχείρηση διήρκεσε περισσότερα από είκοσι χρόνια! Από όσους σχεδίασαν ή εκτέλεσαν το σχέδιο του "Μαύρου Σεπτέμβρη", μόνο ο Αμπού Νταούντ, ο εγκέφαλος της "σφαγής του Μονάχου" και εκ των ηγετικών στελεχών της Φατάχ, πέθανε από φυσικά αίτια.
Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
Ένα άλλο, πολύ σημαντικό ζήτημα που προέκυψε με την τρομοκρατική επίθεση του 1972, ήταν η νέα αφετηρία στην αντίληψη περί ενημέρωσης και στη δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας σε αυτό που ονομάζουμε ζωντανή μετάδοση. Τα γεγονότα του Μονάχου μεταδόθηκαν κυριολεκτικά σε απευθείας σύνδεση μέσω του τηλεοπτικού δέκτη και έθεσαν τη βάση μιας εντελώς νέας προσέγγισης για τη δυνατότητα "συμμετοχής" του τηλεθεατή στο "πεδίο της δράσης", ανοίγοντας ανεξερεύνητους μέχρι τότε δημοσιογραφικούς δρόμους και εγείροντας μια σειρά από πολύ λεπτά ερωτήματα και ηθικά διλήμματα, σχετικά με τα όρια ελευθερίας της εικόνας σε σχέση πάντα με το θέμα που αυτή μεταφέρει στο τηλεοπτικό κοινό.
Ιδιαίτερα σκληρή κριτική, τόσο δημόσια όσο και παρασκηνιακά, δέχτηκαν η γερμανική κυβέρνηση και οι υπηρεσίες τους, για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν την κρίση και την ατέρμονη αλυσίδα λαθών που οδήγησαν στην τραγική κατάληξη. Οργανωτικά, τακτικά και επιχειρησιακά, τίποτα δε λειτούργησε σωστά για τους Γερμανούς , που εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα απέναντι στους Ισραηλινούς, αλλά και στους συμμάχους τους. Τα σενάρια που προέβλεπαν ξεκάθαρα τον κίνδυνο επίθεσης Παλαιστίνιων τρομοκρατών και δεν εισακούστηκαν, αλλά και οι προειδοποιήσεις που είχαν φτάσει στην αστυνομία του Μονάχου χωρίς να εξεταστούν καθόλου, έφεραν τη γερμανική καγκελαρία σε πολύ δύσκολη θέση, ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κατηγόρησαν τον Βίλι Μπραντ πως προσπάθησε να συγκαλύψει - όπου μπορούσε - τη συνολική αποτυχία.
Η σφαγή του Μονάχου είχε ως επακόλουθο τη δημιουργία ειδικών αντιτρομοκρατικών μονάδων στη Δυτική Γερμανία, ένα παράδειγμα που ακολούθησαν αμέσως πολλά δυτικά κράτη. Η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας μπήκε σε καινούργιες βάσεις, οι νομοθεσίες αυστηροποιήθηκαν, το ίδιο και οι ποινές. Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, οι πληγές μπορεί να έχουν επουλωθεί, όμως η μνήμη παραμένει ζωντανή, για εκείνους τους έντεκα Ισραηλινούς προπονητές και αθλητές, που θέλησαν να πάρουν μέρος στην παγκόσμια γιορτή του αθλητισμού, για να πέσουν τελικά θύματα ενός ακραίου και φανατικού παραλογισμού, μιας ακατανόητης θηριωδίας που σημάδεψε από τότε ανεξίτηλα την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.