David Berkowitz is the protagonist of the greatest manhunt ever unleashed by the New York police. From July 1976 and for a year he had changed the life of the -already very problematic- metropolis, with random executions he performed as 'Son of Sam'.
Note:this was the first case in the history of the world press, in which newspapers did not report the events, but became the ones creating them.
From Berkowitz's arrest until 2015, a journalist tried to convince that the convicted of the crimes was not the one who signed the letters to the authorities as 'Son of Sam'. Just as the 'son of Sam' was not human, but a satanic sect. Maury Terry's research became an obsession that consumed him. He died in 2015 of cardiac arrest.
The Netflix documentary entitled 'The Sons of Sam:A Descent Into Darkness' basically tells what Terry did to convince of the truth of his work and the relationship of 'Son of Sam' with Charles Manson. “If he made it? You can't say that he didn't succeed" confesses one of the protagonists.
In the four episodes, lasting one hour each, the life of Berkowitz, his associates, the omissions, cover-ups and mistakes of the authorities and the media (at a time when there were only the Times, Post and Daily News and Rupert Murdoch had just had begun to 'build' his empire). Terry's need to convince everyone of the truth he dedicated his life to becomes pervasive (to a suffocating degree). Six years after his death, the case is still open. In 2017, in his first television appearance after a decade, Berkowitz said he was not 'Son of Sam'. He never confirmed a cult connection, with that of Charles Manson - which Terry also tried hard to convince.
There were reasons for everything. We will see them here. First, let's introduce the protagonists.
Who is David Berkowitz
He was born on June 1, 1953, in Brooklyn. His -waitress- mother's name was Elizabeth Broder. She had married the Italian-born Tony Falco in 1936. In 1940 he left her for another woman. Ten years later she had an affair with the married man, Joseph Kleinman. He was David's father. However, he did not want any involvement and convinced Elizabeth to give the little one up for adoption, while he was still a few days old.
He was adopted by Pearl and Nathan Berkowitz, who lived and worked (they had a small shop tool shop) in the Bronx. He had been told that his biological parents had died. For some indefinable reason (he couldn't explain it as a child) he felt very guilty. And angry. He expressed it with petty theft and arson. His parents took him to a psychotherapist to help him. They learned that the child was above average, intelligent. He was so intelligent that he had delinquent behavior (neighbors described him as spoiled, difficult and a bully), without threatening his freedom.
The first big shock of his life (that he could perceive) was Pearl's death from breast cancer when he was 14.
He had lost the only person he loved. It didn't help that his father immediately married another woman that David didn't want to see. He was obliged, however, to do so until 1971 when he finished school. He was 17 and enlisted in the army that sent him to South Korea. He was honorably discharged in 1974. It was then that he learned that his biological mother was alive, as well as all the details of his capture and abandonment. He tried to find Elizabeth. He tracked her down and in a series of visits he made to her (he had said that "she was always indifferent and distant") he learned every detail of what became the biggest shock of his life, according to psychiatrists. Of those that stop the development of an organization - at all levels and especially of emotion. He dissolved what he had known until then as his identity. He no longer knew who he was.
The only thing he was sure of was that after his own mother had rejected him, he would be rejected by all women. It didn't help much that Elizabeth cut off all contact. He did it as Christmas 1975 approached - when Berkowitz began his killing spree. . "The world's lack of love and compassion made him want to hurt the world, as he had been hurt."
A few months earlier, in the spring of 1975 to be exact, he went to Bronx Community College, which he dropped out of a year later. He worked as a driver for a taxi company and in various other jobs that did not require a degree. While he began his activity as a criminal, he was sorting letters at the Post Office.
Who was Maury Terry
In short, he was a journalist who devoted 25 years of his life to convincing that David Berkowitz was not the 'Son of Sam', but one of the members of the satanic sect that operated throughout the USA. Shortly before he died, in 2015 from heart failure, he sent three huge boxes to Josh Ziman, the producer and director of the documentary that you will find on Netflix. In them were all the facts he had gathered in his life's research, until his last breath. When they first met, Ziman didn't believe him "until I read what he had found and fell for me". According to Ziman and what he told Watch or Pass, Terry's choice "to make a deal with the devil and sell his soul to the tabloids, since they were the only ones publishing his articles, 'hurt' the validity of his research." It gave the authorities the 'push' they were looking for to call him 'crazy' so they wouldn't have to reopen the case and expose themselves irreparably. "From one point on, he had broken up his relationships and his work, which finally killed him," Ziman concludes.
Terry worked as a journalist for IBM magazine. In other words, he wrote articles about the company's research and new products. "I wanted more. Little did I know that this would change my life and my career forever," he says in the documentary. The born skeptic, as his friends describe him, did not accept to have questions. And that's why he asked about everything. To the extent that it was becoming tiresome. "It was his nature." He was deeply religious and once something piqued his interest, he would write on it until he found all the answers.
He was great at puzzles, quizzes and cryptic messages. A man of 'yes' or 'no'. Of right and wrong. The just and the unjust. He did not understand Mesovezian. He also had an incredible memory. He remembered everything about everything that interested him. Whether it was the music (he remembered the contributors, the positions in the charts and their order in the albums), or the statistics of each of the New York Giants.
Before working at IBM magazine, he had tried reporting at the time Martin Luther King was assassinated. He did his work (interviews, research) and wrote an article with all the facts. His superiors changed the entire text. They didn't want truths, but to keep some things hidden to preserve any peace - and balance. His sister says in the documentary that this development became the reason he decided to always find the truth, to seek justice, no matter what happens around him. No matter how much they try to stop him.
When the 'hits' of the man identified by his letter in a newspaper as 'Son of Sam' began he was captivated by the mystery surrounding him. Police did not know if the suspect is the same or what he looks like as the sketches were not related to each other. While the city's 9,000,000 residents celebrated his arrest, Terry felt 'uncomfortable'. Something "kicked" him about the guy who lived a few meters away from him - they lived in the same neighborhood.
"I thought that it is impossible that all the eyewitnesses made a mistake in creating the sketches. Six had been created and the discrepancies were huge." And it's okay to mess up the hair color. Height or how big someone's nose is (the key features) you can't confuse. So he decided to investigate. And not to back down until vindication. Each time the authorities refused his request to reopen the file, he followed another lead and returned more violent.
How Horror Began
In 1976 New York it was experiencing a great depression and what it entailed had turned it into Fear City. Four thousand people had been attacked, robbed, raped or murdered. That is, one in 15 inhabitants. Crime was everywhere and in all forms, with the state laying off 10,000 police officers to help the economy. In July of that year, an indiscriminate shooter appeared in the already vulnerable city. He killed an 18-year-old girl, for no apparent reason, from a moving car. It wasn't something that didn't happen back then. So it was not given much importance. That changed when two days after Thanksgiving there was another random shooting, of two girls (one paralyzed). That's when the first sketch of the suspect emerged. In January 1977 a couple was attacked in a parked car in an area known for couples. The 26-year-old woman died.
After the incidents in Queens and the Bronx, five weeks later there was one in Forest Hills—a quiet, family-friendly neighborhood. The victim was a 19-year-old girl. A new sketch emerged from eyewitness accounts. It had nothing to do with the first one. A 0.44 caliber bullet was found. It was the weapon responsible for the other attacks as well. The suspect was characterized by the media as a '0.44 caliber killer'. From July to January he had 'hit' five times. Young people's rendezvous spots were emptied, while girls with back-length brown hair were either getting their hair cut or tied up as they walked the streets. This they did not do after sunset, as they did not know where the next blow would be. It took place in the Bronx, in April.
The letter he left to reveal who he is
This time the person in charge left a letter for police officer Joe Borrelli who had called him a 'woman hater'. "I am deeply hurt that you call me a wemon hater (s.s. wrote wemon). I'm not. I'm a monster. The 'Son of Sam'. When Father Sam gets drunk, he turns mean and beats up his family. Sometimes he ties me to the back of the house. Others lock me in the garage. Sam loves to drink blood. 'Go out and kill' Father Sam orders me. Behind our house, some are resting. Mostly young, raped and slaughtered, 'drained' of blood. Just bones. Daddy Sam keeps me locked in the attic. I can't go out, but I look out the window and watch people go by. I feel like an outsider. I'm on a different wavelength than everyone else. Programmed to kill. However, to stop me, you must kill me. Attention all police. Shoot me to kill me. Otherwise get out of my way or die.
Dad Sam is old now. He needs blood to maintain his youth. He had several heart attacks. Too many. I miss my beautiful princess more than anything. She is resting at our house with the women, but I will pick her up from there soon. I like to hunt. To hit the streets and for a fair game - some tasty meat. The women in Queens are the most beautiful. I must become the water they drink. I live to hunt, for daddy's blood. Mr. Borelli, I don't want to kill anymore. But I have to do it to honor my father. I want to make love to the world. I love people. I don't belong on this earth. Take me back to the mess. To the people of Queens, I love you. I wish you a happy Easter. May God be with you in this life and the next. I say goodbye for now and good evening. Police, let my next words haunt you. I'll be back. I'll be back. Yours in murder. Mr. Monster ".
The profilers got to work, explaining that the criminal has sexual inadequacies, hence the gunshots equivalent to orgasms and the revolver his phallus. The detectives explained that he left a letter "because he wanted to be heard. To explain that there was a reason why he did what he did." It had not been clarified who Sam was - and who his son was.
The involvement of the media
Daily News journalist Jimmy Breslin attempted to provoke the reaction of the -otherwise unknown- 'Son of Sam', with a series of articles asking him to stop the killings. The criminal replied to him, through a letter sent to him on 5/30/1977. Breslin first published it and then gave it to the police. It was the first time in world press history that a medium created the news. He didn't broadcast it.
The letter began as follows. “Hello from the New York kennel that is full of dog feces, vomit, stale wine, blood and urine. Hello from the New York kennel that swallows everything that 'comes' off the trucks. Hello from the cracks in the sidewalks of New York and the ants that live in them and feed on the dried blood of the dead that inhabit the cracks." He referred to his first victim and asked that no one forget her. "She was a very sweet girl, but Sam was thirsty and wouldn't let me stop killing until he quenched his thirst."
He wrote various names - as referring to evil souls. One was John Wheaties. Keep this. He emphasized that he does not care about publicity, while thanking the journalist for the interest he showed in him. "I would also like to say that I read your column every day and find it quite informative." At the end he wrote “not knowing what the future holds, I'll say 'goodbye' and see you at the next job. Or should I say you will see my handiwork in my next job? Remember Laura. Thanks. In their blood and from the gutter. Sam's Creation”. The letter edition sold more than 1,000,000 newspapers.
The analysis of his style of writing
Apparently the murderer's handwriting had also been given to calligraphers, in case they might discover some useful information that would help in his identification and arrest. Experts said the way he drew the R and N in the first letter showed signs of a schizoid personality. In another manuscript, where he 'stretched' the letters of the words, the experts explained that these distances showed that he was a solitary type. His slow and intense style, the way he 'pulled' each pencil and the unnecessary deletion of the word 'really' suggested that he had trouble expressing himself and that he was hiding a lot of pain inside.
Graphologists concluded that it displayed elements associated with angry people, who have a lot of questions about who they are and resort to violent acts in order to feel something. Berkowitz wanted to make a difference—according to the scientists always—but he lacked the skills needed to do it the right way. In his letters there was always a discouragement, a hesitancy, and a fear of the hour of crisis revealed, though the words he used were intended to strike fear into all the women of New York. In 2017 he admitted that "I felt like I was doing something, to appease the devil".
A call led to Berkowitz's arrest
The serial killer struck for the first time in Brooklyn on 7/31/1977 - the first victim was a blonde woman - one year and two days after his death - and while the entire population of New York demanded his arrest . The authorities said that it could only be the product of mistake and/or luck. The sketches became five, the differences remained glaring and the information indicated the existence of a yellow Volkswagen, where the 'Son of Sam' appeared. Eight days later a police officer was assigned to check the calls that had been made on cars in the area of the last murder, on the day of the crime. He discovered one named 'David Bergovich' and living in Yonkers - an area of New York an hour's drive from Brooklyn.
"I wondered what business he had from New Yonkers to Brooklyn," he says in the documentary. She called the precinct and ran into a female police officer who knew Berkowitz. They lived nearby. He told him that he was famous in the area, as he had "murdered the Labrador that belonged to his father, Sam". All the bells 'rang' at once. Four detectives took it upon themselves to follow him. They didn't know his presentation. But they knew his car. When they located it, they looked inside and saw a handgun (caliber .44) on the floor. Without obtaining an arrest warrant, they opened the vehicle to search it. They found a letter signed 'Son of Sam' in the passenger glove box. Then they asked a passer-by who said he knew the owner of the car to point him out. When they approached him they asked if he was David Berkowitz. Απάντησε 'όχι, είμαι ο γιος του Σαμ. Και με πιάσατε'. Το ημερολόγιο έδειχνε 10/8 του 1977. Ο Μπέρκοβιτς ήταν 24 χρόνων. Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν.
Ποιος ήταν ο 'μπαμπάς Σαμ' που ήθελε αίμα
Υπό την αφόρητη πίεση των πολιτικών να κλείσει η υπόθεση, για να ηρεμήσει επιτέλους ο αναστατωμένος λαός της Νέας Υόρκης η διαδικασία που ακολούθησε από τη σύλληψη έως την καταδίκη έγινε με φρενήρη ρυθμό. Υπήρχε και ένας ακόμα λόγος να γίνουν όλα γρήγορα. Τα αποδεικτικά στοιχεία που είχαν βρει οι ντετέκτιβ (όπλο και σημείωμα) δεν θα 'περνούσαν' στο δικαστήριο, αφού είχαν παραβιάσει το αυτοκίνητο του Μπέρκοβιτς, χωρίς να 'χουν ένταλμα σύλληψης. Παρεμπιπτόντως, ο Μπέρκοβιτς δεν είχε την παραμικρή σχέση με τα περισσότερα σκίτσα αυτόπτων μαρτύρων εκεί όπου είχε δράσει. Ομολόγησε τα πάντα, με άκρατη ευχαρίστηση. Δηλαδή, τη δολοφονία 6 ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων επτά. Η βαλλιστική εξέταση έβαλε και τη βούλα της ενοχής του.
Γιατί όμως, έκανε ό,τι έκανε:είπε πως ο Σαμ ήταν ένα ον ηλικίας 6000 χρόνων που του μιλούσε μέσω του σκύλου του, Χάρβεϊ και του ζητούσε αίμα. Οδηγούσε κάθε βράδυ στους δρόμους της Νέας Υόρκης, περιμένοντας για το 'σημάδι', ώστε να δράσει.
Διατάχθηκε ψυχιατρική έρευνα που διήρκεσε 30 μέρες. Έπρεπε να αποδειχθεί αν μπορούσε να δικαστεί ως έχων σώας τας φρένας. Οι ψυχίατροι επισήμαιναν πως 'όταν είσαι ψυχωτικός δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι και τρελός'. Η διάγνωση ήταν πως είχε οργή με τις γυναίκες, από όταν ανακάλυψε πως ήταν υιοθετημένος και την απόρριψη της βιολογικής του μητέρας. Τα εγκλήματα του ωστόσο, δεν είχαν σεξουαλικό στοιχείο. Εκτελούσε και έφευγε. Ο ίδιος αρνήθηκε να κάνει χρήση της κάρτας 'είμαι τρελός' στη δίκη του. Ακολουθεί ένα μέρος του διαλόγου που είχε με τον ψυχίατρο που ανέλαβε να τον 'αποκωδικοποιήσει'.
“Δεν είχα κάτι εναντίον των θυμάτων. Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι για εμένα; Ήταν απλά άνθρωποι. Δεν τους μισούσα. Δεν ήμουν θυμωμένος μαζί τους”. Στην ερώτηση “και γιατί τους πυροβόλησες;” απάντησε “ο Σαμ το έκανε αυτό, μέσω εμού. Με χρησιμοποιούσε. Με ανάγκαζε να βγαίνω και να κάνω ό,τι έκανα. Τα έκανα όλα για εκείνον. Για το αίμα”. Τον ρώτησαν ποιος είναι ο Σαμ. “Ξέρεις”. I do not know. “Μπορεί να κάνει τα πάντα”.
Τα media έκαναν τον serial killer τον σταρ της εποχής, αφού ό,τι τον αφορούσε πουλούσε. Με τον 'πόλεμο' των media να μαίνεται και η παραμικρή πληροφορία για τον Μπέρκοβιτς γινόταν άρθρα (όχι άρθρο). Στη μάχη για την πώληση των περισσότερων δυνατών φύλλων γράφτηκαν αναρίθμητες υπερβολές. “Αυτό που κατάφεραν όλοι ήταν να 'περάσει' την ιστορία του”. Ο μόνος που δεν 'τσίμπησε' ήταν ο Τέρι.
Ο Τέρι αποκάλυψε πως ο 'γιος του Σαμ' ήταν άλλος
Ενώ όλοι πανηγύριζαν το τέλος του εφιάλτη, ο Τέρι προσπαθούσε να πείσει πως η σύλληψη του Μπέρκοβιτς ήταν μόνο η αρχή. Είχε βρει στοιχεία που αποδείκνυαν πως ο Μπέρκοβιτς δεν δρούσε μόνος του και ότι συνεργαζόταν με τον Τζον Καρ -που παρεμπιπτόντως, πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τον Τέρι. Μετά σειρά συνεντεύξεων με γείτονες και παλιούς συμμαθητές ανακάλυψε ότι οι Καρ και Μπέρκοβιτς γνωρίζονταν. Έμαθε πως ο πατέρας του Τζον, Σαμ ήταν ένας δεσποτικός τύπος που κακοποιούσε τους γιους του (Τζον και Μάικλ). Τους κλείδωνε στη σοφίτα του σπιτιού, τους έδενε πίσω από το σπίτι. Είχε και ένα σκύλο -ήταν αυτός που έδινε εντολές στον Μπέρκοβιτς.
Ερευνώντας την πρώτη δολοφονία του συλληφθέντα, κατέληξε στο ότι δεν μπορούσε να την έχει κάνει ένας άνθρωπος. Βρήκε μια γυναίκα που 'τοποθέτησε' τον Μπέρκοβιτς σε άλλο μέρος από αυτό της εκτέλεσης, την ώρα της δολοφονίας. Έδωσε ό,τι είχε ανακαλύψει στη New York Post. Το μέσο έστειλε άνθρωπο του στο ψυχιατρείο που νοσηλευόταν ο Μπέρκοβιτς. Ο πρώην αστυνομικός Τιμ Μίταγκερ μίλησε με τον δολοφόνο. Τον ρώτησε αν ένιωθε οργασμό όταν πυροβολούσε. Του απάντησε 'δεν ένιωθα τίποτα'. “Τίποτα σεξουαλικό;”. No. “Ένιωθες καλά;”. Yes. “Απολαμβάνεις να κάνεις σεξ με γυναίκες;”. Mmhmm. “H δολοφονία είναι πιο συναρπαστική;”. Yes. Μετά έδωσε στον Μίταγκερ ένα σημείωμα, όπου είχε γράψει τα εξής:
Ο κόσμος λατρεύει το αίμα, αλλά δεν θέλει να ακούσει τι έχω να πω. Πρόκειται για σκευωρία. Υπάρχουν κι άλλοι 'γιοι' εκεί έξω. Ας βοηθήσει ο Θεός τον κόσμο.
Με όλα αυτά τα στοιχεία ο Τέρι επεδίωξε να ξανανοίξει η έρευνα. Δεν έγινε “γιατί προτιμούσαν να προστατέψουν τον κώλο τους -για τα λάθη και τις παραλείψεις που είχαν γίνει στην έρευνα-, από ό,τι να ανακαλύψουν την αλήθεια. Δεν κάλεσαν ποτέ για ανάκριση τον πραγματικό γιο του Σαμ, που είναι ο Τζον Καρ. Ήθελαν απελπισμένα να τα αφήσουν όλα πίσω, μετά την ομολογία του Μπέρκοβιτς”. Και πάλι δεν διέκοψε την προσπάθεια του να λάμψει αυτό που θεωρούσε εκείνος ως αλήθεια. Βρήκε και άλλα στοιχεία που συνέδεαν τον Μπέρκοβιτς με τα αδέλφια Καρ, όπως και ένα μέρος στο μέσο της διαδρομής από το σπίτι των μεν, σε εκείνο του δε με διαμελισμένους νεκρούς σκύλους, αίμα παντού και ρητά γραμμένα με αίμα σε τοίχο εγκαταλειμμένου κτιρίου -όπου επιβεβαιώθηκε πως γίνονταν σατανικές τελετές και έπιναν το αίμα των σκύλων που σκότωναν. Ηγέτης αυτών ήταν ο Τζον Καρ, ο οποίος επίσης επιβεβαιωμένα είχε σχεδιάσει το σύμβολο με το οποίο υπέγραφε τις επιστολές του ο 'Son of Sam'.
Ο δημοσιογράφος ήθελε επιβεβαίωση. Επιχείρησε να συναντηθεί με τον Μπέρκοβιτς. Και τότε προέκυψαν στο πρωτοσέλιδο της Post οι φωτογραφίες του εγκληματία, μέσα από το σωφρονιστικό ίδρυμα. Διατάχθηκε έρευνα για το πώς είχαν βρεθεί στον Τύπο (αποδείχθηκε πως τις πούλησε ο Μίταγκερ). Έως τότε ουδείς είχε δει τον εγκληματία υπό κράτηση. Έκτοτε κανείς δεν μπορούσε να τον πλησιάσει.
Όλοι οι ύποπτοι σκοτώθηκαν σε περίεργα συμβάντα
Ανήμπορος να συναντηθεί με τον Μπέρκοβιτς, ο Τέρι συνέχισε να ψάχνει τον Τζον Καρ, που είχε εξαφανιστεί. Κατάφερε να τον εντοπίσει. Τη μέρα που θα πήγαινε να τον συναντήσει, οι εφημερίδες έγραφαν πως ο Τζον Καρ είχε πεθάνει, από αμφισβητήσιμη απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν υπήρξαν άλλα ρεπορτάζ, γιατί αποκαλύφθηκε ποιος είχε πουλήσει τις φωτογραφίες του Μπέρκοβιτς (ήταν ο Μίταγκερ). “Το timing της δημοσίευσης αυτής της είδησης ήταν περίεργο” είχε πει ο Τέρι. Μετά άρχισε η δίκη του Μπέρκοβιτς, ο οποίος καταδικάστηκε σε 365 χρόνια φυλάκισης με δικαίωμα να κάνει αίτηση αναστολής στα 25. “Μετά την ενοχή του, η υπόθεση έκλεισε. Όλα είχαν τελειώσει, προς ευχαρίστηση της αστυνομίας που πια ήξερε ότι δεν θα εκτεθεί ποτέ”.
Η έρευνα του Τέρι έγινε πάλι αδιάφορη. Ήταν όμως, η εμμονή του -είχε γίνει ο λόγος της ύπαρξης του.
Στη Νέα Υόρκη δεν επρόκειτο να βρει άκρη (αφού υπήρχε καταδίκη). Πήγε στο Μάινοτ, όπου σκοτώθηκε ο Τζον Καρ. Έκανε σειρά συνεντεύξεων με γνωστούς και συνεργάτες, επιβεβαίωσε ξανά τη σχέση του με τον Μπέρκοβιτς και τη συμμετοχή του Μάικλ Καρ σε σατανιστικές τελετές. Έμαθε και ότι ο Τζον είχε εξεταστεί από ψυχίατρο, όπου ομολόγησε πως είχε μπλεξίματα με το νόμο στη Νέα Υόρκη, ότι είχε σχέσεις με τον Μπέρκοβιτς και πως κάποιος προσπαθούσε να τον σκοτώσει. Είχε πει πως είχε πληροφορίες που ήθελε πολύ η αστυνομία, για τη σατανιστική δράση του 'Son of Sam'. Έδωσε και λεπτομέρειες, σύμφωνα με τις οποίες η αίρεση δρούσε σε όλη τη χώρα. Ο Τέρι κατέληξε στο ότι ο Τζον Καρ αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει, για να μη δολοφονηθούν όλα τα μέλη της οικογένειας τους, καθώς είχε ήδη μιλήσει πολύ.
Τη μέρα που γύρισε ο Τέρι στη Νέα Υόρκη έμαθε πως ήταν νεκρός και ο Μάικλ Καρ. Είχε σκοτωθεί σε αμφισβητίσιμο αυτοκινητικό δυστύχημα -πέρασε με 200 κόκκινο φανάρι. “Όλοι οι ύποπτοι ήταν νεκροί”. Ο δημοσιογράφος έγραψε το πρώτο άρθρο που συνέδεε τις ενέργειες του Μπέρκοβιτς με αίρεση. Οι εισαγγελείς του Μπρονξ και του Μπρούκλιν δεν ασχολήθηκαν. Αυτός του Κουίνς έδωσε συνέντευξη Τύπου για να ανακοινώσει την έρευνα για τις αποκαλύψεις του Τέρι, που είχε πει ότι “δεν ήξερα τότε πόσο μακριά είχε φτάσει η δράση της αίρεσης”. Δεν βρέθηκαν αποδεικτικά στοιχεία για να απαγγελθούν κατηγορίας κατά κάποιου και ο φάκελος έκλεισε πάλι, για να ξανανοίξει το 1996, από την αστυνομία του Γιόνκερς. Πάλι δεν βρέθηκαν solid στοιχεία και η έρευνα έκλεισε ένα χρόνο μετά.
Το τετ α τετ του Τέρι με τον Μπέρκοβιτς
Ο καταδικασμένος Μπέρκοβιτς παραδέχθηκε πως το αφήγημα με τους δαίμονες (συχνά ξεχνούσε λεπτομέρειες στις αφηγήσεις και προσθαφαιρούσε στοιχεία) ήταν ένα ψέμα. Ότι το χρησιμοποίησε ως άλλοθι για τα εγκλήματα του “ώστε να φαίνομαι λιγότερο ένοχος στα μάτια του κόσμου”. Στο εξάμηνο της παραμονής του στη ψυχιατρική κλινική τον ενημέρωσαν πως διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Έκτοτε ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή. Έχει δουλειά (υπεύθυνος της βιβλιοθήκης) και είναι ο ιερέας της εκκλησίας που υπάρχει στη φυλακή.
Το 1994 ο Τέρι είχε τη δυνατότητα να μιλήσει με τον Μπέρκοβιτς. Είχε βρει στοιχεία που αφορούσαν κοινή δράση του 'Son of Sam' και της αίρεσης του Τσαρλς Μάνσον -αμφότεροι λειτουργούσαν υπό οργανισμού με όνομα Process. Είχε κάνει πάλι, ουκ ολίγες συνεντεύξεις με αστυνομικούς, πληροφοριοδότες και Σατανιστές. Δημοσίευσε τα πάντα το 1987, σε βιβλίο με τίτλο 'Τhe Ultimate Evil'. Εκεί ο Μπέρκοβιτς παρουσιάστηκε ως αυτός που κρατούσε το όπλο. Όχι ως το μυαλό ή ο αρχηγός. Το 1993 ο Τέρι είχε εξασφαλίσει δηλώσεις του Μπέρκοβιτς, σύμφωνα με τις οποίες ενεργούσε στο πλαίσιο αίρεσης που έκανε θυσίες και άλλες τελετές, μέλη των οποίων ήταν και οι αδελφοί Καρ. Στη συνάντηση τους, ο καταδικασμένος serial killer έδωσε και άλλες λεπτομέρειες για το γκρουπ που ενεργούσε με γνώμονα “ότι ο κόσμος θα τελειώσει το 2000”. Που πίστευε στο Σατανά και το Διάβολο και 'δούλευε' για να προκαλέσει τραγικά κατακλυσμικά γεγονότα και τελικά, το χάος”. Δεν παραδέχθηκε τη σύνδεση με τον Μάνσον.
Μέχρι το θάνατο του ο Τέρι συνέχισε να ερευνά και να εμφανίζεται παντού για να μιλά επί των θεωριών του. Έγραφε και σχετικά άρθρα. Η επιλογή του να παρουσιάζεται σε tabloid τηλεοπτικά σόου, 'πλήγωσαν' την αξιοπιστία του. Τα τελευταία χρόνια τα πέρασε σε απέραντη μοναξιά. Το Δεκέμβρη του 2015 σταμάτησε να 'χτυπά' η καρδιά του. Ήταν 69 χρόνων. Δούλευε επί της ανανέωσης του 'Ultimate Evil'. Ήταν έτοιμος να αναφέρει ονόματα. Είχε πει σε έναν από τους λίγους φίλους που του είχαν απομείνει ότι “μέχρι να με μηνύσουν, θα είμαι νεκρός”. Επειδή ένιωθε πως το τέλος πλησιάζει, εμπιστεύτηκε όλη την έρευνα (των δεκαετιών) στον άνθρωπο που την έκανε documentary στο Netflix.
Ο Μπέρκοβιτς μπορεί να ζητήσει αναστολή το Μάιο του 2022
To 1979 έγινε απόπειρα δολοφονίας του Μπέρκοβιτς στο σωφρονιστικό ίδρυμα όπου κρατείτο. Χρειάστηκε 50 ράμματα για να κλείσουν οι πληγές. Δεν κατονόμασε ποτέ τον θύτη. Είπε πως ήταν ευγνώμων για την επίθεση. “Ήταν η τιμωρία που άξιζα”. Η πρώτη ευκαιρία που είχε ο -Χριστιανός πια- Μπέρκοβιτς να ζητήσει την απελευθέρωση του ήταν το 2002. Με επιστολή του στον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Γιώργο Πατάκη ζήτησε να αναβληθεί η διαδικασία. Έγραψε πως “αξίζω να είμαι στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής μου”. Το 2016, στην ακρόαση δήλωσε ότι νιώθει πως έχει γίνει καλύτερος άνθρωπος (“δεν αποτελώ πια, ρίσκο ”), περιγράφηκε ως φυλακισμένος/υπόδειγμα, αλλά η αίτηση απορρίφθηκε. Το αυτό έγινε και το 2018 και το Μάιο του 2020. Τώρα θα έχει νέα ευκαιρία το Μάιο του 2022. Έχει πει πως θα παρουσιαστεί μόνο για να απολογηθεί.
Το 2017, λίγο πριν συμπληρώσει 40 χρόνια στη φυλακή -είχε 'κλείσει' τα 64- είχε πει στο CBS πως "όσο και αν προσπάθησα να το εξηγήσω στους ανθρώπους, ουδείς κατάφερε να καταλάβει τι σημαίνει να περπατάς στο σκοτάδι ". Αν είχε την ευκαιρία να μιλήσει στον 23χρονο Ντέιβιντ, θα του έλεγε "γύρισε την πλάτη σου και φύγε πριν να είναι αργά. Έρχεται η αποδιοργάνωση . Δεν ήμουν εγώ αυτό. Σιχαινόμουν το παρατσούκλι Son of Sam. Δεν ήμουν εγώ. Ήταν ένας δαίμονας". Που τον είχε κυριεύσει από όταν ήταν παιδί. Αναφέρθηκε στα εγκλήματα του ως 'μια σκοτεινή περίοδο της ζωής μου', από την οποία θέλει να απομακρυνθεί.
"Ως παιδί έζησα μια φυσιολογική ζωή, υπό πολλές έννοιες. Υπήρχαν όμως, και πολλές 'μάχες' με αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Όταν ήμουν 4-5 έμαθα πως ήμουν υιοθετημένος. Πάλεψα πολύ με την κατάθλιψη, με τις εμμονές για το θάνατο. Πίστευα ότι μου αξίζει να πεθάνω. Ονειρευόμουν να μεγαλώσω, να μείνω μόνος, να βρω μια σύντροφο, να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια. Είχα πολλά φυσιολογικά όνειρα ". Αλλά νικήθηκε από τους δαίμονες -αφήγημα που είχε πει πως ήταν ψευδές το 1979, πριν επιστρέψει σε αυτό όταν 'ακύρωσε' τα περί εντολών από τον σκύλο του γείτονα (το 2013). Στην τελευταία έκδοση (του 2020) οι δαίμονες τον είχαν καταλάβει. Δεν του μιλούσαν. Τότε επανέλαβε και ότι ήταν μέλος αίρεσης.
Είπε πολλάκις πως έχει αλλάξει ως άνθρωπος και πια, αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεων του "ωστόσο δεν μπορώ να χωνέψω τι άνθρωπος ήμουν όταν τις έκανα ". Διέψευσε πως όλα ξεκίνησαν μετά την απόρριψη από τη βιολογική του μητέρα. "Τουναντίον, οι συναντήσεις μας ήταν ό,τι ήθελα". Διέψευσε και ότι τα εγκλήματα του ήταν συνέπεια σεξουαλικής σύγχυσης. Ή ότι είχε συγκεκριμένους στόχους. "Απλά πραγματοποιούσα ό,τι μου είχαν πει να κάνω ". Ομολόγησε πως πέραν των εγκλημάτων έκανε και 2000 εμπρησμούς "για να καταστρέψω άδεια κτίρια και παρατημένα αυτοκίνητα ". Δεν παραδέχθηκε τη χρήση νακρωτικών ουσιών. Οι γιατροί είχαν διαπιστώσει πως ήταν εθισμένος σε αυτές, κατά τη σύλληψη του -στις εξετάσεις που του έκαναν.
Συμπέρασμα :το 'The Sons of Sam:A Descent Into Darkness' επικεντρώνεται στον Τέρι και την αγωνιώδη προσπάθεια του να πείσει για το δίκιο του. Παρουσιάζει και όσα είχε να πει ο Μπέρκοβιτς, ο οποίος -όπως επισημαίνουν ερευνητές- κατά πάσα πιθανότητα δρούσε με τα αδέλφια Καρ, σε πλαίσιο σατανιστικής αίρεσης, αλλά δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τον Μάνσον. Aν θέλετε μια πιο 'καθαρή' αφήγηση, μπορείτε να δείτε το σχετικό επεισόδιο της σειράς 'Mindhunter', που έχει αφιερώσει μέρος της δεύτερης σεζόν στον Μπέρκοβιτς.