Sunday, June 22, 1986. The clock reads seven minutes past one in the afternoon, local time in Mexico. In the football "temple" of the country, the "Estadio Azteca" of Mexico City, Argentina and England face each other for the quarter-final phase of the World Cup. In the vast stadium there are 114,580 spectators who anxiously watch the match. We are in the 51st minute of the meeting and the two teams are still tied. Diego Maradona takes the ball just below the cross area and rushes towards the English area. Just before reaching the semi-circle, he passes from the right to Jorge Valdano, who loses control, as a result of which Steve Hodge overtakes him and sends the ball high to his goalkeeper, Peter Shilton.
The ball starts to come down towards the English goalkeeper, but Maradona moves towards it too. Shilton, 18 points taller than the Argentine (1.83 &1.65), also has the advantage of his outstretched arms. He rises from the ground intending to push her away with his right hand, just as Diego jumps at...God, his left hand outstretched but close to his head. A fraction of a second before Shilton punched the ball, Maradona managed to touch it with his hand and send it into the English net, opening the scoring. The Argentine immediately looks at the referee and the supervisor and as soon as he sees them showing a cross, he starts celebrating.
His teammates run to him, "shocked" is the truth, because they have realized what has happened, but he tells them "celebrate with me, or he will cancel it". But the English players have also seen how the goal has gone in and immediately besiege Tunisian referee Ali Bin Nasser, protesting his decision. Shilton and Fenwick are literally plowing, forcing the referee to ask the opinion of the Bulgarian supervisor, Bogdan Dotsev. But he also shows a goal, thinking that Maradona has scored with a header. The "Azteca" light board now reads 1-0, with the tens of thousands of Argentinians in the stands going wild. The famous "hand of God" is a reality.
THE "KICK-SKATING" AT THE 1966 WORLD CUP
Next Tuesday, June 22, it will be 35 years since that game, which, in addition to the "hand of God", gave us the "goal of the century", which we will deal with later in the text. For now we will deal with the "roots" of the great rivalry between the English and the Argentinians, we will see everything that preceded their confrontation in the 1986 World Cup and finally, we will move on to the competition of that quarter-final that was destined to remain in history for many and different reasons, but mainly for the two goals and the way Maradona achieved them. To start, we should go twenty years before 1986, to another World Cup, that of 1966 which was organized in England.
There Alf Ramsay had at his disposal one of the best rosters the English have ever fielded:Gordon Banks, Bobby Charlton, Jackie Charlton, Bobby Moore, Jimmy Greaves, Roger Hunt, Jeff Hurst, Martin Peters, Nobby Styles, Jimmy Armfield, Ron Flowers, all of them. It was the "three lions'" big chance to climb to the top of world football and they made sure to show their intentions from the group, where after the opening 0-0 with Uruguay, they achieved two victories (2-0 Mexico and 2- 0 France), taking first place and even with zero goals conceded after three matches! In the first knockout, in the quarter-final stage, they would face Argentina.
The "albiceleste", after the first World Cup in 1930, where it had reached the final (4-2 defeat by Uruguay), had not been seen at all in the following competitions, where it had either not taken part at all (1938, 1950 &1954) , whether he had been excluded from the groups (1958 &1962). In 1966 they had traveled to England with aspirations for something better and with bigger names such as Antonio Ratin, Jose Omar Pastorisa, Luis Artime, Ermindo Onega, Antonio Roma and Silvio Marsolini, they managed to finish second in their group, with victories over Spain ( 2-1) and Switzerland (2-0) and a draw with West Germany (0-0). The quarter-final was held on July 23, 1966, at "Wembley" in London, in front of 90,000 spectators.
The match developed into a historic "kick-off" with continuous hard fouls from both sides. The Argentines finished the match with 19 fouls, compared to 33 (!) of the English! But the game was marred by the sending off of Argentina captain Antonio Rattin by German referee Rudolf Kreitlein. Rattin was first noticed for a foul on Bobby Charlton (back then there were no yellow and red cards yet, only "remarks"). The second observation came after a foul on Geoffrey Hurst. The Argentine press wrote that the referee sent off Ratin because he did not like the way the player had looked at him, while the British claimed that the referee had called for "verbal violence", despite the fact that Kraitlein did not speak Spanish.
Rattin actually wanted to speak to the referee and complain to him because he thought he was favoring the English with his whistles. But since neither of them spoke the other's language, the Argentine leader showed him the armband and asked for a translator to come to the meeting. This behavior was perceived as "aggressive" by Kraitline and he was shown the way to the locker room. Ken Ashton, a referee observer at the tournament, entered the pitch, trying to persuade Rattin to leave the pitch, but this move further enraged the Argentine players, who believed there was an Anglo-German conspiracy to send off the " bleach".
Eventually it took the help of the police to convince Ratin to go to the locker room. But first he managed to tear and trample the corner flag, which had the English flag printed on it, enraging the English fans in the stands. It is characteristic that at the end of the game (which was decided in the 78th minute by a goal by Hurst, which the Argentines complained was offside), Alf Ramsey forbade his players to exchange shirts with their opponents, while at the press conference he called them Latin American "animals"! In Argentina to this day, this match is known as "el robo del siglo" (the theft of the century) and from that point in time began the great football - and not only - rivalry between the two states.
THE FALKLANDS WAR IN 1982
It took twenty years for the two national teams to meet again, but before the 1986 game, something else, very important, had happened, which brought the relations between the two states to an end. We are referring, of course, to the Falklands War in the spring of 1982. The conflict began on April 2 when Argentina invaded and occupied the Falklands, a British overseas possession since 1841, and the following day the same thing happened to the South Georgia Islands and the Southern Sandwich. The Argentines argued that all these islands should be under their own sovereignty, but Britain did not particularly share this view and was quick to send a naval force to the area (280 miles east of the southern coast of Argentina).
British forces clashed with the Argentine navy and air force, hostilities lasted 74 days and finally, on June 14, the Argentines surrendered, returning the islands to Great Britain. The dead totaled 907 (649 Argentine soldiers, 255 British and 3 Falkland residents). The strange thing was that neither of the two countries officially declared war on the other, both simply limited themselves to characterizing the islands as a "war zone", while military operations never left the wider Falkland sea area. Relations between Britain and Argentina were restored in 1989, but there was no change in the issue of sovereignty, since the Argentinians still consider the specific territories (should) belong to them.
The defeat had a negative impact on the people of Argentina, it is a "wound" that still has not been closed. By contrast, in Britain, the victory was greeted with enthusiasm and solidified Thatcher's position as prime minister, giving her an easy re-election the following year. It is easy to see then that in the 1986 World Cup, the opposition had escaped the narrow confines of football, putting much more serious issues into the equation. And of course, the fact that the Falklands war was so recent had boosted the fanaticism that prevailed between the fans of the two teams to unimaginable heights. The episodes before, during and after the match, starred in Mexico City.
ENGLAND IN THE 1986 WORLD CUP UNTIL THE "8"
So let's go back to 1986, to first remember what the two national teams had done before they faced each other in the quarter-final. England, after winning the World Cup in 1966, went as far as third place at Euro 1968 (2-0 USSR in the minor final) and as far as the quarter-finals of the 1970 World Cup, where they lost 3-2 in extra time to the West Germans with Gerd Miller's goal. From then on it was as if he had disappeared from the football map in the major events. It did not even qualify for Euro 1972, 1976 and 1984, while in 1980 it was eliminated from the group by Belgium and Italy. He also did not qualify for the 1974 and 1978 World Cups, while he fared somewhat better in the 1982 World Cup, where he reached the second group stage.
Bobby Robson, who took over after the end of the World Cup in Spain (1982), had several good players at his disposal:Peter Shilton, Glenn Hoddle, Terry Butcher, Bryan Robson, Ray Wilkins, Gary Lineker, Chris Waddle, John Barnes, Peter Birdley, Mark Hately, Terry Fenwick, Gary Stevens, Kenny Sansom. The English had been drawn in Group F, along with Morocco, Poland and Portugal. They started with a 1-0 defeat against the Portuguese and followed it up with a goalless draw against Morocco. With just one point, they had their backs against the wall as they not only had to beat the Poles in their last match, but also needed a Morocco win over Portugal.
The two matches started at the same time and at half an hour almost everything was clear, since the English won 3-0 with Lineker's hat-trick (9', 14' &34'), while the Moroccans were ahead 2-0. England's 3-0 and Morocco's 3-1 finals leveled second-placed England and Poland, but it was England who qualified for the knockouts, having won the game between them. In the round of 16, England faced Roberto Campania's Paraguay in a match that turned into a "one role show". With two goals from Lineker (31' &73') and another from Birdsley (56'), the "three lions" easily overcame the "guaraníes" obstacle and qualified for the quarter-finals.
ARGENTINA IN THE 1986 WORLD CUP UNTIL THE "8"
We move on to "albiceleste", which after the 1966 World Cup, was left out of the competition in 1970, while in 1974 it was eliminated in the second group stage. But in 1978, in the World Cup hosted by dictator Videla's Argentina, with a bunch of great players such as Mario Kempes, Daniel Passarella, Osvaldo Ardiles, Alberto Tarantini, Daniel Bertoni and Pato Figol, under the guidance of Cesar Luis Menotti reached the top of the world, defeating the Netherlands 3-1 in extra time in the "Monumental" final. In 1982 in Spain, in Maradona's first participation in a World Cup, Argentina was eliminated in the second group stage, losing to Italy (2-1) and Brazil (3-1).
In 1983, Carlos Bilardo took over as federal coach, with a completely different philosophy from that of Menotti, to prepare the team for the World Cup in Mexico. In addition to Maradona, the "Albiceleste" had players such as Jorge Valdano, Oscar Ruggeri, Jorge Burruchaga, Jose Luis Cucciufo, Neri Poubido and Riccardo Giusti. Passarella was also present, but did not compete because his relationship with Diego was sour. Argentina had been drawn in the first group, along with Italy, Bulgaria and South Korea. In the first match, the obstacle of South Korea was easily overcome with two goals by Valdano and one by Ruggeri (3-1).
In the "derby" of the group, Argentina and Italy drew 1-1 (Altobelli with a penalty and Maradona) and in the third and last match, the "Albiceleste" defeated Bulgaria 2-0 (Valdano &Buruchaga), finishing first in the group. In the round of 16, the opponent was Uruguay led by Enso Francescoli and captain Jorge Barrios, who was then playing for Olympiakos. The Argentinians struggled quite a bit, but finally qualified for the quarter-finals with a goal by Pedro Pascugui in the 42nd minute. So, twenty years after the "kick-off" of 1966 and four years after the Falklands, England and Argentina had a new summit meeting, again in the quarter-finals, this time at the "Estadio Azteca" in Mexico City.
DESIGNING YOURSELF WITH "ALBISELESTE" SHIRT
Before the Argentina team traveled to Mexico, Bilardo had ordered Le Coq Sportif, the company responsible for the clothing of the Albiceleste players from 1979 to 1989, to make a "lighter" shirt, keeping in mind the high temperatures that his soccer players would face in Mexico. Indeed, the company gave jerseys to Argentina that incorporated Air-Tech technology, so they not only weighed less, but "breathed" better. But Le Coq Sportif did this only in the first appearances of the National Team, but not in the second. The "Albiceleste" had played against Uruguay wearing the second appearances which were cotton and had inconvenienced the players.
He should do the same with England, since in the draw it was the "three lions" who would wear white. Bilardo contacted the company, asking them to make a second appearance with Air-Tech, but Le Coq Sportif replied that they could not do it in such a short time. So Billardo went out to Mexico City for "shopping"! He found in a store dark blue Le Coq Sportif jerseys made of light material and with a "V" on the neck. He had them numbered in a metallic gray fabric and a designer designed the AFA (Argentine Football Association) crest on the spot, which was sewn onto the jerseys! Everything was now ready for the big match.
HOOLIGANS VS BARRAS BRAVAS
Violence in the stadiums was a big problem that concerned both England with the "hooligans" and Argentina with the "barras bravas". Let's not forget that the "Hazel" tragedy had happened just a year earlier and English teams had been banned for five years from European competitions. In Monterrey, Mexico, where England played their three group matches, there had already been incidents of English hooligans on and off the pitch, with Mexican police making several arrests. Unlike hooligans, barras bravas were organized groups of fans who had the support of teams. Several barras bravas had traveled to the World Cup, mainly from Boca Juniors.
During the match against Uruguay, the Argentine rioters created many incidents, mainly among themselves. Then, before the match against England, they showed up outside the Albiceleste hotel, demanding money from the players. But Valdano told his teammates that if he had to give money somewhere, he would gladly give it to the mission's support staff, but not to the bravas. Maradona agreed with him and the matter ended there. In the match against England, there were clashes again, but the most violent happened after the end in the streets around "Azteca", with many injured and 68 arrests by the police.
THE COMPOSITIONS OF THE TWO GROUPS
As we wrote at the beginning, the game started at 12 noon on June 22 at the packed "Estadio Azteca" in Mexico City. Tunisian Ali Bin Nasser was appointed referee, with Bulgarian Bogdan Dotsev and Costa Rican Bernie Ugioa as supervisors. Ο Μπόμπι Ρόμπσον εφάρμοσε το 4-4-2, το σύστημα με το οποίο η Αγγλία είχε παίξει όλα τα ματς στο τουρνουά. Ο Σίλτον στην εστία, στην άμυνα δεξιά ο Στίβενς, αριστερά ο Σάνσομ και οι Μπούτσερ και Φένγουικ κεντρικά μπακ. Στο κέντρο την τετράδα αποτελούσαν οι Χοντλ, Ριντ, Στίβεν και Χοτζ και προωθημένο δίδυμο ήταν ο Μπίρντσλι με τον Λίνεκερ. Ο Ρόμπσον διατήρησε και την άμυνα ζώνης, χωρίς προσωπικά μαν-του-μαν, ούτε καν στον Μαραντόνα.
Ο Μπιλάρδο επέλεξε το 3-5-2 με μικρές τακτικές προσαρμογές. Ο Πουμπίδο ήταν στην εστία, μπροστά του ο Μπράουν ως λίμπερο, με τους Ρουγκέρι και Κουσιούφο να τον πλαισιώνουν στα στόπερ. Στο κέντρο ο Μπατίστα ως αμυντικό χαφ, με τον Τζιούστι δεξιά του και τον Ολαρτικοετσέα αριστερά του (αυτοί οι δυο με περισσότερο ανασταλτικό ρόλο). Μπροστά τους βρίσκονταν οι Ενρίκε και Μπουρουτσάγα, με περισσότερο επιθετικό ρόλο. Και στην επίθεση σέντερ φορ ο Βαλντάνο και λίγο πίσω του ο Μαραντόνα, σε ελεύθερο ρόλο. Πριν περάσουμε στο αγωνιστικό μέρος, ας δούμε πρώτα αναλυτικά τις συνθέσεις των δυο ομάδων με τις αλλαγές που έγιναν στη διάρκεια του παιχνιδιού.
- Αγγλία (Μπόμπι Ρόμπσον): Σίλτον, Στίβενς, Σάνσομ, Μπούτσερ, Φένγουικ, Χοντλ, Ριντ (69' Γουόντλ), Στίβεν (74' Μπαρνς), Χοτζ, Μπίρντσλι, Λίνεκερ.
- Αργεντινή (Κάρλος Μπιλάρδο): Πουμπίδο, Μπράουν, Ρουγκέρι, Κουσιούφο, Μπατίστα, Τζιούστι, Ολαρτικοετσέα, Ενρίκε, Μπουρουτσάγα (75' Τάπια), Μαραντόνα, Βαλντάνο.
ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ!
Ο Αλί Μπιν Νάσερ σφύριξε την έναρξη του αγώνα, με τους Άγγλους να είναι στη σέντρα. Στα πρώτα λεπτά δεν είχαμε κάποια σημαντική ευκαιρία, όμως στο 9' ο Μαραντόνα πήρε τη μπάλα και κατευθύνθηκε προς την περιοχή του Σίλτον, με τον Φένγουικ να τον ανακόπτει με φάουλ και να αντικρίζει την πρώτη κίτρινη κάρτα. Τρία λεπτά αργότερα, στο 12', ο Πουμπίδο προσπάθησε να μπλοκάρει μια μακρινή μπαλιά του Χοτζ, όμως γλίστρησε, ο Μπίρντσλι του έκλεψε τη μπάλα και πλάσαρε από πλάγια, με την μπάλα όμως να καταλήγει λίγο άουτ. Το πρώτο ημίχρονο κύλησε χωρίς να δημιουργηθούν άλλοι κίνδυνοι μπροστά στις δυο εστίες και οι δυο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια με τον πίνακα του "Azteca" να παραμένει στο 0-0.
Στην επανάληψη η "αλμπισελέστε" βγήκε πιο επιθετική στον αγωνιστικό χώρο και έξι λεπτά μετά τη σέντρα, συνέβη αυτό που σας περιγράψαμε λεπτομερώς στο ξεκίνημα του κειμένου. Το "χέρι του Θεού" έβαλε τους Αργεντίνους μπροστά στο σκορ, ανοίγοντας μια συζήτηση που κρατάει μέχρι τις μέρες μας. Τόσο ο Τυνήσιος διαιτητής όσο και ο Βούλγαρος επόπτης, είχαν από την αρχή αμφιβολίες για τη φάση, όμως ο Ντότσεφ ξεκαθάρισε μετά το ματς ότι τότε η FIFA απαγόρευε στους βοηθούς να αμφισβητούν τις αποφάσεις των διαιτητών. Ο Μαραντόνα παραδέχθηκε μόνο μετά από χρόνια ότι είχε χρησιμοποιήσει το χέρι του, όμως η περίφημη φράση του μετά τον αγώνα, ήταν εκείνη που "βάφτισε" το συγκεκριμένο γκολ:"Το έβαλα με το κεφάλι του Μαραντόνα, αλλά και με το χέρι του Θεού".
"ΤΟ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ"
Χρειάστηκε να περάσουν μόλις τέσσερα λεπτά από το "χέρι του Θεού", για να μπει το δεύτερο γκολ της συνάντησης, το δεύτερο γκολ του Μαραντόνα, το γκολ εκείνο που θύμισε σε όλους ποιος ήταν ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο, ποιος ήταν ο πραγματικός και μοναδικός Θεός του ποδοσφαίρου. Ήταν ο Κουσιούφο εκείνος που σταμάτησε μια αγγλική επίθεση και πάσαρε στον Ενρίκε. Εκείνος έδωσε τη μπάλα στον Μαραντόνα, ο οποίος βρισκόταν λίγα μέτρα πίσω από τη σέντρα. Το χρονόμετρο του γηπέδου έδειχνε 54:04, τη στιγμή που ο Ντιέγο πήρε τη μπάλα στα πόδια του. Δώδεκα δευτερόλεπτα μετά, στο 54:16, η μπάλα βρισκόταν στα δίχτυα του Σίλτον και αυτό που είχε συμβεί, θα κέρδιζε για πάντα την κορυφή στην ποδοσφαιρική αιωνιότητα.
Τι είχε συμβεί; Ο Μαραντόνα μόλις πήρε τη μπάλα, απέφυγε με μια μαγική κίνηση τους Μπίρντσλι και Ριντ. "Πήγα κατά πάνω του, αλλά εκείνος έκανε τη χαρακτηριστική στροφή γύρω από τον εαυτό του, που του έδωσε πλεονέκτημα ενός μέτρου. Πάτησε τη μπάλα και έκανε μισή στροφή. Η κίνηση έγινε με εντυπωσιακή ισορροπία και ποιότητα. Ήταν γρήγορος, παραήταν γρήγορος για μένα, που δεν ήμουν σπρίντερ και εκτός αυτού, έπαιζα με πρόβλημα στον ένα αστράγαλο", τα λόγια του Πίτερ Ριντ . Αμέσως μετά, ο Ντιέγο πήρε κατεύθυνση προς την αντίπαλη περιοχή, αποφεύγοντας τον Μπούτσερ. "Ήμουν πιο εκνευρισμένος με το δεύτερο γκολ, για τον τρόπο με τον οποίο με νίκησε. Νίκησε τους υπόλοιπους συμπαίκτες μου μόνο μια φορά, αλλά εμένα έμοιαζε να με έχει νικήσει δυο φορές", τα λόγια του Τέρι Μπούτσερ .
Αφήνοντας πίσω του τον Μπούτσερ, επόμενο "θύμα", πριν μπει στην περιοχή, ήταν ο Φένγουικ. "Ήδη είχα μια κάρτα από το πρώτο ημίχρονο. Του είχα κάνει αρκετά φάουλ και εκείνη τη στιγμή, ως ο τελευταίος αμυντικός, ρισκάριζα την αποβολή μου. Κάτω από άλλες συνθήκες θα τον είχα γκρεμίσει. Αλλά έπρεπε να αποφασίσω σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Και όσο δίσταζα, εκείνος μπήκε στην περιοχή και σκοράρισε", τα λόγια του Τέρι Φένγουικ . Μπαίνοντας ο Μαραντόνα στην περιοχή, ο Σίλτον βγήκε για να του κλείσει το οπτικό πεδίο, ο Ντιέγο τον ντριμπλάρισε από δεξιά και πλάσαρε τη μπάλα στα δίχτυα, τη στιγμή που ο Μπούτσερ με τάκλιν απελπισίας προσπάθησε να του πάρει τη μπάλα.
"Ο Μαραντόνα είχε τη μπάλα και ένιωθε την αναπνοή του Μπούτσερ στο σβέρκο του. Το 99% των παικτών που θα βρίσκονταν σε αυτή τη θέση, θα επέλεγαν να σουτάρουν προς την εστία. Αυτό περίμενα κι εγώ και ήμουν έτοιμος, αλλά ο Μαραντόνα σούταρε τη στιγμή που ο Μπούτσερ του έκανε πέναλτι. Εκτινάχτηκα, αλλά το έκανα ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πιο αργά. Βρέθηκα πολύ κοντά στο να αγγίξω τη μπάλα, αλλά δεν μπόρεσα και μπήκε γκολ. Και τότε έγινε έκρηξη στο γήπεδο", τα λόγια του Πίτερ Σίλτον . Και περνάμε στον πρωταγωνιστή:"Είχα σκοπό να πασάρω στον Βαλντάνο, αλλά όταν μπήκα στην περιοχή, με περικύκλωσαν και δεν είχα χώρο. Οπότε έπρεπε να συνεχίσω και να τελειώσω μόνος μου τη φάση", τα λόγια του Μαραντόνα .
ΤΟ "ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΒΑΡΕΛΑΚΙ" ΤΟΥ ΒΙΚΤΟΡ ΟΥΓΟ ΜΟΡΑΛΕΣ
* Βίντεο:Η περιγραφή του Βίκτορ Ούγο Μοράλες στο "γκολ του αιώνα" του Ντιέγο Μαραντόνα.
Ο Ντιέγο, μετά από χρόνια, αναγνώρισε δημόσια το fair play των Άγγλων, λέγοντας:"Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να πετύχω αυτό το γκολ εναντίον οποιασδήποτε άλλης ομάδας, γιατί όλοι οι αντίπαλοι συνήθιζαν να μου κάνουν σκληρά φάουλ και να με γκρεμίζουν στο χορτάρι. Οι Άγγλοι είναι πιθανότατα οι πιο ευγενείς στον κόσμο". Εκείνο το γκολ του Μαραντόνα είναι γνωστό ως "το γκολ του αιώνα", μετά την επιλογή του ως το κορυφαίο στην ιστορία των Μουντιάλ, σε μια ψηφοφορία της FIFA (ψήφισαν περισσότεροι από 340.000 φίλαθλοι). Ακόμα πιο γνωστή όμως είναι η θρυλική περιγραφή του γκολ στο Radio Argentina από τον Ουρουγουανό δημοσιογράφο, σχολιαστή και συγγραφέα, Βίκτορ Ούγο Μοράλες.
"Ο Ντιέγο παίρνει τη μπάλα, την έχει ο Μαραντόνα, τον μαρκάρουν δυο, πατάει τη μπάλα ο Μαραντόνα, ξεκινάει από τα δεξιά η ιδιοφυΐα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, αφήνει τους πάντες πεσμένους πίσω του και ετοιμάζεται να δώσει στον Μπουρουτσάγα...πάντα ο Μαραντόνα! Ιδιοφυΐα! Ιδιοφυΐα! Ιδυοφυΐα! Τα-τα-τα-τα-τα-τα-τα-τα...Γκοοοοοολ! Γκοοοοοολ! Θέλω να κλάψω! Θεέ μου, ζήτω το ποδόσφαιρο! Γκολάαααραααα! Ντιέγοοοοο! Μαραντόνα! Κλαίω από χαρά, συγχωρήστε με...ο Μαραντόνα σε μια κούρσα αξέχαστη, στην κορυφαία ενέργεια όλων των εποχών! Διαστημικό βαρελάκι...Από ποιον πλανήτη ήρθες για να αφήσεις στο δρόμο σου τόσους Άγγλους, για να είναι μια χώρα ενωμένη σαν σφιγμένη γροθιά φωνάζοντας για την Αργεντινή; Αργεντινή 2, Αγγλία 0. Ντιεγκόλ, Ντιεγκόλ, Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα...Ευχαριστώ Θεέ μου, για το ποδόσφαιρο, για τον Μαραντόνα, για αυτά τα δάκρυα, για αυτό το Αργεντινή 2 Αγγλία 0!"
Αυτός ήταν ο επικός μονόλογος του Μοράλες που πέρασε στην ιστορία και ταυτίστηκε εδώ και 35 χρόνια με το γκολ του αιώνα. Εδώ να πούμε ότι το "διαστημικό βαρελάκι" ("barrilete cósmico" στα ισπανικά) δεν ήταν ακριβώς "ανακάλυψη" του Μοράλες. Ο Μενότι χρησιμοποιούσε υποτιμητικά τη λέξη "βαρελάκι" για τον Μαραντόνα, επειδή ο Ντιέγο ήταν με το μέρος του Μπιλάρδο (ορκισμένου "εχθρού" του Μενότι). Ο Μοράλες, που θαύμαζε τόσο τον Μαραντόνα όσο και τον Μπιλάρδο, άρχισε να χρησιμοποιεί και ο ίδιος το "barrilete" στις περιγραφές του. Προσθέτοντας το "διαστημικό", η έκφραση άλλαξε τελείως σημασία και έγινε μια από τις πιο χαρακτηριστικές εκφράσεις του Μοράλες στις ραδιοφωνικές του περιγραφές, όποτε αναφερόταν στον Ντιέγο.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Μετά την "ψυχρολουσία" του 2-0, η Αγγλία προσπάθησε να αντιδράσει, πήρε την κατοχή της μπάλας και κέρδισε μέτρα στο γήπεδο. Στο 69' ο Ρόμπσον έκανε την πρώτη του αλλαγή, απέσυρε ένα χαφ, τον Ριντ και στη θέση του πέρασε έναν επιθετικό, τον Κρις Γουόντλ. Ένα λεπτό νωρίτερα, οι Άγγλοι είχαν μια καλή ευκαιρία με τον Χοντλ να εκτελεί απευθείας ένα φάουλ έξω από την περιοχή και τον Πουμπίδο να διώχνει δύσκολα σε κόρνερ με μια εντυπωσιακή εκτίναξη. Στο 74' ακολούθησε η δεύτερη αλλαγή για τα "τρία λιοντάρια" (τότε επιτρέπονταν μόνο δυο αλλαγές σε κάθε ματς), με τον Μπαρνς να παίρνει τη θέση του Στίβεν, έχοντας την εντολή από τον Ρόμπσον, να τρέχει μόνο από αριστερά, να ξεπερνάει τον Τζιούστι και να βγάζει σέντρες στην περιοχή.
Ο Μπιλάρδο "απάντησε" αποσύροντας τον Μπουρουτσάγα για να βάλει στη θέση του τον Τάπια και να κρατήσει περισσότερο την μπάλα στο κέντρο. Στο 81' ο Μπαρνς ξεπέρασε από τα αριστερά σαν σταματημένους τους Ενρίκε και Τζιούστι, έβγαλε σέντρα στη μικρή περιοχή και εκεί ο Λίνεκερ με κεφαλιά μείωσε σε 2-1. Αμέσως μετά το γκολ των Άγγλων, ο Μαραντόνα έκανε πάλι μια τρελή κούρσα, πάσαρε στον Τάπια, ο οποίος απέφυγε τους αμυντικούς και σούταρε δυνατά, όμως η μπάλα σταμάτησε στο δεξί δοκάρι του Σίλτον. Στο 88' η Αγγλία είχε την πιο μεγάλη ευκαιρία για να ισοφαρίσει. Ο Μπαρνς ξεπέρασε πάλι εύκολα τον Ενρίκε στο σπριντ, σέντραρε, η μπάλα πέρασε πάνω από τον Πουμπίδο και κατευθύνθηκε στο δεύτερο δοκάρι, όπου μπροστά από τον Λίνεκερ, πρόλαβε να διώξει σε κόρνερ ο Ολαρτικοετσέα ακριβώς πάνω στη γραμμή της εστίας.
Ο Μπαρνς είχε κάνει άνω κάτω την άμυνα της Αργεντινής, ήταν ο παίκτης που άλλαξε τις ισορροπίες στην αναμέτρηση, όμως ο Μπιλάρδο δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει τη δεύτερη αλλαγή του (είχε κάνει μόνο μια στο ματς) για να ενισχύσει το δεξί άκρο της άμυνας. "Μου το έλεγαν τα παιδιά, Κάρλος πρέπει να σταματήσεις τον Μπαρνς, κάνε αλλαγή γιατί αλλιώς θα χάσουμε. Αλλά είχα παραλύσει, δεν έκανα την αλλαγή του βλάκα. Θα το είχε δει ακόμα και ένας τυφλός. Σχεδόν θα χάναμε το Μουντιάλ από ένα δικό μου καπρίτσιο", ήταν τα λόγια του Μπιλάρδο μετά το ματς. Τελικά όμως η Αργεντινή κράτησε και στο 45:57 της συνάντησης, ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, που βρήκε την "αλμπισελέστε" στα ημιτελικά και την Αγγλία εκτός συνέχειας.
Στους "4", οι Αργεντίνοι αντιμετώπισαν το Βέλγιο, το οποίο απέκλεισαν 2-0 με ισάριθμα γκολ του Μαραντόνα, ένα μετά από υπέροχη ασίστ του Μπουρουτσάγα και πλασέ του Ντιέγο και το άλλο, μετά από ένα ακόμη σλάλομ του "πελούσα" που ξεπέρασε τρεις Βέλγους και νίκησε τον Ζαν Μαρί Πφαφ. Στον τελικό, η "αλμπισελέστε" νίκησε 3-2 τη Δυτική Γερμανία, με τους Μπράουν (23') και Βαλντάνο (55') να δίνουν προβάδισμα στην Αργεντινή, τους Ρουμενίγκε (74') και Φέλερ (80') να ισοφαρίζουν και τον Μαραντόνα να βγάζει τη μαγική ασίστ του στο 83' στον Μπουρουτσάγα, για το 3-2. Η Αργεντινή, οκτώ χρόνια μετά τον θρίαμβο των Μενότι, Κέμπες και Πασαρέλα, ήταν ξανά παγκόσμια πρωταθλήτρια, με τον Θεό του ποδοσφαίρου να ανεβαίνει στον θρόνο του.
Ο Μαραντόνα ανακηρύχθηκε κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης και βραβεύτηκε με τη "FIFA World Cup Golden Ball", ενώ ο Γκάρι Λίνεκερ βγήκε πρώτος σκόρερ με έξι γκολ (ένα περισσότερο από τον Ντιέγο) και του απονεμήθηκε το "Χρυσό Παπούτσι" του τουρνουά. Η αντιπαλότητα ανάμεσα στην Αργεντινή και την Αγγλία παραμένει "ζωντανή" μέχρι σήμερα, ενώ οι δυο ομάδες ξαναβρέθηκαν αντιμέτωπες δυο φορές ακόμα σε Μουντιάλ μετά το 1986. Την πρώτη, το 1998, στη φάση των "16", έλυσαν τις διαφορές τους στη διαδικασία των πέναλτι, αφού είχαν έρθει ισόπαλες 2-2 (Μπατιστούτα, Σανέτι &Σίρερ, Όουεν). Ο Κρέσπο αστόχησε για την "αλμπισελέστε", αλλά οι Άγγλοι έχασαν δυο, με τον Ινς και τον Μπάτι, γνωρίζοντας και πάλι τον αποκλεισμό.
Τη δεύτερη, το 2002, κληρώθηκαν στον ίδιο όμιλο και έπαιξαν στη δεύτερη αγωνιστική, με το αποτέλεσμα να κρίνεται από ένα γκολ που σημείωσε με πέναλτι ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο οποίος παρεμπιπτόντως, στο ματς του 1998 είχε αποβληθεί. Η Αγγλία προκρίθηκε στα νοκ-άουτ μαζί με τη Σουηδία, ενώ η Αργεντινή έμεινε τρίτη και αποκλείστηκε από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Κλείνοντας αυτό το κείμενο, να πούμε ότι στις 17 Αυγούστου του 2015, ο Μαραντόνα επισκέφτηκε τον Αλί Μπιν Νάσερ, στο σπίτι του στην Τυνησία και του χάρισε μια υπογεγραμμένη φανέλα του, ενώ στους δημοσιογράφους που είχαν καλύψει το γεγονός, είχε χαρακτηρίσει τον διαιτητή του ματς με την Αγγλία το 1986, ως "αιώνιο φίλο του"!
* Βίντεο:Αργεντινή - Αγγλία 2-1, ολόκληρος ο αγώνας. Το "χέρι του Θεού" στο 57:50, το "γκολ του αιώνα" στο 1:01:38 και το γκολ του Λίνεκερ στο 1:28:04.