Historical story

Red Army factions, violence, chaos and death

West Berlin, May 14, 1970, 9:45 am local time. Andreas Baander , who is serving a three-year sentence (for arson of department stores in Frankfurt), is transferred from the city's Tegel prison to the reading room of the Institute for Social Research to meet journalist Ulrike Meinhof , to discuss writing a book. Inside the room, in addition to Baander and Meinhoff, there are also two court officials supervising the prisoner and a worker at the institute. For about 75 minutes, Baander talks and Meinhoff takes notes. What the guards don't know, however, is that the operation to free the prisoner from his comrades has already begun.

Another thing the police are unaware of is Meinhoff's role in the whole scheme. The escape is planned by Gudrun Enslin, Bander's partner, and by his lawyer, Horst Mahler, and is carried out by a team of six people:Enslin herself, Irene Gergens, Ingrid Schubert, Astrid Prol, Meinhof of course and an unidentified man. The day before, May 13, Gergens and Schubert have visited the institute and requested a room to gather material for a - supposedly - paper on possible treatments for juvenile delinquents, managing to get an appointment for the morning of the 14th .

THE RELEASE OF ANDREAS BANDER

Gergens has already bought a silenced Beretta revolver for 1,000 German marks, while both Schubert and Proll have procured weapons. At the same time, on the eve of the operation, an Alpha Romeo Giulia Sprint has been stolen, which will be used for the team's escape. As Baander and Meinhoff discuss the book, Gergens and Schubert enter the Institute and are assigned a room directly across from the reading room. The two women open the main entrance of the building at 11 to let in a man wearing a hood. He immediately opens fire on the employee of the institute and seriously injures him.

The three of them, the hooded man, Gergens and Schubert, then burst into the reading room shouting "hands up or we shoot" . The two bailiffs also draw their weapons and return fire, but eventually both are wounded by the trio's gunfire and fall unconscious to the floor, thus giving the attackers the opportunity to jump out of the window, out into the building's garden and from there to get into the stolen Alpha Romeo, at the wheel of which Astrid Prowl is waiting for them. Along with the three, Baander also escapes, but the big surprise comes from Meinhof, who also jumps out of the window and follows the others in the car.

And that's because her role in the plan is that of "bait". It is assumed that according to the operation, Meinhoff will not leave the Institute, but will remain there, pretending to be surprised by the whole development and of course unaware of it. The police, until then, do not suspect the fairly respectable journalist, but she herself, at that critical moment when the guards have been put out of action and her companions escape, makes a decision that will determine the rest of her life. He changes the "script" of the plan and by going out the window, he essentially goes underground once and for all. But, apart from her own life, she also determines the future of the organization itself.

The fugitives, meanwhile, change cars several times while roaming through West Berlin and the police lose track of them, which means that the operation has succeeded. Baander's release on the one hand, and Meinhof's decision to follow him on the other, essentially mark the beginning of the "Rote Armee Fraktion" (Red Army Faction) , a far-left organization that adopted the practice of urban guerrilla warfare and operated mainly in West Germany. In today's text, we will do a little retrospective on the course of this organization, especially on the action of the members of the first generation. We will see how the RAF was created, how it moved in the 70's and where it ended up.

THE HISTORICAL CONTEXT IN W. GERMANY IN THE 1960s

Let us first take a look at the historical context of West Germany and the circumstances - political and social - that led to the creation of the RAF. In the second half of the 60s, a series of events occurred, which pushed a large portion of young people, first to protest events and then to political radicalization, which was accompanied by acts of violence. The start of the Vietnam War in 1967 and immediately after, May 1968 in France, were two important stations that determined the first confrontations between the anti-war movement - which was created immediately - and the governments of the states, which in no way had the intention to tolerate any destabilization.

But while in states like France and Italy, the ideological directions seemed to be quite clear, at least in terms of the intensity and determination of the conflict with the establishment, in Germany the situation was completely different and confused, which in to a large extent it was due to the very evolution of state ideology in those last twenty years, that is, from the fall of Nazism onwards. The truth is that the Germans, after the war, devoted themselves to rebuilding their devastated country, following the triad of hard work, discipline and obedience. At the same time, they largely avoided (self) criticism of Hitler's totalitarianism.

Introspection, precisely because it was inherently painful, was left out of the equation, with the result that there was neither a clear condemnation of Nazism, nor a decisive stand for therestoration of democracy , in the sense that although the state was democratic, there was no clear "struggle" in the ideological guidance from the state, something not necessarily incomprehensible, since collective regrets had to be put aside as soon as possible and priority given to "practical" issues aimed at restoring Germany. But this practice created a very large vacuum of political self-determination, especially among the younger generations who were now suffocating in the whirlwind of the 60s.

1967 was a landmark year in the political "cleansing" of the Germans. On the one hand, militant - but peaceful - demonstrations against the Vietnam War had begun, while on the other, there were major clashes over the governing coalition between the Christian Democrats (CDU) of the former Nazi chancellor Kurt Georg Kissinger and the Social Democrats (SPD ) by Willie Brandt. An important date was June 2, 1967, when during the official visit of Reza Pahlavi, Shah of Persia, to Berlin, the German police brutally attacked the gathered students demonstrating against the presence of the Persian monarch outside the state building. Opera.

FROM ONEZORG TO DUTSCHKE

The event that marked the events of that day was the cold-blooded murder of the 27-year-old student Beno Onezorg by a German police officer, which led to even greater tension between the student movement and the state. Almost a year later, on April 11, 1968, one of the leaders of the extra-parliamentary left and a member of the Socialist German Student Union (SDS),Rudi Dutschke , was the victim of an assassination attempt by Josef Erwin Bachmann, a far-right fanatic, who shot him twice in the head and once in the chest. After repeated surgeries, doctors managed to save his life, but Dutschke never fully recovered from his injuries and finally died in 1979.

A few days before the murderous attack on Dutschke, on April 2, 1968, Andreas Baander, Gudrun Enslin, Torvald Prohl and Horst Genlein planted incendiary devices in two Frankfurt department stores, the Kaufhaus M. Schneider and the Kaufhof. Shortly before midnight, a woman contacted the Deutsche Presse-Agentur news agency by phone, saying:"Very soon Schneider and Kaufhof will be on fire, this is a political act." The fire department immediately mobilized and extinguished the flames, while there were no injuries. Total damages were estimated at 670,000 marks (about 1,200,000 today's euros).

THE IDENTITY OF THE FIRST MEMBERS

While the two shops were burning, Baander and Enslin were in a neighboring cafe, a hangout for leftists, celebrating the event and leaving hints that they were the perpetrators! Two days later, all four were arrested by the German police. The arson trial began on October 14, 1968, with defense lawyers Horst Mahler and Otto Seeley, while Ulrike Meinhof covered the proceedings by writing for the left-leaning magazine Konkret. There, the four defendants stated that the arsons had been set as a protest against the Vietnam War, but also against the Germans' indifference to this genocide.

But who were the protagonists of that trial and ultimately, those who two years later would officially create the RAF? Andreas Baander , born in 1943, was a petty criminal who "specialized" in stealing cars and was in and out of jail for misdemeanors. He had dropped out of school, described himself as a bohemian and was one of the few members of the RAF who had not been to university. In 1967 he met Gudrun Enslin , daughter of a pastor, excellent student and student of English and German literature. Very quickly the two became a couple and Baander was impressed by her knowledge of Marxist theory, but also her extremist political positions.

It could be said that Enslin was the preeminent intellectual of the organization and perhaps the only one who could control Baander's violent outbursts. Torvald Proll he was a student of German literature, a poet and a writer, but also the older brother of Astrid, who, as we read at the beginning of the text, was the one who led Alpha Romeo after Baander's escape in 1970. Horst Genlein had founded in 1967 "Action -Theater" (which was continued in 1968 by Rainer Werner Fassbinder as "Antiteater") and was a close friend of Baander. They had all met in Kommune 1., a political commune (community) created in January 1967 in West Berlin.

Kommune 1. was the center of political ferment in the space of the extra-parliamentary left, where in essence both the RAF and the Bewegung 2. Juni (2 June Movement), another left-wing terrorist organization named after the date Beno Onezorg was murdered. The debate was largely about whether the struggle should continue to be peaceful or whether violence—against the violence of power—should be the next step. Rudi Dutschke, probably the leading representative of the German student movement in the 60s, was in favor of one trend, the one that sought to destabilize the power centers of capitalism, but rejected the armed struggle.

FROM THE TUPAMAROS TO THE FRANKFURT SCHOOL

On the other hand, Baander and Enslin considered that political violence could be legitimized within a democratic regime, as long as it took a mass form. Going even further, they believed that it was possible to have urban guerrillas in the big European cities, to fight imperialism, always having as a model the Tupamaros (Movimiento de Liberación Nacional-Tupamaros), who at that time were active in Uruguay. Both were convinced that if the reaction of the students was united with those of the workers and the middle class, that is, with the common people, then a revolutionary climate could be created in such terms, so that weapons would now have the first say.

This was the situation at the University of West Berlin and Kommune 1. (both communicating vessels of course), at a time when the influences and socio-political references had everything:Marx and Lenin, Che Guevara, Frantz Fanon , Ho Chi Minh, Mao, Trotsky, Regis Debret, Jean-Paul Sartre and of course the famous Frankfurt School (a group of thinkers of neo-Marxist critical theory, sociological research and philosophy that emerged in the 1930s from the University of Frankfurt) with main representatives Herbert Marcuse, Max Horkheimer, Erich Fromm, Ernst Bloch, Friedrich Pollock and Theodor Adorno.

THE FIRST TRIAL FOR THE FRANKFURT ARRANGERS

We return to the arson trial, where, as we said, the defense lawyers for the four defendants were Horst Mahler and Otto Seeley. The first one joined far-left terrorism a little later, he was one of the founding members of the RAF, later he turned to Maoism and finally ended up a fanatical neo-Nazi and Holocaust denier, sentenced to a long term in prison for hate speech! Seeley, for his part, practiced for years as a militant lawyer, in 1980 he co-founded the Green party, in 1989 he joined the Social Democrats (SPD) and after the victory of Gerhard Schröder in 1998, he became Germany's Minister of the Interior until 2005.

During the trial, the behavior of the four was provocative to say the least and insulting to the bench at every opportunity. Baander and Enslin wanted in every way to show their contempt for the court, since in general justice represented for them one of the dominant "tools" of the ruling class. Finally the decision came out on October 31, 1968 and it was three years imprisonment for all the accused. The defense appealed the conviction to the Federal Court and the four prisoners were released in June 1969, until their case was heard in the second degree in November of the same year.

ARREST AND IMPRISONMENT OF BAANDER

Ultimately the appeal was rejected, but only Jeanline returned to prison to serve the rest of his sentence. The other three had disappeared, although shortly after, Proll also turned himself in to the authorities. Baander and Enslin, along with Proll's sister Astrid, fled first to France (guests of Regis Debret) and then to Italy, where they remained in hiding for a few weeks. There they were met by Horst Mahler and the first discussions took place about the creation of an urban guerrilla based on the Latin American model , especially the Tupamaros. In February 1970, at Mahler's urging, the three fugitives secretly returned to Berlin, staying in an apartment in Kommune 1.

In April 1970, Baander was arrested by the German police in a "fixed" street check in Berlin. It was the policeman Peter Urbach, a supplier of weapons and explosives to many left-wing organizations, who had busted him and informed the police of his tracks. Urbach's role has not been fully clarified to this day, what is certain is that he had worked with both Baander and Mahler, with the latter even revealing that it was the German outlaw who had supplied him with his first weapon, a Browning pistol. After his arrest, Baander was taken to Tegel Prison to serve his sentence.

ULRIKE MEINHOFF &THE CONSTITUTIONAL ACTS OF THE RAF

And just like that, we arrived at May 14, when the operation to free Bander took place, which we read in detail at the beginning of the text. So this is a good time to say a few words about Ulrike Meinhof, who was born in 1934 and was orphaned early by both her parents, with her mother's friend, Renate Rimek, taking over her guardianship. He studied psychology, pedagogy and German literature, then switched to history and art history. Σε μια από τις διαδηλώσεις κατά των πυρηνικών όπλων, γνώρισε τον Ράινερ Ρελ, εκδότη του αριστερού περιοδικού Konkret στο Αμβούργο. Το 1961 παντρεύτηκαν και αμέσως μετά απέκτησαν τις δίδυμες Ρεγκίνε και Μπετίνα.

Η Μάινχοφ υπήρξε μέλος του απαγορευμένου Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, άρχισε να αρθρογραφεί στο Konkret και γρήγορα έγινε γνωστή για τα επιθετικά της κείμενα που χαρακτηρίζονταν από τη μαρξιστική θεώρηση. Πήρε μέρος σε πολλές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ και του επανεξοπλισμού της Γερμανίας και στα μέσα της δεκαετίας του '60 ήταν πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα της γερμανικής αριστεράς. Το 1968 πήρε διαζύγιο από τον Ρελ και εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου καλύπτοντας τη δίκη για τους εμπρησμούς των καταστημάτων στη Φρανκφούρτη, γνωρίστηκε με τους Μπάαντερ, Ένσλιν, Προλ και Ζένλαϊν. Η απόπειρα δολοφονίας κατά του Ντούτσκε τον Απρίλιο του 1968, σηματοδότησε μια μεγάλη αλλαγή στην Μάινχοφ.

Στα γραπτά της ήταν προφανής η ιδεολογική ριζοσπαστικοποίησή της, αφού η ίδια φρόντισε να θέσει με τον πιο σαφή τρόπο τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο πριν και το μετά:"Αφού δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την απόπειρα κατά του Ντούτσκε, τώρα που έσπασαν τα δεσμά του ήθους και της αξιοπρέπειας, μπορεί και πρέπει να συζητηθεί εκ νέου η βία και η αντιβία. Η παραστρατιωτική ενέργεια της αστυνομίας θα απαντάται με παραστρατιωτικά μέσα. Τα αστεία τέλειωσαν". Η Μάινχοφ έδειχνε έτοιμη για το επόμενο βήμα, το οποίο θα καθυστερούσε δυο χρόνια, αλλά όταν θα ερχόταν, θα ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένο, αιφνιδιάζοντας ακόμα και τους Μπάαντερ, Ένσλιν και Μάλερ.

Ήταν εκείνο το ανοιχτό παράθυρο της 14ης Μαΐου του 1970 στο αναγνωστήριο του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών στο Δυτικό Βερολίνο, από το οποίο λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα είχαν πηδήξει ο Μπάαντερ, η Σούμπερτ, η Γκέργκενς και ο κουκουλοφόρος, που αποδείχτηκε η "λεπτή κόκκινη γραμμή" στη ζωή της Μάινχοφ. Η απόφασή της να ακολουθήσει τους υπόλοιπους, δεν άλλαξε μόνο το σενάριο της επιχείρησης, αλλά ολόκληρο το "πεπρωμένο" της οργάνωσης. Γι' αυτό και όλοι οι ιστορικοί και ερευνητές της RAF, θεωρούν εκείνη την κίνηση της Γερμανίδας δημοσιογράφου ως τη στιγμή της πραγματικής ιδρυτικής πράξης της Rote Armee Fraktion. Η επίσημη ανακοίνωση ήρθε λιγότερο από ένα μήνα αργότερα.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ RAF ΚΑΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΤΑΧ

Ήταν στις 5 Ιουνίου του 1970, στο περιθωριακό περιοδικό Agit 883, με ένα κείμενο της Γκούντρουν Ένσλιν, εκεί που είχαμε την πρώτη "προγραμματική" δήλωση της οργάνωσης. Το άρθρο είχε τον τίτλο "Φτιάξτε τον Κόκκινο Στρατό!" και τελείωνε ως εξής:"Αναπτύξτε τους ταξικούς αγώνες. Οργανώστε το προλεταριάτο. Ξεκινήστε την ένοπλη αντίσταση". Στο μεταξύ, μετά την απελευθέρωση του Μπάαντερ, η Ομοσπονδιακή Αστυνομία άρχισε τις έρευνες για τον εντοπισμό της RAF και για πρώτη φορά είχαμε επικυρήξεις μελών της οργάνωσης. Στις 15 Ιουνίου, το περιοδικό Der Spiegel δημοσίευσε μια συνέντευξη της δημοσιογράφου Μισέλ Ρέι (συζύγου του Κώστα Γαβρά) με τους Μπάαντερ και Ένσλιν, οι οποίοι ανακοίνωσαν και πάλι την ίδρυση της RAF.

Τον ίδιο εκείνο Ιούνιο, οι Μπάαντερ, Ένσλιν, Μάινχοφ, Μάλερ και περίπου δεκαπέντε ακόμα μέλη της οργάνωσης, διέφυγαν στο εξωτερικό και ταξίδεψαν στην Ιορδανία, όπου για δυο μήνες έμειναν σε ένα στρατόπεδο της παλαιστινιακής Φατάχ και εκπαιδεύτηκαν στα όπλα, τη σκοποβολή, την άοπλη μάχη, τη ρίψη χειροβομβίδων, την κατασκευή εκρηκτικών και τις τακτικές μάχης στο αντάρτικο πόλεων. Αυτό επέτρεψε στη RAF να οργανώσει τις επερχόμενες επιχειρήσεις της στη Δυτική Γερμανία, αλλά αποτέλεσε γενικότερα και ένα ορόσημο στην ιστορία της τρομοκρατίας, αφού για πρώτη φορά μια τρομοκρατική ομάδα, εκπαίδευσε μια άλλη, διαφορετικής εθνικότητας και με διαφορετικούς στόχους.

Μετά την επιστροφή από την Ιορδανία, η RAF άρχισε να οργανώνεται βασισμένη στα όσα είχε μάθει από τη Φατάχ, στα όσα είχε διαβάσει για τους Τουπαμάρος και στα όσα έλεγε ο "γκουρού" της τρομοκρατίας, Βραζιλιάνος Κάρλος Μαριγκέλα, στο βιβλίο του "Το εγχειρίδιο του αντάρτη των πόλεων". Δημιουργήθηκαν διάφορα "κομάντο" (ομάδες κρούσης), ενοικιάστηκαν γιάφκες όπου αποθηκεύονταν όπλα και ξεκίνησε μια σειρά από ληστείες σε τράπεζες, ώστε η οργάνωση να αποκτήσει ένα σημαντικό κεφάλαιο, με το οποίο θα μπορούσε να χρηματοδοτεί τις ενέργειές της. Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1970 είχαμε το λεγόμενο "Dreierschlag" (τριπλό χτύπημα), με τουλάχιστον 16 μέλη της RAF να εμπλέκονται σε τρεις ληστείες τραπεζών στο Βερολίνο με συνολική λεία 200.000 μάρκα.

Όμως η χαλαρότητα με την οποία αντιμετώπιζε γενικότερα η οργάνωση τόσο τη δράση της όσο και την αστυνομία, κατέληξε στη σύλληψη στις 9 Οκτωβρίου, των Μάλερ, Γκέργκενς, Σούμπερτ, Άσντονκ και Μπέρμπεριχ. Η ενέδρα είχε στηθεί μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα, το οποίο είχε ενημερώσει τους αστυνομικούς για τη συνάντηση των μελών σε συγκεκριμένο διαμέρισμα του Βερολίνου. Τον Απρίλιο του 1971, η οργάνωση δημοσιοποίησε ένα έγγραφο με τον τίτλο "Η ιδέα του αντάρτικου πόλεων", όπου για πρώτη φορά αναφερόταν επίσημα το όνομά της (Rote Armee Fraktion) και εμφανιζόταν το σήμα της με το κόκκινο αστέρι και το γνωστό πλέον υποπολυβόλο Heckler &Koch MP5.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η "MAI-OFFENSIVE"

Από εκεί και μετά, η γερμανική αστυνομία σταμάτησε να ψάχνει τα μέλη της οργάνωσης μόνο στο Δυτικό Βερολίνο, επεκτείνοντας τις έρευνές της σε ολόκληρη τη χώρα. Επίσης, για πρώτη φορά, αφίσες με τα πρόσωπα και τα ονόματα των καταζητούμενων, τοιχοκολλήθηκαν σε όλα τα αστυνομικά τμήματα της Γερμανίας. Εκείνη την εποχή, η δημοφιλία της RAF είχε φτάσει στο ζενίθ. Σύμφωνα με την τότε εταιρεία δημοσκοπήσεων Allensbach, ένας στους τέσσερις Γερμανούς κάτω των 30 ετών, δήλωνε συμπάθεια για την οργάνωση, ενώ ένας στους είκοσι βεβαίωνε πως δε θα είχε πρόβλημα να φιλοξενήσει για μια νύχτα κάποιο μέλος της στο σπίτι του. Αυτό όμως ήταν κάτι που θα άλλαζε πολύ σύντομα, κυρίως λόγω των δολοφονιών που διέπραξε στη συνέχεια η RAF.

Στις 15 Ιουλίου του 1971 είχαμε τον πρώτο θάνατο μέλους της RAF. Ήταν η Πέτρα Σελμ, που σκοτώθηκε μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών με Γερμανούς αστυνομικούς. Η οργάνωση "απάντησε" με το δικό της πρώτο θύμα, τον αστυνομικό Νόρμπερτ Σμιντ (22/10/1971) και συνέχισε με έναν ακόμα, τον Χέρμπερτ Σόνερ (22/12/1971). Μετά από μια σύντομη ανακωχή, η RAF επανήλθε την άνοιξη του 1972 με την επονομαζόμενη Mai-Offensive (Μαγιάτικη επίθεση), μια σειρά από έξι τρομοκρατικές βομβιστικές επιθέσεις ανάμεσα στην 11η και την 24η Μαΐου. Οι δυο από αυτές είχαν στόχο αμερικανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Δυτική Γερμανία (Φρανκφούρτη και Χαϊδελβέργη), άλλες δυο είχαν στόχο αστυνομικά τμήματα (Άουγκσμπουργκ και Μόναχο), η πέμπτη είχε στόχο τον δικαστή Βόλφγκανγκ Μπούντενμπεργκ και η έκτη το κτίριο του εκδοτικού οίκου Springer στο Μόναχο.

Ο Μπούντενμπεργκ μπορεί να επέζησε της επίθεσης εναντίον του, όμως συνολικά στα έξι αυτά χτυπήματα, υπήρξαν τέσσερις νεκροί και 74 τραυματίες. Κάπου εκεί θα μπορούσαμε να πούμε ότι άρχισε να αλλάζει η στάση του απλού κόσμου απέναντι στην οργάνωση, κυρίως επειδή ανάμεσα στα θύματα των επιθέσεων, υπήρχαν αθώοι πολίτες, ενώ και η πλειοψηφία των τραυματιών ήταν άσχετοι με τους υποτιθέμενους στόχους των τρομοκρατών. Η περίοδος συμπάθειας ή ακόμα και ανοχής, κυρίως από τη νεολαία, έδειξε ότι είχε τερματιστεί οριστικά. Όπως ήταν φυσικό, μετά από τέτοιο μπαράζ επιθέσεων, η αστυνομία εντατικοποίησε τις έρευνές της για τη σύλληψη των μελών της RAF, αρχής γενομένης με την επιχείρηση "Wasserschlag".

H "Aktion Wasserschlag" (επιχείρηση υδάτινο σοκ) πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαΐου του 1972 με τη συμμετοχή χιλιάδων αστυνομικών και τελωνειακών, που έκλεισαν με οδοφράγματα όλες τις ομοσπονδιακές εθνικές οδούς και τις εισόδους των αυτοκινητοδρόμων και έκαναν αμέτρητους ελέγχους στα διερχόμενα αυτοκίνητα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα άνευ προηγουμένου κυκλοφοριακό χάος σε όλη τη χώρα και καμία σύλληψη. Την επόμενη μέρα όμως, η τύχη χαμογέλασε στη γερμανική αστυνομία, η οποία είχε ανακαλύψει ένα ύποπτο γκαράζ και το παρακολουθούσε. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν οι Αντρέας Μπάαντερ, Γιάν Καρλ Ράσπε και Χόλγκερ Μάινς, για να πάρουν υλικά για κατασκευή εκρηκτικών, που είχαν κρύψει εκεί.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΗΓΕΤΙΚΟΥ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ RAF

Πρώτα συνελήφθη ο Ράσπε και στη συνέχεια, οι Μπάαντερ και Μάινς οχυρώθηκαν μέσα στο γκαράζ. Ακολούθησε μπαράζ ανταλλαγής πυροβολισμών, όμως η γερμανική αστυνομία είχε αποκλείσει όλη την περιοχή, αναγκάζοντας τον Μάινς να παραδοθεί. Λίγο αργότερα πιάστηκε και ο Μπάαντερ, που είχε τραυματιστεί από σφαίρα στον γλουτό. Μια εβδομάδα μετά, ήταν η σειρά της Ένσλιν να πέσει στα χέρια της αστυνομίας, ύστερα από τηλεφώνημα πωλήτριας στο Αμβούργο, που είχε δει ένα όπλο κρυμμένο στα ρούχα της. Απέμενε η Μάινχοφ, που επίσης συνελήφθη στο σπίτι ενός φίλου της που θα τη φιλοξενούσε, αλλά τελικά αποφάσισε να ειδοποιήσει τις αρχές. Έτσι, στο τέλος του Ιουνίου του 1972, ολόκληρη η ηγετική ομάδα της πρώτης γενιάς της RAF βρισκόταν υπό κράτηση.

Οι πέντε (Μπάαντερ, Ένσλιν, Μάινχοφ, Ράσπε και Μάινς) οδηγήθηκαν στις φυλακές Stammheim, βόρεια της Στουτγκάρδης και τέθηκαν σε πλήρη απομόνωση. Η Ένσλιν βρήκε τον τρόπο για να επικοινωνούν μεταξύ τους με σημειώματα που μετέφερε από τον ένα στον άλλο ο δικηγόρος τους, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα από τους ήρωες του βιβλίου "Μόμπι Ντικ". Οι τρομοκράτες περιέγραψαν τη φυλάκισή τους ως "βασανιστήριο" και "εξόντωση", ζητώντας να αλλάξουν οι συνθήκες κράτησής τους και να τους αναγνωριστεί το καθεστώς αιχμαλώτων πολέμου. Οι κρατούμενοι έκαναν δέκα φορές απεργία πείνας για να στηρίξουν τα αιτήματά τους και σε μια από αυτές, πέθανε ο Χόλγκερ Μάινς (9 Νοεμβρίου 1974).

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΟΛΓΚΕΡ ΜΑΪΝΣ

Ο θάνατος του Μάινς χρησιμοποιήθηκε από τους υπόλοιπους φυλακισμένους της RAF ως στρατηγικό επιχείρημα για να αποδειχτεί η πολιτική εξόντωσης που εφάρμοζε πάνω τους η γερμανική κυβέρνηση. Πραγματοποιήθηκαν πολλές διαδηλώσεις σε όλη τη Γερμανία, ενώ αίσθηση προκάλεσε η παρουσία του Ρούντι Ντούτσκε στην κηδεία του Μάινς στο Αμβούργο. Ο παλιός ηγέτης του φοιτητικού κινήματος, αν και είχε καταδικάσει κατ' επανάληψη τις πρακτικές της RAF, στάθηκε μπροστά στον ανοιχτό τάφο, ύψωσε τη γροθιά του και φώναξε "Χόλγκερ, ο αγώνας συνεχίζεται". Ακολούθησαν πολλές διαμαρτυρίες για τις συνθήκες κράτησης των μελών της RAF, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να άρει αρκετές απαγορεύσεις.

Οι τέσσερις οδηγήθηκαν στον έβδομο όροφο της φυλακής, σε ειδικά διαμορφωμένη πτέρυγα, όπου ναι μεν ήταν αποκλεισμένοι από όλους τους υπόλοιπους φυλακισμένους, αλλά μπορούσαν να περνούν μαζί όσες ώρες ήθελαν. Το 1974, ο ηγετικός πυρήνας της RAF, απέβαλλε από την οργάνωση τον Χορστ Μάλερ, που στη συνέχεια αποκήρυξε τον ένοπλο αγώνα και τελικά αποφυλακίστηκε το 1980. Να πούμε εδώ ότι μετά τον θάνατο του Μάινς και τις αποκαλύψεις για τις συνθήκες κράτησης των υπολοίπων, είχαμε ένα καινούργιο κύμα συμπαράστασης και συμπάθειας προς τα μέλη της RAF, κυρίως από την αριστερή εξωκοινοβουλευτική σκηνή. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η συμβολική παρέμβαση-μεσολάβηση του Ζαν Πολ Σαρτρ.

Ο ΣΑΡΤΡ ΚΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ

Ο Σαρτρ επισκέφθηκε τον Δεκέμβριο του 1974 τον Μπάαντερ στη φυλακή, σε μια περίοδο που το μέλος της οργάνωσης έκανε απεργία πείνας. Βγαίνοντας από το Stammheim, ο Γάλλος φιλόσοφος, απόφθεγμα του οποίου ήταν το "έχουμε πάντα δίκιο να επαναστατούμε", μίλησε στα ΜΜΕ που τον περίμεναν, αντικρούοντας τα όσα λέγονταν και γράφονταν για τον ψυχοπαθή χαρακτήρα του φερόμενου ως αρχηγού της RAF. Τις απόψεις του Σαρτρ δε φάνηκε πάντως να συμμερίζεται η γερμανική κυβέρνηση (με καγκελάριο τον Χέλμουτ Σμιντ που τον Μάιο του 1974 είχε διαδεχτεί τον Βίλι Μπραντ), η οποία θέλησε να αυστηροποιήσει τη νομοθεσία κατά της τρομοκρατίας, υποβάλλοντας καινούργια νομοσχέδια στη βουλή.

Μέσα στον Δεκέμβριο του 1974, με την αλλαγή του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, ο μέγιστος αριθμός δικηγόρων υπεράσπισης περιορίστηκε στους τρεις, απαγορεύτηκε η ταυτόχρονη υπεράσπιση πολλών κατηγορουμένων και επιτράπηκε στο εξής να μπορεί να συνεχίζεται η διαδικασία στο δικαστήριο χωρίς την παρουσία του εναγομένου, αν αυτός ήταν υπεύθυνος για την απουσία του. Αυτό το τελευταίο ψηφίστηκε για να σταματήσουν οι συνεχόμενες αναβολές, τις οποίες προκαλούσαν οι κατηγορούμενοι, βρίζοντας και προσβάλλοντας συνεχώς την έδρα, με αποτέλεσμα την αποβολή τους από την αίθουσα και τις αλλεπάλληλες διακοπές της δίκης. Το 1976 τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα για τη RAF, αφού για πρώτη φορά μπήκε στον Ποινικό Κώδικα το κακούργημα συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΪΝΧΟΦ

Στις 21 Μαΐου του 1975 απαγγέλθηκαν κατηγορίες εναντίον των τεσσάρων και ξεκίνησε η δίκη τους, σε ένα κτίριο που είχε χτιστεί ακριβώς δίπλα στη φυλακή, με την ονομασία "αίθουσα πολλαπλών χρήσεων". Η Ουλρίκε Μάινχοφ είχε ήδη καταδικαστεί από τον Νοέμβριο του 1974 σε οκτώ χρόνια φυλάκισης για τη συμμετοχή της στην απελευθέρωση του Μπάαντερ τον Μάιο του 1970. Μετά από σχεδόν δυο χρόνια και 192 ημέρες ακροαματικής διαδικασίας, η έδρα ανακοίνωσε την απόφασή της στις 28 Απριλίου του 1977:ισόβια κάθειρξη και για τους τέσσερις. Ποινή ουσιαστική για τους Μπάαντερ, Ένσλιν και Ράσπε, τελείως τυπική όμως για τη Μάινχοφ, η οποία είχε βρεθεί νεκρή μέσα στο κελί της έναν χρόνο νωρίτερα, στις 9 Μαΐου του 1976.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της αστυνομίας, η Μάινχοφ είχε φτιάξει μια αγχόνη με μια πετσέτα και είχε αυτοκτονήσει. Στη διάρκεια της δίκης, είχε ζητήσει άδεια από την έδρα να μην παρίσταται στο δικαστήριο, επειδή η υγεία της ήταν κλονισμένη από τις επαναλαμβανόμενες απεργίες πείνας. Λίγες μέρες πριν τον θάνατό της, είχε πει στην αδερφή της που την είχε επισκεφθεί, "αν μάθεις ότι αυτοκτόνησα, να ξέρεις ότι θα είναι φόνος". Οι συγγενείς της Μάινχοφ, οι συγκρατούμενοί της και σχεδόν σύσσωμο το αριστερό κίνημα στη Γερμανία, υποστήριξαν ότι επρόκειτο ξεκάθαρα για δολοφονία σχεδιασμένη από τη γερμανική κυβέρνηση. Έγινε και δεύτερη νεκροψία, χωρίς όμως οι ιατροδικαστές να καταλήξουν σε κάποιο σαφές συμπέρασμα σχετικά με την αιτία του θανάτου.

Το 1976, μια διεθνής ανεξάρτητη επιτροπή εξέτασε όλα τα στοιχεία και δυο χρόνια αργότερα, αναφέροντας πολλές αντιφάσεις στην αυτοψία και την έρευνα, κατέληξε πως η Μάινχοφ πιθανότατα πρώτα στραγγαλίστηκε και στη συνέχεια το σώμα της τοποθετήθηκε στην αγχόνη. Το 2002, η κόρη της, Μπετίνα, αποκάλυψε πως μετά τον θάνατο της μητέρας της, οι αρχές είχαν αφαιρέσει τον εγκέφαλό της και τον είχαν διατηρήσει σε φορμόλη με σκοπό να εξεταστεί κάποια στιγμή από ειδικούς! Αμέσως μόλις έγινε γνωστή η μακάβρια είδηση, επενέβη η Επιτροπή Δεοντολογίας και απαγόρευσε τόσο οποιαδήποτε περαιτέρω έρευνα, όσο και τη δημοσίευση των όποιων αποτελεσμάτων. Ο Εισαγγελέας της Στουτγκάρδης διέταξε την αποτέφρωση του εγκεφάλου και παρέδωσε το δοχείο με τις στάχτες στους συγγενείς της Μάινχοφ.

Είναι αλήθεια ότι η Μάινχοφ είχε αρχίσει να αποστασιοποιείται από τους συντρόφους της μέσα στη φυλακή. Οι σχέσεις της, κυρίως με τον Μπάαντερ και την Ένσλιν, είχαν κλονιστεί και ήταν συχνοί οι καυγάδες τους, κυρίως πάνω σε ιδεολογικά ζητήματα, αλλά και στον τρόπο που θα έπρεπε να συνεχιστεί η δράση της οργάνωσης ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, ποια θα έπρεπε να είναι η καθοδήγηση στα μέλη της δεύτερης γενιάς της RAF, που ήταν ελεύθερα και είχαν πάρει τη σκυτάλη, σχεδιάζοντας τα δικά τους χτυπήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η επικοινωνία και η συνεννόηση των μέσα με τους έξω. Από ένα σημείο και μετά, οι Μπάαντερ και Ένσλιν, δεν είχαν ιδέα για το ποιοι βρίσκονταν στη RAF, δε γνώριζαν, δεν είχαν δει ποτέ τους σχεδόν κανένα από τα νέα μέλη.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ RAF

Οι δικηγόροι τους έπαιζαν το ρόλο του σύνδεσμου, όμως όσο περνούσε ο καιρός, η δεύτερη γενιά εμφανιζόταν όλο και πιο απρόθυμη να παίρνει οδηγίες από τον αρχηγικό πυρήνα της πρώτης. Και αυτό ήταν κάτι που επέτεινε τον εκνευρισμό και τα ξεσπάσματα του Μπάαντερ. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα, όταν η γερμανική βουλή ψήφισε το 1977 έναν ακόμα νόμο, αυτόν του "αποκλεισμού", σύμφωνα με τον οποίο, οι αρχές της φυλακής μπορούσαν να απαγορεύσουν προσωρινά (και για όσο διάστημα ήθελαν) την οποιαδήποτε επαφή μεταξύ των κρατουμένων και των δικηγόρων τους, ακριβώς για να εξαφανίσουν κάθε πιθανότητα επικοινωνίας ανάμεσα στις δυο γενιές της RAF.

Η δεύτερη γενιά της οργάνωσης είχε πάντως σχεδιάσει και εκτελέσει κάποιες δικές της επιχειρήσεις. Τον Απρίλιο του 1975, ένα κομάντο αποτελούμενο από έξι μέλη της RAF με την ονομασία "Χόλγκερ Μάινς", εισέβαλλε στη γερμανική πρεσβεία της Στοκχόλμης, κρατώντας 12 υπαλλήλους ως ομήρους και απαιτώντας την απελευθέρωση 26 κρατούμενων από γερμανικές φυλακές. Στη διάρκεια της κατάληψης, οι τρομοκράτες εκτέλεσαν δυο Γερμανούς διπλωμάτες, όμως στη συνέχεια ένα μέλος της RAF πυροδότησε κατά λάθος μια εκρηκτική συσκευή, με αποτέλεσμα όλο το κτίριο να τυλιχτεί στις φλόγες. Δυο μέλη της οργάνωσης σκοτώθηκαν από την έκρηξη, στο χάος που επικράτησε οι υπόλοιποι όμηροι κατάφεραν να ξεφύγουν, ενώ οι άλλοι τέσσερις τρομοκράτες συνελήφθησαν από τις σουηδικές ειδικές δυνάμεις.

ΤΟ "ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ"

Στις 7 Απριλίου του 1977, δυο μέλη της RAF πυροβόλησαν και σκότωσαν στην Καρλσρούη τον Γενικό Εισαγγελέα Ζίγκφριντ Μπούμπακ μαζί με τον οδηγό του και έναν ακόμα συνοδό του. Οι δράστες διέφυγαν και δεν έγιναν ποτέ γνωστοί. Στις 30 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς, ένα άλλο κομάντο της οργάνωσης εκτέλεσε τον Γιούργκεν Πρόντο, πρόεδρο της Dresdner Bank, κοντά στη Φρανκφούρτη. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στον Σεπτέμβριο του 1977, τότε που ξεκίνησε το περίφημο "Deutscher Herbst" (γερμανικό φθινόπωρο), όταν δηλαδή η δράση της δεύτερης γενιάς της RAF έφτασε στο αποκορύφωμά της. Τρία ήταν τα σημαντικότερα γεγονότα που σημάδεψαν εκείνη την περίοδο, καθορίζοντας σε τεράστιο βαθμό τη συνολική πορεία της οργάνωσης.

Το πρώτο ήταν η απαγωγή στις 5 Σεπτεμβρίου του 1977 στην Κολονία, του προέδρου των Γερμανών εργοδοτών, Χανς Μάρτιν Σλάιερ, ο οποίος είχε υπάρξει ενεργό μέλος του ναζιστικού κόμματος στα νιάτα του. Στη διάρκεια της επιχείρησης, σκοτώθηκαν ο οδηγός του Σλάιερ και τρεις αστυνομικοί της συνοδείας του. Η RAF ζήτησε την απελευθέρωση έντεκα μελών της που βρίσκονταν στις φυλακές, με αντάλλαγμα τη ζωή του απαχθέντος. Τότε ήταν που ο καγκελάριος Χέλμουτ Σμιντ συγκάλεσε τη λεγόμενη Ομάδα Μεγάλης Κρίσης, μια επιτροπή που απαρτιζόταν από όλες τις κοινοβουλευτικές ομάδες της γερμανικής βουλής, για να αντιμετωπίσουν από κοινού την απειλή της RAF, που ολοένα και μεγάλωνε.

Τότε ήταν που ψηφίστηκε και ο νόμος του "αποκλεισμού", ο οποίος εξαφάνισε κάθε πιθανότητα επικοινωνίας ανάμεσα στους φυλακισμένους της πρώτης γενιάς και τα μέλη της δεύτερης γενιάς, ενώ απαγορεύτηκε πλέον και η επαφή μεταξύ των κρατούμενων. Η γερμανική κυβέρνηση αρνήθηκε να υποκύψει στο αίτημα της RAF για απελευθέρωση των φυλακισμένων και έτσι οι τρομοκράτες αποφάσισαν να ζητήσουν τη βοήθεια του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), παλαιστινιακής μαρξιστικής-λενινιστικής αριστερής επαναστατικής οργάνωσης, ώστε να σχεδιάσουν ένα ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα. Πράγματι, στις 13 Οκτωβρίου του 1977, ένα κομάντο Παλαιστίνιων της PFLP κατέλαβε το αεροσκάφος της Lufthansa, "Landshut", που πραγματοποιούσε πτήση από την Τενερίφη στη Φρανκφούρτη.

Οι αεροπειρατές ζήτησαν την άμεση απελευθέρωση των έντεκα φυλακισμένων της RAF και δυο Παλαιστίνιων που κρατούνταν στην Τουρκία. Το αεροπλάνο - με 86 επιβάτες και 5 μέλη πληρώματος - προσγειώθηκε διαδοχικά στη Ρώμη, τη Λάρνακα, το Μπαχρέιν, το Ντουμπάι και το Άντεν. Εκεί ο πιλότος βγήκε από το αεροσκάφος για να κάνει εξωτερικό έλεγχο, όμως άργησε να επιστρέψει και όταν τελικά επιβιβάστηκε, οι εξαγριωμένοι Παλαιστίνιοι τον εκτέλεσαν ψυχρά με μια σφαίρα στο κεφάλι. Αμέσως μετά, στις 17 Οκτωβρίου, το αεροπλάνο απογειώθηκε με προορισμό το Μογκαντίσου, την πρωτεύουσα της Σομαλίας. Η άμεση αντίδραση του Χέλμουτ Σμιντ ήταν να στείλει εκεί την ειδική μονάδα GSG 9 της Ομοσπονδιακής Συνοριακής Φρουράς.

Η ΝΥΧΤΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟ STAMMHEIM

Τα μεσάνυχτα της 17ης Οκτωβρίου, ξεκίνησε η επιχείρηση απελευθέρωσης των ομήρων από τους Γερμανούς κομάντος, η οποία ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία. Όλοι οι επιβάτες και το πλήρωμα βγήκαν σώοι από το αεροπλάνο, τρεις τρομοκράτες σκοτώθηκαν και ο τέταρτος τραυματίστηκε και συνελήφθη. Τα νέα έφτασαν μέσω του ραδιοφώνου όχι μόνο στη Βόννη και στον Χέλμουτ Σμιντ, αλλά και στους τρεις φυλακισμένους στο Stammheim. Οι Μπάαντερ, Ένσλιν και Ράσπε είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε εκείνη την επιχείρηση των Παλαιστίνιων, όμως η κατάληξη δεν ήταν αυτή που περίμεναν. Όσα ακολούθησαν αμέσως μετά, προκάλεσαν σοκ σε ολόκληρη τη Γερμανία, αφού κανείς δεν περίμενε τη συγκεκριμένη εξέλιξη.

Το πρωί της 18ης Οκτωβρίου, λίγες μόνο ώρες μετά την αποτυχημένη αεροπειρατεία της PFLP, οι φρουροί της φυλακής Stammheim βρήκαν νεκρούς τους Μπάαντερ, Ράσπε και Ένσλιν στα κελιά τους. Οι δυο πρώτοι είχαν πυροβοληθεί με όπλα που τους είχαν περάσει κρυφά οι δικηγόροι τους, ενώ η Ένσλιν είχε κρεμαστεί με ένα καλώδιο. Ένα ακόμα μέλος της οργάνωσης που βρισκόταν στην ίδια φυλακή, η Ίρμγκαρντ Μέλερ, βρέθηκε βαριά τραυματισμένη στο δικό της κελί, αλλά τελικά ήταν η μόνη που επέζησε από την επονομαζόμενη "Todesnacht von Stammheim" (τη νύχτα θανάτου στο Στάμχαϊμ). Η Μέλερ ήταν και η πρώτη που απέκλεισε την περίπτωση της αυτοκτονίας, μιλώντας για οργανωμένη μαζική δολοφονία από τη γερμανική κυβέρνηση.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 12 Νοεμβρίου, ένα ακόμα ιδρυτικό μέλος της RAF, η Ίνγκριντ Σούμπερτ, βρέθηκε κρεμασμένη στο δικό της κελί σε φυλακή του Μονάχου. Την ίδια μέρα που οι Μπάαντερ, Ένσλιν και Ράσπε βρέθηκαν νεκροί (18/10/1977), τα μέλη της δεύτερης γενιάς της RAF, εκτέλεσαν με τρεις σφαίρες στο κεφάλι τον απαχθέντα Χανς Μάρτιν Σλάιερ και άφησαν το πτώμα του μέσα στο πορτμπαγκάζ ενός Audi στα περίχωρα της Μιλούζ. Το μήνυμα που έστειλαν στη γαλλική εφημερίδα Libération, έλεγε τα εξής:"Μετά από 43 μέρες βάλαμε τέλος στην άθλια και διεφθαρμένη ζωή του Σλάιερ. Ο κύριος Σμιντ, ο οποίος βασιζόμενος στην ισχύ του, σπεκουλάριζε με τον θάνατο του Σλάιερ, μπορεί να τον παραλάβει σε ένα πράσινο Audi 100 με πινακίδες Bad Homburg στην Rue Charles Peguy της Μιλούζ. Μπροστά στον πόνο μας και την οργή μας για τις σφαγές στο Μογκαντίσου και το Στάμχαϊμ, ο θάνατός του είναι ασήμαντος".

Με αυτόν τον τρόπο ολοκληρώθηκε όχι μόνο το "γερμανικό φθινόπωρο", αλλά και ολόκληρος ο κύκλος της πρώτης γενιάς της RAF, που έληξε με τον θάνατο της ηγετικής ομάδας της οργάνωσης. Τα ερωτηματικά για το αν οι Μπάαντερ, Ένσλιν, Ράσπε, αλλά και η Μάινχοφ, αυτοκτόνησαν ή δολοφονήθηκαν, παραμένουν αναπάντητα μέχρι σήμερα. Σίγουρα η κράτησή τους για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στα περίφημα λευκά κελιά, είχε αφήσει τα σημάδια της πάνω τους, τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Βέβαια, να πούμε εδώ, πως τα λευκά κελιά του Στάμχαϊμ δεν είχαν καμία σχέση με τα αντίστοιχα της Τεχεράνης, τα πρώτα δηλαδή που δημιουργήθηκαν το 1971 στο Ιράν. Στη γερμανική φυλακή τα κελιά δεν ήταν ούτε μικρά, ούτε λευκά.

MAZIKH AYTOKTONIA Ή ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ;

Αντίθετα, ήταν ευρύχωρα, θύμιζαν στην ουσία γκαρσονιέρες, ενώ οι κρατούμενοι είχαν τη δυνατότητα να έχουν σχεδόν τα πάντα στη διάθεσή τους, από βιβλία και ραδιόφωνα, μέχρι γραφομηχανές και πρόσβαση σε περιοδικά και εφημερίδες. Δυο ήταν τα χαρακτηριστικά που τα κατέταξαν στην κατηγορία των λευκών κελιών. Το πρώτο, ότι τα κελιά δεν είχαν παράθυρα και το δεύτερο, ότι οι φύλακες επίτηδες άναβαν και έσβηναν τα φώτα σε τελείως ακανόνιστες ώρες. Ο συνδυασμός αυτών των δυο, προκαλούσε στους κρατούμενους απώλεια της αίσθησης του χρόνου, κάτι που με τη σειρά του τους διέλυε κυρίως ψυχολογικά. Επίσης, όπως γράψαμε και πιο πάνω, δεν είχαν επαφή με άλλους φυλακισμένους, ούτε και προαυλίζονταν.

Όμως τίποτα από όλα αυτά, δεν αποτελεί απόδειξη - ούτε καν ένδειξη - για αυτοκτονικές τάσεις του ηγετικού πυρήνα της οργάνωσης. Πολλοί υποστήριξαν πως τα "κρυμμένα όπλα", με τα οποία αυτοπυροβολήθηκαν οι Μπάαντερ και Ράσπε, ήταν μύθος της γερμανικής κυβέρνησης, αφού ήταν απίθανο να κρατηθούν κρυφά για τόσους μήνες, ειδικά επειδή γινόταν έλεγχος και αποσυναρμολόγηση των επίπλων στα κελιά δυο φορές την ημέρα. Από την άλλη, υπάρχει η μαρτυρία της Ίρμγκαρντ Μέλερ, που προφανώς δε μαχαιρώθηκε η ίδια τέσσερις φορές στο στήθος στο κελί της. Τουλάχιστον είναι κάτι που στη διάρκεια της ανάκρισής της, το αρνήθηκε κάθετα, όπως επίσης αρνήθηκε ότι υπήρχε συμφωνία ανάμεσα στους τέσσερις για να αυτοκτονήσουν.

ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΕΝΙΑ ΣΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ RAF

Το σίγουρο είναι πως από το 1978 και μετά, η δεύτερη και η τρίτη (από το 1985 και μετά) γενιά της RAF, υπήρξαν πολύ λιγότερο ενεργές, αλλά και πολύ πιο προσεκτικές. Στις επιθέσεις που έγιναν και στοίχισαν τη ζωή σε έξι συνολικά άτομα (κυρίως οικονομικά στελέχη), κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να μάθει τους εκτελεστές. Το 1992 η RAF ανακοίνωσε την αναστολή της δράσης της και έξι χρόνια αργότερα, στις 20 Απριλίου του 1998, η οργάνωση έστειλε μια οκτασέλιδη επιστολή στο πρακτορείο Reuters, με την οποία έκανε γνωστή την αυτοδιάλυσή της. Μέσα στην επιστολή υπήρχαν οι εξής φράσεις:"Πριν από σχεδόν 28 χρόνια, στις 14 Μαΐου του 1970, δημιουργήθηκε η RAF ως μέρος μιας απελευθερωτικής εκστρατείας. Σήμερα διακόπτουμε οριστικά αυτή τη δράση. Το αντάρτικο πόλεων με τη μορφή της RAF είναι πλέον ιστορία".

Η δήλωση τελείωνε με αναφορά στη μνήμη των νεκρών τρομοκρατών, μια λίστα 26 μελών όχι μόνο της RAF, αλλά και των οργανώσεων Bewegung 2. Juni και Revolutionäre Zellen. Αντίθετα, δεν υπήρχε λέξη για τα 34 θύματα της RAF, παρά μόνο για μια ακόμα φορά αιτιολόγηση της απαγωγής και της εκτέλεσης του Χανς Μάρτιν Σλάιερ. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η Φράξια Κόκκινος Στρατός δεν ξανάδωσε σημεία ζωής, παρά το γεγονός ότι από το 1999 μέχρι και το 2016, έγιναν 12 ληστείες στη Γερμανία, που αποδίδονται στη συγκεκριμένη οργάνωση. Είναι προφανές ότι πολλά μέλη της δεύτερης και της τρίτης γενιάς, δεν συνελήφθησαν ποτέ από την αστυνομία, η οποία είτε δεν ξέρει για ποιους πρόκειται, είτε - για όσους γνωρίζει - έχει χάσει τα ίχνη τους. Είναι πάντως προφανές, ότι οι παλιοί τρομοκράτες έχουν τηρήσει τον όρκο σιωπής, κλείνοντας τελείως τα στεγανά της RAF.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο, να πούμε ότι η Rote Armee Fraktion υπήρξε μια οργάνωση που θέλησε να "εξακριβώσει" με τα όπλα την ορθότητα των θέσεών της, ανοίγοντας τον φάκελο της επαναστατικής βίας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, πρόλαβε να ζήσει τις ψευδαισθήσεις της, όμως δεν κατόρθωσε να "ανασάνει" μετά τη σύλληψη και τον θάνατο της ιστορικής της ηγεσίας. Τα μέλη της στρατεύτηκαν στις ακραίες αντιλήψεις τους, θεωρώντας πως θα μπορούσαν να πείσουν το "κοινό" τους να πάρει τα όπλα από τον κορυφαίο εχθρό, το κράτος. Η ιδεολογική βάση όμως που έχτισαν, αποδείχτηκε τόσο εύθραυστη όσο και η ίδια η ακροαριστερή τρομοκρατία στη Γερμανία. Από το ζενίθ στο ναδίρ, μεσολάβησαν μόλις επτά χρόνια, αρκετά ώστε η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση και οι βίαιες πράξεις διαμαρτυρίας, να μετατραπούν σε έναν ουτοπικό εφιάλτη που σφραγίστηκε από τους θανάτους των Μπάαντερ, Ένσλιν, Μάινχοφ και των υπόλοιπων, αδυνατώντας να ξορκίσουν το "κακό" μέσα από τη στρατηγική του χάους.