The infamous Battle of Waterloo largely decided the European balance for about 100 years. She has connected her name with the dramatic advances of the Scots Grays and the Polish Lancers, the attack of the French cavalry on the British squares, the defeat of the infantry of the Imperial Guard. However, the fate of the battle was decided much more casually by about 400 German and British officers and soldiers in the service of the British king.
The history of the King's German Legion begins with the French conquest of Hanover in 1803, possession of the British King George III and elector of the said German state. The Legion was formed by Hanoverians and other German officers and soldiers who left their homeland due to the French occupation.
The 2nd Light Battalion of the Legion
These men joined units under British command. Among the first formed were the 1st and 2nd Light Infantry Battalions. Men from other European countries also enlisted in the Legion, although in theory this was forbidden.
At Waterloo in the 2nd Light Battalion there were even Russians, Poles and also Danes. The Hanoverians, however, almost always constituted the majority, with second, numerically, the Germans from other states and states, mainly Prussians, but also Bavarians.
At dawn on June 18, 1815 the rifleman Harts woke up his colleague Lindau by asking him for some wine. "Today will be a difficult day," said the former, noting the continued rain. "Today I will die. I dreamed that a fireball hit me", he said.
A little later the torturous rain stopped falling. The men of the 2nd Battalion, soaking wet, awoke after a short sleep and began to prepare breakfast. At the same time crews led by officers were continuing the rough fortification work. Around 08.00 the sun began to break through the cloud barrier struggling to dry the damp ground. The men inspected their weapons to make sure they were working.
The battalion commander, Hanoverian lieutenant colonel Konrad Ludwig Georg Baring, had six undermanned companies at his disposal, a total of 378 officers, NCOs and privates. The battalion's deputy commander was Major Beseviel. Captains Holzerman and Schaumann, 11 lieutenants, five second lieutenants, 24 sergeants, 14 buglers, the battalion doctor and his two assistants, and 317 corporals and soldiers also belonged to the battalion.
It is not known whether Baring spoke to his men before the battle. But it is known that Baring asked everyone to fight and hold as long as possible and only when there was no hope of retreating from the farmhouse. Then he deployed the men as he saw fit. A company of 80 men, under Captain Meyer, undertook to cover the kitchen garden of the farmhouse in order to maintain, at all costs, contact with the main line of defence.
The medic and his assistants set up a makeshift dressing station. Two other companies under Lieutenants Tobin and Graeme respectively took up defensive positions covering the outer wall of the farmhouse, some rough fortifications inside, in a second line of defense and the bedroom windows providing excellent field of fire.
He and his three remaining companies took up a position in the orchard that was between the enemy and the farmhouse. In any case the position he was called upon to defend was particularly precarious, being in front of the line of battle of Wellington's army. In front of the advanced positions of the 2nd Battalion, two companies of the 1st Light Battalion of the German Legion and two companies of Hanoverian "Hunters", under Major Sperken, were deployed in a cremation formation.
His left flank was covered by two companies of the elite 95th Rifles Regiment reinforced by an artillery column with two guns. The rest of the allied forces were deployed at a distance of at least 400 m. behind the positions of Baring and his men.
Another problem facing the 2nd Battalion was ammunition as no provision could be made owing to the hasty retreat of the army from Cut Bra and its hasty deployment to Waterloo. So the 2nd Battalion began the battle with each rifle carrier having only its basic ammunition load available, i.e. 60 rounds.
The battle begins
At around 11.30 on the morning of 18 June the French 2nd Army Corps (SS) opened the infamous Battle of Waterloo by attacking the Allied forces on the extreme right of the enemy line, at Ouagamont. On the contrary, in the allied center and in La Sade there was still quiet which lasted for some time. It was not until 13.00 that the French guns began, en masse, to bombard the center of Wellington. A Dutch brigade suffered particularly from the bombardment.
La Sade was only 700 m from the line of fire of the French guns. The two Allied guns that had been positioned nearby were soon destroyed. Although there were casualties the veteran men of the 95th, as well as of the 2nd Light Battalion, were not daunted. They had seen worse on the battlefields they fought before.
The three companies of the battalion deployed in the orchard were not particularly disturbed. Half an hour after it began the French bombardment ceased and the attack of the French 1st SS, under D'Erlon, began. Immediately afterwards the drums sounded and more than 18,000 French infantry began to advance in phalanx formation, in very dense formation. Behind the infantry followed the light cavalry and about 800 cuirassiers who were deployed as a shock force.
The French marched in staggered fashion with their left extended. After the assault phalanxes passed the line of guns they again began to fire overhead shots more to immobilize than to hit the opponents. However, the French phalanxes had not had time to travel 80 m when they received the concentrated fire of the allied artillery, first and then by the snipers.
Large gaps opened in the French lines. The French pioneers who had been in the vanguard to destroy the makeshift fortifications of La Essatte suffered appalling casualties. The Germans of the 2nd Battalion were not intimidated by the blue and white clad human wave.
In the orchard, the orders of the French officers and shouts, as well as the shouts of the men, could now be clearly heard. The ground trembled with the trampling of thousands of men and horses. In a moment the French snipers appeared on the slightly raised ground at the south end of the farmhouse and opened fire. Baring ordered his men to drop prone, to present a smaller target.
But he himself remained on horseback exercising command and setting an example of self-sacrifice to his men. He had given clear orders not to open fire before the enemy came close.
Soon two French assault phalanxes appeared behind the French acrobats, moving in assault step. One phalanx turned against the farmhouse and the other attacked the orchard. The hour of judgment for the 2nd Battalion was just beginning.
"They're in a hurry like they want to eat Brussels today," said a rifleman. His colleagues heard him and laughed. Immediately the order was given:"Fire"! Baker front-loading rifled rifles suddenly dry fire. Their large-caliber fireballs, from the distance they were fired, simply cut dozens of Frenchmen to pieces.
Human limbs were flung into the air. Opened skulls, dismembered bodies, sheer horror prevailed. It is not known how many of Napoleon's soldiers fell in this phase. However, by the end of the battle, the losses at La Essade exceeded 2,000 men.
Worse than the dead, the many wounded lay on the ground, often horribly mutilated. It is worth noting that the Baker rifle had a caliber of 15.9 mm, that is, larger than a modern heavy machine gun! At a distance of less than 100m. it was capable of cutting a man in half.
Trying to recover from the shock, the French snipers tried to respond. The French were equipped with muskets which had almost twice the rate of fire as the Baker rifles, but not the same accuracy. Nevertheless, a fireball missed Baring's right hand. Alli shot Harts the musketeer dead, as he himself had dreamed , and another severely wounded Captain Shawman. Several more men were killed and wounded as the French were numerous and their fire, by definition, heavy.
Nevertheless, the Germans held the ground they had undertaken to defend. Sauman was taken to the farmhouse and shortly afterwards expired there. At the same time another French division was marching towards the open, roughly blocked, (there was no door) western gate of the farmhouse.
Some riflemen, also seeing French cavalry approaching, retreated to the main line of resistance. But others, under Lieutenant Hans von dem Busse, took up positions, forming semi-circles around the gate, which they blocked with a crude barrier. In the orchard, at the same time, Baring ordered his men to retreat, step by step, fighting.
The battalion's deputy commander, Major Bezeviel, was mortally wounded at this stage and fell to the ground. With difficulty he managed to stand up again as if he wanted to see the world one last time before collapsing for good.
Young Ensign Robertson also fell with his skull shattered by a musket ball. Baring was lucky. But not his horse as a projectile cut off his leg j. Taking another horse he managed to enter the farmhouse just as those under Busse were repulsing the first French charge at the west gate of the farmhouse, which had no door.
At the same time the second French phalanx belonging to Allard's Brigade was approaching the farmhouse from the south-east. The French overthrew the few roadblocks the Germans had erected. Lieutenant Graeme and his men, faced with the enemy mass, hastily retreated and entered the farmhouse through the main gate.
French fireballs whistled round their heads. The Germans had barely managed to close the gate when the French lieutenant of Engineer Vieux rushed towards the gate carrying a large axe. But he was injured without being able to knock her down. Thus the French wave that now reached the walls of the farmhouse "broke" on them.
Several French battalions which had meanwhile arrived bypassed the farmhouse and continued towards the main Allied line of defence. The Dutch brigade which had been shaken by the French artillery now fled.
But both the men of the 95th and the Germans of the 2nd Battalion not only stood firm, but continued to fire at such close range that as many as four French soldiers fell dead with one volley. Especially the approximately 10-11 riflemen who were fortified in the raised dovecote of the farmhouse, were spreading death.
So did their colleagues from the rifle ports that had been opened in the wall. The riflemen stationed in the bedrooms of the farmhouse began to neutralize the French officers one by one by throwing them through the windows.
In the meantime the French battalions which had bypassed the farmhouse forced the men of the 95th to retreat behind the lines of the friendly line infantry. Now the Germans of the 2nd Battalion were alone, lost in a deadly blue sea. But the French bulk again bypassed the farmhouse and attacked General Thomas Picton's 5th British Infantry Division (MP).
Wellington realized the danger of his center being broken and ordered a counterattack from available forces. The 5th and 8th Line Infantry Battalions of the German Legion along with a light battalion from Lunenburg and the 1st Light Legion Battalion moved against the French.
And indeed these four battalions with their momentum succeeded in overturning the French infantry. But suddenly a force of French cuirassiers appeared. The 1st Light and 5th Line caught up and formed a square. But the 8th did not make it and was swept by the French. His standard-bearer caught up with him anyway and flew the flag towards La Essatte.
Seeing him Sergeant Georg Steckman rushed out of the farmhouse and at great risk saved the flag. In the meantime the Lunenburg Light Battalion had managed to push the French out of the orchard and link up with the besiegers of the 2nd Battalion. But then a regiment of French cuirassiers intervened again.
The Lunenburgs did not have time to form a square and were swept away, literally. Some men of this battalion caught up and took refuge in the farmhouse. Baring, together with Captain Biedermann, who had come out of the farmhouse to make contact with the commander of the Lunenburg battalion, were forced to retreat, finding shelter in the blocks of the 1st Light and 5th Line.
Thus the 2nd Battalion at La Essade was also left headless. But the discipline of his men and the presence of inferior, but brave officers, saved the situation. Led by Lieutenants Graeme and Carey and Ensign Frank the men of the 2nd Battalion held out as the French did not attempt a direct attack on them, preoccupied as they were with the Allied infantry in the center of Wellington's formation.
In a short time, however, the French brought three heavy artillery pieces with 12 pdr guns opposite the farmhouse. Everything showed that the critical moment had arrived for the brave defenders, but luck finally smiled on them.
Wellington, seeing the exerted French pressure, decided to throw his heavy cavalry into battle. Two elite British cavalry brigades fell upon D'Erlon's French infantry, sweeping them away. The French heavy artillery was also swept before they could fire nearly.
The British cavalry soon exhausted its momentum and, accepting the counterattack of the French, was forced to retreat. Nevertheless, his intervention saved the defenders of Lae Sainte, having crushed the French 1st SS. Only one of D'Erlon's three MPs was now in relatively good condition.
Lieutenant Graeme, taking advantage of the friendly cavalry's intervention, made a sortie with bayonets, pursuing the French several tens of meters away from the farmhouse and capturing many prisoners. Also Baring returned to the farmhouse and resumed command, just as the men of the 95th returned to their original positions.
It was only in this pause in the battle that the Germans realized what they had achieved by seeing the field littered, literally, with the corpses of mainly Frenchmen, but also several of their allies. But Baring also counted the losses of his battalion. Three of his officers were dead and six others were seriously or lightly wounded. Also about 70 of his non-commissioned officers and soldiers were dead or captured. The 2nd Battalion had lost almost 25% of its original strength and the battle still had a long way to go.
Fortunately the Battalion was reinforced by two companies of the 1st Light Battalion under Captains von Gilza and von Marshall. Together with the survivors of the Lunenburg Battalion and a few men of the Hanoverian Chasseur Battalion, the men of the 2nd Battalion had to hold off the enemy again.
The "burning battalion"
It was already afternoon and Napoleon already knew that the battle was not going according to his plans. Seeing La Essade choked with smoke, he realized that his forces were anchored there, in this small stronghold, and had not broken through the enemy center as he wished.
He had also already been informed that the Prussians were approaching from the east and had sent strong forces to cover his right flank, at the same time sending a message to Gruchus to hasten to reinforce him.
Napoleon, seeing the impossibility of his forces to occupy La e Sade, calculated that an allied division was defending in the area of the farmhouse. He would probably be particularly confused if he learned that it was defended by only one battalion and that undermanned. But then again, the emperor didn't have many options.
Gathering his artillery to level the farmhouse would take too much time, and time was running out. But he had no reserves. The 3rd SS and the Guard could not be used until they cleared things up with the Prussians. Το 2ο ΣΣ του Ρείγ είχε σοβαρά ματώσει στο Ουγκαμόν, ενώ το 1ο ΣΣ του Ντ’ Ερλόν είχε ιδιαίτερα υποφέρει στη Λα ε Σαντ.
Αυτό που απέμενε στον Ναπολέοντα ήταν να διατάξει μια νέα επίθεση του πεζικού του κατά της αγροικίας με όσες διαθέσιμες δυνάμεις υπήρχαν. Πλέον το παιχνίδι του αυτοκράτορα ήταν με τον χρόνο, όχι με τον Γουέλινγκτον. Ο τελευταίος πάντως είχε επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στο κέντρο της διάταξής του.
Στη Λα ε Σαντ η ανάπαυλα δεν κράτησε πολύ. Γύρω στις 15.00 ο στρατάρχης Νέυ διέταξε νέα επίθεση κατά της αγροικίας από μια ταξιαρχία δυνάμεως 3.000 ανδρών. Οργανωμένη σε δύο φάλαγγες εφόδου η γαλλική ταξιαρχία προσέγγισε την αγροικία από δύο πλευρές και επιτέθηκε.
Παρά τις ιαχές «Ζήτω ο Αυτοκράτωρ» όμως που ακούγονταν οι στρατιώτες ήταν μάλλον συγκρατημένοι αντικρίζοντας τα εκατοντάδες πτώματα των συναδέλφων τους γύρω από την αγροικία. Ο Νέυ εξοργισμένος έστειλε έναν επιτελή του προσπαθώντας να δώσει νέα ορμή στους άνδρες του.
Φαίνεται πως το πέτυχε δε καθώς ο Μπάρινγκ μαρτυρεί πως ουδέποτε στη ζωή του είχε δει εχθρό τόσο απεγνωσμένα γενναίο. Οι Γερμανοί κράτησαν για λίγη ώρα τους Γάλλους μαχόμενοι από τα οδοφράγματα, αλλά σταδιακά υποχώρησαν εντός της Λα ε Σαντ.
Ο υπολοχαγός Γκράεμε ήταν ο τελευταίος που εισήλθε διατάσσοντας τον τυφεκιοφόρο Λίνταου να σφραγίσει τη θύρα της κύριας πύλης. Οι οχυρωμένοι Γερμανοί άρχισαν τα πυρά προκαλώντας μεγάλη αιμορραγία στους Γάλλους που προσπαθούν απεγνωσμένα με πελέκια και κάθε άλλο διαθέσιμο μέσο να σπάσουν τη δρύινη θύρα. Μάχη δίνονταν ακόμα και κάθε μια από τις τυφεκιοθυρίδες. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί κρατούσαν.
Ο Μπάρινγκ ανησυχούσε για τη δυτική πύλη, πάντως, όπου δεν υπήρχε θύρα και είχε κλειστεί πρόχειρα. Και εκεί όμως οι άνδρες του μάχονταν ηρωικά. Ο τυφεκιοφόρος Λούντβιχ Ντάρεντορφ παρά τα τρία τραύματα από ξιφολόγχη που έφερε συνέχισε να μάχεται, σκοτώνοντας συνεχώς Γάλλους, αρνούμενος να μεταφερθεί στον πρόχειρο σταθμό επίδεσης. Έτσι συμπεριφέρθηκαν και άλλοι άνδρες του Μπάρινγκ παραμένοντας μαχόμενοι έστω και τραυματίες.
Ο ίδιος ο Μπάρινγκ περιέτρεχε έφιππος τις θέσεις μάχης των ανδρών του εμψυχώνοντας τους συνεχώς. Γαλλική βολίδα σκότωσε το άλογό του και ο αντισυνταγματάρχης βρέθηκε στο έδαφος. αντί να φοβηθεί όμως βρήκε ένα άλλο άλογο και συνέχισε απτόητος το έργο του. Παρά το θάρρος τους όμως οι λίγοι υπερασπιστές φαίνεται ότι θα «καταπίνονταν» τελικά από τον γαλλικό όγκο. Και ενώ φαινόταν όλα να τελειώνουν ο στρατάρχης Νέυ ήρθε να δώσει τη λύση για τους άνδρες του 2ου Τάγματος.
Παρεξηγώντας κάποιες μετακινήσεις μονάδων που διέταξε ο Γουέλινγκτον, ο Νέυ θεώρησε πως η συμμαχική στρατιά υποχωρούσε και τιθέμενος επικεφαλής του όγκου του γαλλικού ιππικού ρίχθηκε στην επίθεση. Το γαλλικό κύμα ανθρώπων και αλόγων ρίχτηκε μεταξύ Ουγκαμόν και Λα ε Σαντ μόνο και μόνο για να σπάσει πάνω στα ακλόνητα βρετανικά τετράγωνα.
Η επίθεση του γαλλικού ιππικού σταμάτησε την επίθεση του γαλλικού πεζικού κατά της Λα ε Σαντ. Ωστόσο ο Μπάρινγκ και οι άνδρες του δεν έμειναν θεατές. Αντίθετα με τα όπλα ακριβείας που διέθεταν έπλητταν τους Γάλλους ιππείς καθώς αυτοί κινούντο κατά των συναδέλφων τους στο συμμαχικό κέντρο. Ο Λοχίας Γκέοργκ Στόκμαν πυροβόλησε το άλογο ενός Γάλλου αξιωματικού των θωρακοφόρων. Μη αρκούμενος σε αυτό βγήκε από την αγροικία και αιχμαλώτισε τον Γάλλο.
Πάντως σύντομα το γαλλικό πεζικό επανήλθε. Οι Γερμανοί από τον περιστερώνα εξουδετέρωσαν δεκάδες Γάλλους αξιωματικούς. Σε λίγο η μάχη ξανάρχισε με την προηγούμενή της σφοδρότητα. Ο τυφεκιοφόρος Λίνταου δέχτηκε δύο τραύματα από βολίδες μουσκέτου στην πλάτη και το κεφάλι. Παρά τη διαταγή του υπολοχαγού Γκράεμε όμως αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη θέση.
«Όσο αντέχω θα πολεμώ», είπε κοφτά και απλώς έριξε ρούμι στις πληγές του. Λίγο αργότερα ο γενναίος υπολοχαγός τραυματίστηκε στο χέρι. Μόνος του έδεσε την πληγή με ένα μαντήλι και παρέμεινε στη θέση του. Λίνταου δεν μπορούσε να μην αστειευτεί. «Τώρα πρέπει να πάτε εσείς πίσω», του είπε γελώντας. «Ανοησίες», απάντησε ο μόλις 18 ετών υπολοχαγός. «Δεν υπάρχει πίσω»!
Στον κήπο της κουζίνας της αγροικίας οι δύο λόχοι του 1ου Ελαφρού Τάγματος που είχαν αναπτυχθεί εκεί απέκρουσαν όλες τις γαλλικές επιθέσεις. Ο δεκανέας Ντίντριχ Σελμ εξουδετέρωσε δεκάδες Γάλλους πριν δεχτεί ο ίδιος μια βολίδα στον πνεύμονα. Ο δεκανέας Μίλερ, ο καλύτερος σκοπευτής του τάγματος συνέχισε τον αγώνα. Δύο τυφεκιοφόροι γέμισαν τυφέκια για αυτόν και ο ίδιος πυροβολούσε συνεχώς, σκοτώνοντας τον ένα Γάλλο μετά τον άλλο.
Ξαφνικά είδε έναν Γάλλο αξιωματικό να οδηγεί τους άνδρες του με το ξίφος στο χέρι φωνάζοντας «Εμπρός-εμπρός». Ο Μίλερ σκόπευσε προσεκτικά και ο Γάλλος έπεσε νεκρός. Αμέσως οι άνδρες του νεκρού αξιωματικού υποχώρησαν εν αταξία. Ο δεκανέας Φρίντριχ Ράινεκε, επικεφαλής ομάδας 10 τυφεκιοφόρων, διακρίθηκε επίσης ιδιαίτερα αποκρούοντας με τους άνδρες του συνεχείς γαλλικές επιθέσεις.
Ο Μπάρινγκ ήταν βαθιά συγκινημένος από την συμπεριφορά των ανδρών του. «Τίποτα δεν μπορούσε να κλονίσει τους άνδρες μας που γελούσαν αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο», έγραψε αργότερα. Γύρω στις 17.00 πάντως η κατάσταση άρχισε να γίνεται κρίσιμη και πάλι καθώς τα πυρομαχικά άρχισαν να λείπουν.
Ο Μπάρινγκ έστειλε αγγελιοφόρο ζητώντας πυρομαχικά αλλά του ανακοινώθηκε πως δεν υπήρχαν διαθέσιμα. Την ίδια ώρα οι Γάλλοι έβαλαν φωτιά στο κτήριο, σε όσα σημεία μπορούσαν. Για τους αμυνόμενους ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μάχονται και να προσπαθούν, χωρίς μέσα, να σβήσουν τη φωτιά.
Λίγο μετά τις 17.00 οι Γάλλοι εκτόξευσαν μια ακόμα μαζική επίθεση κατά της αγροικίας με δύναμη ταξιαρχίας. Το μόνο που η διοίκηση μπορούσε να κάνει για να κάνει για να ενισχύσει το 2ο Τάγμα ήταν να αποστείλει ενισχύσεις. Έτσι εστάλη στην αγροικία ο λόχος ακροβολιστών του 5ου Τάγματος Γραμμής της Λεγεώνας. Από τον λόχο μόνο 85 άνδρες κατάφεραν να φτάσουν στη Λα ε Σαντ. Τουλάχιστον 15 άνδρες, μαζί με τον διοικητή του λόχου σκοτώθηκαν. Σε λίγο στάλθηκαν στη Λα ε Σαντ άλλοι 200 άνδρες του 1ου Συντάγματος του Νασάου.
Ωστόσο οι ενισχύσεις δεν έλυσαν το βασικό πρόβλημα του Μπάριγνκ, αυτό της έλλειψης πυρομαχικών. Οι άνδρες που έσπευσαν σε ενίσχυσή του ήταν οπλισμένοι με μουσκέτα άλλου διαμετρήματος από τα τυφέκια Baker. Πάντως οι στρατιώτες από το Νασάου απέδειξαν σύντομα την αξίας τους όχι μόνο μαχόμενοι γενναία, αλλά και χρησιμοποιώντας τις μεγάλες σιτιοδόχους τους για να μεταφέρουν νερό και να σβήσουν τη φωτιά!
Ο Μπάρινγκ έδωσε πρώτος το παράδειγμα αρπάζοντας μια σιτιοδόχο και ορμώντας στη φωτιά. Το παράδειγμά του ενέπνευσε τους άνδρες, ακόμα και τους τραυματίες. με τον τρόπο αυτό η φωτιά σβήστηκε.
Μέχρις εσχάτων
Η μάχη πάντως συνεχιζόταν σκληρή. Στις τυφεκιοθυρίδες του τοίχου παιζόταν ένα άλλο, λίαν επικίνδυνο παιχνίδι. Κάποια στιγμή ο Λίνταου τοποθέτησε το τυφέκιό του σε μια από αυτές για να πυροβολήσει αλλά ένα χέρι από την άλλη πλευρά άρπαξε την κάννη! «Το σκυλί μου άρπαξε το όπλο», φώναξε ο τραυματίας Λίνταου.
«Περίμενε», του είπε ένας συνάδελφός του ο οποίος και πυροβόλησε και σκότωσε τον Γάλλο. Όταν ένας άλλος Γάλλος επιχείρησε το ίδιο του απάντησε μια ξιφολόγχη κατά πρόσωπο. Στην αυλή οι τραυματίες δεκανέας Ρίεμστεντ και τυφεκιοφόροι Λίντχορστ και Λίντεναου εξακολουθούσαν να μάχονται.
Όταν τους τελείωσαν τα πυρομαχικά συνέχισαν τον αγώνα με τις σπαθοξιφολόγχες τους, μα τα κοντάκια των όπλων τους, ακόμα και με πέτρες. Όταν ο Μπάρινγκ διέταξε αυτούς και άλλους τραυματίες να πάνε στον σταθμό επίδεσης όλοι αρνήθηκαν.
Σαν από θαύμα, με τις τελευταίες βολίδες που οι Γερμανοί πήραν από τους νεκρούς συναδέλφους τους, κατάφεραν να αποκρούσουν τους Γάλλους, ύστερα από σχεδόν μιάμιση ώρα σκληρού αγώνα. Τώρα πια οι άνδρες του Μπάρινγκ είχαν απομείνει με 3-4 βολίδες έκαστος. Παρόλα αυτά οι άνδρες φώναξαν στον διοικητή τους:«Κανείς μας δεν θα σε εγκαταλείψει. Θα πολεμήσουμε και θα πεθάνουμε μαζί σου»! Συγκινημένος ο Μπάρινγκ σκεφτόταν παράλληλα πως η θυσία των γενναίων ανδρών του δεν θα ωφελούσε πλέον.
Ωστόσο εκείνη την ώρα έφτασε μια εξαιρετικά ενθαρρυντική πληροφορία:Οι Πρώσοι του Μπλύχερ κατέφθαναν μαζικά. Ωστόσο την ίδια ώρα ο Ντ’ Ερλόν είχε ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του τις οποίες εξαπέλυσε σε μια τελευταία, απελπισμένη έφοδο κατά του συμμαχικού κέντρου. Με επικεφαλής το επίλεκτο 13ο Σύνταγμα Ελαφρού Πεζικού, οι γαλλικές φάλαγγες πλησίασαν στη Λα ε Σαντ και πάλι.
Ο Μπάρινγκ κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα της υπέρτατης μάχης. Αφού ζήτησε και πάλι πυρομαχικά έσπευσε επικεφαλής των ανδρών του να αντιμετωπίσει τον εχθρό. Οι Γάλλοι επιχείρησαν και πάλι να βάλουν φωτιά την οποία οι Γερμανοί έσβησαν ξανά. Κατόπιν άρχισαν να σκαρφαλώνουν στον εξωτερικό τοίχο καθώς τα πυρά των Γερμανών είχαν σχεδόν παύσει.
Κατόπιν πήδηξαν στην αυλή. Τότε άρχισε ομηρικός αγώνας, μια θανάσιμη πάλη σώμα με σώμα όπου η ξιφολόγχη και το πείσμα είχαν τον πρώτο λόγο. Τελικά οι Γάλλοι έσπασαν και τη θύρα της κύριας πύλης και εισέβαλαν μαζικά στη Λα ε Σαντ. «Αμυνθείτε! Έρχονται από παντού, ελάτε κοντά», φώναξε κάποιος αξιωματικός στους αμυνόμενους. Οι ξιφολόγχες σκόρπιζαν τον θάνατο με μανία. Οι καλά εκπαιδευμένοι και με υψηλό ηθικό Γερμανοί πολεμούσαν με μανία.
Ωστόσο η αντίσταση δεν είχε πλέον νόημα και ο Μπάρινγκ δεν θέλησε να θυσιάσει τους άνδρες του. Έτσι αφού διέταξε ένα απόσπασμα, στο οποίο διατέθηκαν όλα τα διαθέσιμα πυρομαχικά, να ενεργήσει ως οπισθοφυλακή, διέταξε υποχώρηση. Το απόσπασμα θανάτου διοικείτο από τους υπολοχαγούς Γκράεμε και Κάρεϊ και από τον σημαιοφόρο Φρανκ.
Η οπισθοφυλακή αυτή πολέμησε άγρια. Πέραν των τριών αξιωματικών αποτελείτο ακόμα από τον επιλοχία Μέβιους, τον λοχία Στέγκεν, τον δεκανέα Χάιζε και τρεις στρατιώτες. Ένας Γάλλος προσπάθησε να πλήξει με την ξιφολόγχη των Φρανκ, αλλά πριν το επιτύχει ο Γκράεμε του είχε διχοτομήσει το πρόσωπο με την σπάθη του. Σε λίγο ένας Γάλλος σήκωσε το μουσκέτο του να πυροβολήσει τον Γκράεμε. Δεν πρόλαβε. Το σπαθί του Φρανκ του διαπέρασε το κεφάλι. Την ίδια στιγμή βολίδα μουσκέτου έπληξε το δεξί χέρι του Φρανκ αφήνοντας τον νεαρό δόκιμο αξιωματικό ανυπεράσπιστο.
Ο Γκράεμε δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Πολεμούσε ο ίδιος με πέντε Γάλλους, τέσσερις στρατιώτες και έναν αξιωματικό τον οποίοι είχε αρπάξει από το κολάρο της στολής του χρησιμοποιώντας τον ως ασπίδα απέναντι στις ξιφολόγχες των τεσσάρων στρατιωτών. Ο γενναίος υπολοχαγός κατάφερε να ξεφύγει, κυριολεκτικά, από την αγκάλη του θανάτου και να ξεφύγει.
Οι άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Ο Χάιζε δέχτηκε ένα χτύπημα από κοντάκι στο κεφάλι και πιάστηκε αιχμάλωτος. Άλλος ένας δεκανέας και επτά άνδρες του 1ου Συντάγματος του Νασάου που είχαν σπεύσει να βοηθήσουν την οπισθοφυλακή, επίσης αιχμαλωτίσθηκαν. Ο Φρανκ δέχτηκε άλλη μια βολίδα στο στήθος. Βαριά πληγωμένος κρύφτηκε πίσω από ένα κρεβάτι. Οι Γάλλοι δεν τον είδαν καθώς ήταν απασχολημένοι σκοτώνοντάς δύο άλλους Γερμανούς τραυματίες.
Στη αυλή ο Λίνταου χρησιμοποιώντας το όπλο ως ρόπαλο χτυπούσε όποιον Γάλλο προσπαθούσε να πλησιάσει. Σε λίγο βρέθηκε να παλεύει με έναν χειροδύναμο αντίπαλο σώμα με σώμα. Παράλληλα όμως μια εχθρική ξιφολόγχη διαπέρασε τον ίδιο αλλά και τον Γάλλο με τον οποίο πάλευε. Βαριά τραυματισμένος αιχμαλωτίσθηκε.
Αυτό ήταν και το τέλος της μάχης, ουσιαστικά, για τους γενναίους του 2ου Τάγματος. Οι επιζώντες του 2ου Τάγματος πάντως ενώθηκαν με τους συναδέλφους τους του 1ου Ελαφρού και αφού πήραν πυρομαχικά από αυτούς συνέχισαν τον αγώνα μέχρι την τελική νίκη.
Τυφεκιοφόρος ελαφρού τάγματος της Γερμανικής Λεγεώνας του Βασιλέως.
Αναπαράσταση με μινιατούρες της πρώτης γαλλικής επίθεσης στην Λα Υε Σαντ.